Zou jij je leven geven voor de terugkeer van de liefde?

Zou jij je leven geven voor de terugkeer van de liefde? Dat is de vraag die mij de afgelopen weken heeft bezig gehouden. Ik dacht aan Michelle Shanti en haar geliefde Geert Kimpen. Geert mag vanwege ziekte risico’s, niemand aanraken en moet alleen zijn. Ze zocht hem onverwachts op en zaten buiten meters van elkaar af liefdevol naar elkaar te glimlachen met een glas wijn in hun hand. Ja, de liefde gaat over meters heen als je je hart maar wagenwijd openzet. Je kunt zelfs op afstand met elkaar vrijen, weten de mensen die hun tweelingziel hebben ontmoet en bij wie een kundalini ontwaking heeft plaatsgevonden. Het magnetisch veld van het hart reikt zoveel verder dan die anderhalve meter.

Ik maak gebruik van het openzetten van mijn hart dat alles kan ontvangen, tijdens mijn (Skype) sessies – waarbij ik kan invoelen op de blokkades en thema’s van mijn cliënten. Het cadeau van veel innerlijk werk en het doen van al die zielsprocessen door ontmoetingen met tweelingzielen. Het zijn onze verschillen die ervoor zorgen dat we wakker worden en de eenheid in onszelf terugvinden. Want we kunnen alles zijn. Bewustwording is dat weten en durven kiezen voor dat wat in jou ogen goed is, waarbij de liefde in het hart het sleutelwoord is.

Verschillen

Verschillen tussen mensen zien we ook wereldwijd in oorlogen rond godsdiensten, verschil van mening hoe een land te besturen. Wie is begonnen met oorlog voeren, en wiens schuld is het nu dat we met een Corona virus te maken hebben? Als mensen ervaren we verschillende dingen, nu alle ogen gericht zijn op het voorkomen van Corona, we niemand meer aanraken, we massaal binnen blijven. En er zijn dappere strijders die al die zieken en stervenden verzorgen, met risico om zelf ziek te worden. We richten ons massaal op angst en afscheiding.

De lichtwerkers onder ons roepen dat we allemaal één zijn, dat we allemaal mensen zijn, dat we op weg zijn naar een betere aarde waarbij we weer zorg dragen voor moeder aarde en voor onze medemensen. Wiens leven is dan het meeste waard? Dat van onze ouders, familie of vrienden die kampen met Corona? Of zijn het de vluchtelingen die het moeten doen met een zeiltje en een fles water, die hutje mutje leven en wellicht massaal ziek worden en sterven aan Corona?

Kiezen

We worden uitgenodigd te kiezen, kiezen we ervoor onze angst te voeden of ons innerlijk licht en de liefde? Kiezen we voor het sluiten van onze ogen voor het nieuws, en wachten we gelaten met onze zak chips voor de volgende Netflix serie tot het voorbij is en we de scherven kunnen rapen van alles dat ondertussen gesneuveld is? Kiezen we voor bidden en liefde sturen aan onze medemens? Of kiezen we voor andere vormen van liefde?

Ook ik kies iedere dag. Soms luister ik naar de roep van mijn gidsen, soms naar mijn eigen luie ik. Steeds meer hou ik me bezig met de vraag: zou ik durven sterven voor de liefde? Om zo de liefde en aanraking in mijn leven te kunnen behouden? Wat zouden de mensen daar wel niet van zeggen? Hoeveel oordelen mag ik dan ontvangen? Want ja, ik heb uiteraard mijn verantwoordelijkheid te nemen naar de mensen en de wereld om me heen. Want ik wens niemand ziek zijn toe, laat staan erger.

De gevolgen van elkaar niet aanraken

Elkaar niet aanraken is ongezond voor de mens. In WO-2 deden ze testen op baby’s. Ze kregen allemaal voeding maar geen aanraking en gingen dood. Onlangs sprak ik een vrouw die de eerste vier maanden van haar leven, niet werd opgepakt of vertroeteld, want, zo werd destijds gedacht: een baby heeft alleen maar voeding en verzorging nodig. Het niet liefdevol aangeraakt worden werd zo haar grootste trauma.

