Leven vanuit liefde en werken met spirit en gedachtekracht. Vandaag tijdens dag 44 van de 75 dagen challenge dansend de dag beginnen, mocht ik onderstaand ontvangen. Wat als je een vader hebt die dingen doet die niet kunnen, die jou inzet als afleiding voor zijn eigen gewin, machtsmisbruik en handelen? Lees onderstaand verhaal, een stukje uit het boek ‘Aratuscha en haar twee mannen’, een boek in wording over de jonge indianenvrouw Aratuscha en haar vader Witte Toekomst, het hoofd van de stam.
Rotsen splijten
‘Je kunt met je gedachten rotsen splijten, als je dat wilt,’ zegt Zarinda tegen Aratuscha. Ze zitten tegenover elkaar in kleermakerszit, terwijl Zarinda met kleurige oranje verf twee harten tekent op haar gezicht.
‘Maar hoe dan?,’ vraagt Aratuscha vol nieuwsgierigheid. ‘Ik zou willen dat het mogelijk is…’ vervolgt ze dan met zachte stem, terwijl haar blik dromerig wegkijkt richting de bergen.
‘Het is de bedoeling dat je jouw lichaam schoon houdt, zodat spirits optimaal gebruik kunnen maken van jouw lichaam, als instrument om het tij te keren.’
Het tij keren
‘Hoe bedoel je?’
‘Je weet nu van de zwarte kant van onze vader, Witte Toekomst. Hij denkt dat hij de machtigste man is, en zoals je weet maakt hij misbruik van zijn macht en zijn onschuldige jonge vrouwen, het slachtoffer. Het is nu de tijd om dit te keren. Onze vader mag weten dat hij ons niet voor niets heeft gekregen en dat hij niet zonder de pure kracht van spirit kan die via onze vrouwelijke lichamen werkt.’
‘Ja, dat het misbruik moet stoppen ben ik met je eens. En ik ben blij dat ik met jou de wonden van zijn berenklauwen heb kunnen helen. Nu is het tijd voor echt leiderschap.’
Tweede kans?
‘Vind je dat hij een tweede kans verdient?’, vraagt Zarinda dan zachtjes. Ze kijkt haar zus liefdevol aan en volgt met haar vinger de lijnen van de littekens op de huid van Aratuscha, de merktekens en het bewijs van dat wat gebeurd is, dat wat nooit had mogen gebeuren. Dat waar geen woorden over geschreven zouden mogen worden omdat het kwaad niet gevoed mocht worden, maar wat voor eeuwig in de ziel van de vrouwen zou achterblijven en doorgegeven zou worden aan de volgende generaties.
‘Heel eerlijk gezegd, ik twijfel,’ fluistert Aratuscha terwijl ze haar zusje met trillende lippen aankijkt. Zarinda veegt de traan van haar wang die zich vermengd heeft met de oranje verf.
‘Nu wordt het hart een zonnetje dat doorbreekt,’ lacht ze.
‘Je mag nee zeggen, Aratuscha. Je weet wat er gaat gebeuren als jij de waarheid gaat spreken bij de grote groepsraad.’
‘Ja, dan wordt hij verbannen uit de stam en zal hij eenzaam sterven.’
‘Is dat wat je wilt?’
Uitsluiting of insluiting?
Aratuscha kijkt weg, over de heuvels richting de bergen. Natuurlijk zou haar vader vele jaren overleven, samen met de spirits en alle kennis en wijsheid die hij bezat. Maar dat was anders dan samenzijn met de mensen van de stam, met Mamuschka en met zijn kinderen. Haar broertje zou geen vader meer hebben.
‘Laat me kijken in jouw derde oog, Zarinda.’
De vrouwen buigen naar elkaar toe en leggen hun handen tegen elkaar. De zon schijnt achter Zarinda en achter de rug van Aratuscha schijnt de maan. De stand is precies zo dat beiden aan de hemel staan, en dat beide krachten zich optimaal kunnen verbinden.
‘Laten we ons verbinden met Witte Toekomst en zijn naam eer aan doen.’
De kracht van hart en ziel
De zusjes zetten hun hart wagenwijd open, en roepen de ziel van hun vader aan. Als zijn ziel verschijnt kijkt Aratuscha hem onverschrokken aan en ziet de grote rotsblok die tussen hun voorhoofden verschijnt. Met gedachtekracht en in samenwerking met Zarinda en alle spirits die ze hebben aangeroepen, splijt de rots in tweeën. Aratuscha pakt de twee stenen en gooit ze weg, ieder een andere kant op. Ze kijkt hem doordringend aan.
‘U gaat dit rechtzetten, vader, niet ik. U bent dit aangegaan vanuit uw zucht naar macht en genot, over de rug van zoveel jonge vrouwen en u hebt mij als uw onschuldige dochter ervoor misbruikt om de aandacht van u zelf af te leiden. Dat had nooit mogen gebeuren.’
Ze lijkt hem aan met alle leeuwenkracht die ze in zich heeft. Haar vader kijkt terug met dezelfde kracht. Er is niets dat nog tussen hen in staat. Ze buigt voorover en legt haar voorhoofd op moeder aarde.
‘Ik ben uit u geboren. U afwijzen zou betekenen dat ik mezelf afwijs. Ik wijs u niet af, maar wel uw daden. U mag leren leven met wat u onschuldige vrouwen hebt aangegaan. Ik vergeef u en geef u een tweede kans.’
Zarinda komt ook overeind en pakt haar zusje opnieuw bij haar handen.
‘Moeder aarde gaat ons helpen.’
‘Ik hoop het.’
Aratuscha klopt het stof van haar huid.
‘Ik ga baden in de rivier.’
Zarinda springt op.
‘Ik ga met je mee. We mogen alles wat niet van ons is maar wat toebehoort aan onze vader, van ons afspoelen.’
En zo geschiedde.
Copyright Leonie Linssen 23-11-2019
Geef een reactie