Drama in de liefde
Ken je de rollen van de dramadriehoek? In 2012 ontmoette ik mijn ‘onmogelijke liefde’. Hij was getrouwd… Mijn hoofd zei: ‘ben je gek geworden?’, maar ik volgde mijn hart, een belofte die ik mezelf in 2011 gedaan had nadat ik borstkanker kreeg en de dood in de ogen had gekeken. Mijn hart zei: jullie hebben iets uit te zoeken met elkaar. Dus ging ik het aan en deelde ik mijn gevoelens met beiden. Helaas bleek er geen ruimte te zijn binnen hun huwelijk voor meer liefde. Zijn vrouw kon en wilde hem niet delen en hij kon niet omgaan met haar verdriet en emoties, noch durfde hij echt voor mij te gaan: ik was te overweldigend. De situatie was een uitnodiging voor diepe heling voor ons alle drie.
Van dramadriehoek naar droomdriehoek
De botsing tussen de wereld van monogamie en polyamorie, is vaak heftig. Met elkaar in gesprek gaan als je ogenschijnlijk allemaal iets anders wilt, lijkt een onmogelijke zaak. Voor je het weet beland je in de zogenaamde dramadriehoek waarbij alle spelers wisselen tussen de rol van aanklager, slachtoffer en redder. In de dramadriehoek zijn er geen winnaars, alleen verliezers. Ieder gevecht kost vreselijk veel energie. Je mag een keer raden wat mijn favoriete rol was 😉
Macht is tijdelijk en word je toegekend door anderen,
Door de 
Ik weet nog dat ik het ogenschijnlijk gave lichaam aanschouwde, zo jong, zo mooi, het kon gewoonweg niet waar zijn dat dit jonge lichaam en leven vol belofte zo plotseling eindigde. Het contrast was te groot. Tijd om te verwerken of om er over te praten was er niet. Na de gedane arbeid snel een kop koffie, want het was druk en de gang zat vol met mensen met verzwikte enkels en verstuikte voeten die ook gefotografeerd wilden worden en die mopperden omdat ze zo lang moesten wachten. Na het eerste grote ongeval volgden een tweede, een derde, een negende totdat ik stopte met tellen. Het was inmiddels ‘gewoon’ geworden dat mensen zomaar uit het leven konden vertrekken. Het was ‘gewoon’ geworden dat familie verdrietig achter bleef en dat ik gepaste professionele afstand hield.
Zes jaar later deed ik de opleiding tot radiotherapeutisch laborante en bestraalden we per team zo’n 60 kankerpatiënten per dag. Een terugkerend iets: dan stond ik met de echtgenote achter de schakeltafel terwijl de man op tafel lag voor bestraling van prostaat-, blaas- of longkanker. ‘Hij is net met pensioen, we wilden eindelijk gaan genieten met zijn tweeen en nu dit’ en dan kwamen de tranen. Veelal volgde er een paar maanden of jaar later een bericht in de krant, in zo’n mooi zwart kader: na een kort of lang gevecht nemen we afscheid van…
Pas toen ik na 18 jaar gezondheidszorg in de internationale commerciële wereld ging werken, vergat ik een beetje dat stukje sterfelijkheid. Soms moesten we testen doen van onze met trots ontwikkelde software in ziekenhuizen. Als ik dan in mijn mantelpak met laptoptas op de gang zo’n bed met oud mannetje zag, geduwd door een gehaaste verpleegkundige, besefte ik dat ik die wereld verlaten had en snapte ik niet dat ik het al die jaren had kunnen opbrengen. Ik voelde de pijn van de man in het bed, of de misselijkheid. Mijn hooggevoeligheid nam toe, al had ik er toen nog geen idee van.
Toen, voorjaar 2011, kwam de dood opnieuw in mijn leven. 
Dat heb ik geweten. Ik koos voor leven en liefde, en volgde mijn hart, sprong in onmogelijke relaties, verboden liefdes, brak alles open en maakte het bespreekbaar. Maar de liefde kon niet geleefd worden. Door de liefde te volgen, brak er nog meer open: helderziendheid, heldervoelendheid, helderhorend en wetend. Sjonge. Volledig nieuwe dimensies openbaarden zich aan mij, inclusief de mogelijkheid tot tijdreizen en de ontmoeting met overledenen, om te beginnen met mijn broer. Maar vele vrienden volgden, onmogelijke liefdes, geheime aanbidders, ook zij stierven aan ziekten en vanuit de andere wereld deelden zij hun ervaringen mbt de onmogelijkheid van de liefde en samen transformeerden we oud zeer: dat van mijn clienten, mij zelf en dat van hen. We hielpen elkaar. De dood als illusie.
Het verlangen om volledig mens te kunnen zijn nam toe. Alle emoties durven en kunnen voelen, inclusief die van mijn eigen schaduw. Vorige levens dienden zich aan. Mijn God wat heb ‘ik’ allemaal gedaan in die andere levens. Bij iedere grote zielsgeliefde ontmoette ik het verleden en reisde ik door de tijd, om verloren gegane zielendelen op te halen. De onderwereld diende zich aan. Dat wat in de mensheid verborgen zit en wat we aanschouwen als fictie op tv, of als iets wat ver weg van ons gebeurt: oorlog, verkrachtingen, moord, mishandeling. Kon ik dat van mijzelf omarmen? Ja, als ik mijn hart open hou. Nee, als ik mijn hart open hou. Als mens vind ik het onacceptabel, als ziel ‘begrijp’ ik het en aanschouw ik het als een gegeven. Als ziel heb ik geen oordeel. Als mens heb ik een keuze.
Na de dood gaat het leven door en mogen overgegane zielen het leed dat zij anderen berokkend hebben, in de ogen kijken. Emoties van schuld en schaamte. Gelukkig zijn er engelen en gidsen die helpen bij deze taak. En ik mag aanschouwen in liefde, zodat de overgeërfde opgeslagen en overgedragen energie bevrijd kan worden uit het lichaam van mijn cliënten. Sommige aanvankelijk gewaardeerde collega’s vertrokken uit mijn leven. Ze konden me niet meer volgen, en raadden me aan een psychiater te bezoeken. Door hun afwijzing voelde ik alleen maar nog meer rust. Dit is wie ik nu ben, in dit leven als Leonie. Dank je voor het wijzen op mijn taak. Jouw taak voor het leven is anders dan de mijne.
Veel mensen die liefde willen delen met meer dan een persoon tegelijk, verlangen naar vrijheid. Weg van het monogame keurslijf dat hen in een paradigma stopt van grenzen, kaders en afspraken. Liefde en seks met een persoon tot de dood ons scheidt? Welnee…. Liefde wil vrij kunnen stromen, ook buiten de relatie om. Er zijn zoveel mooie mensen om van te houden. Toch? Als jij dat tenminste ook wilt… 