Als wij mensen langdurig elkaar niet kunnen aanraken – en dat is nu even voorbehouden aan hen die samenwonen of aan gezinnen in een huis, dan sterft langzaam dat lichtje van binnen. Uiteraard hebben we ons Goddelijk licht. We zijn liefde en kunnen we ons opladen als we ons verbinden met ons innerlijk licht. Maar toch is het van een hele andere orde, dan elkaar liefdevol in de ogen kijken, het hart open zetten en elkaar zachtjes strelen, ik als een andere jij…

De functie van aanraken

Bij aanraken en knuffelen komt het hormoon oxytocine vrij. Het is in die zin een sociaal hormoon en stimuleert het gevoel van veiligheid en vertrouwen. Niet alleen in jezelf, maar ook in de maatschappij en de wereld om je heen. De huid is het eerste zintuig is dat zich ontwikkelt bij een foetus. Al in de baarmoeder zijn we in staat om via onze huid te voelen. Worden de sensoren in onze huid gestimuleerd, dan zenden ze razendsnel hun signaal naar de somatosensorische cortex . Deze staat in verbinding met het emotionele brein, dat besluit of de aanraking aanleiding is om een hormonale reactie teweeg te brengen. Het hangt van de emotionele lading en de positieve intentie af, of oxytocine gaan stromen. Ik ben zo dankbaar dat ik mijn moeder in haar laatste levensfase mocht aanraken, haar hand mocht vasthouden. Nu ben ik dankbaar dat ze deze periode van Corona niet heeft hoeven meemaken.

Iedereen die tantra in een groep heeft gedaan, kent het effect van je hart openen en jezelf onderdompelen in liefdevolle aanrakingen. Het ego verdwijnt en we voelen ons massaal met elkaar verbonden. Nu mogen we massaal elkaar niet meer aanraken. De meningen en uitlatingen op Facebook en mensen die elkaar bevechten met meningen, groeien en de emoties die we ervaren lopen hoog op. In die zin zijn we de maatschappij aan het traumatiseren en worden we massaal uitgenodigd de weg naar binnen te gaan en de liefde uit onszelf te halen.

De wereld redden met liefde?

Stel dat jij de wereld zou kunnen redden met de liefde, zou jij dat doen? Zou jij je leven durven geven voor het behoud van de liefde op aarde?

In 2011 kreeg ik borstkanker en stond de roep om zelfliefde voor de deur. Ik volgde de roep van mijn hart en ziel, en koos voor kwaliteit van leven,  Ik sloeg de potentiële verlenging van mijn leven door chemo- en hormoontherapie te nemen, af en keek mijn angst voor de dood in de ogen. Ook mijn angst om erdoor te sterven en mijn familie en geliefde van toen achter te laten, kwam voorbij. Zou het zover komen dat ik mezelf de vraag moest stellen:  was ik gezond gebleven als ik wél chemo- en hormoontherapie had genomen? Ik ben gezond gebleven en dat is in mijn ogen omdat ik de roep van mijn hart heb gevolgd.

De vraag herhaalt zich nu opnieuw, want ik woon alleen en word geacht niemand aan te raken. Ik mis mijn Tantric Flow avonden en de knuffels met mijn vrienden en familie. Is dit het leven waar ik voor wil kiezen? Een leven zonder aanraking? Wat als het nog jaren gaat duren? Wat is het effect van niet aanraken op de lange termijn? Daar maak ik me grote zorgen over.

Vorige week poste Geert Kimpen dat hij toch in zijn eentje naar buiten was geweest. Stiekem ben ik heel benieuwd of hij en Michelle het vol houden om elkaar zo lang niet te kunnen aanraken… Als ik zoveel van iemand zou houden als die twee doen, geloof ik dat ik zou kiezen voor kwaliteit van leven… Ik stel mezelf nu de vraag: hou ik zoveel van mijzelf dat ik mezelf een knuffelmaatje gun die dat ook zou willen? Ik geloof dat mijn antwoord JA is…

En jij? Zou jij je leven durven geven voor de liefde?

PS: Worstel jij met de gevolgen van sociaal isolement? Ik begeleid mensen live of via Skype. Bel me gerust voor de mogelijkheden (06-45550680) of boek online een verhelderingsgesprek.