Trauma energie bevrijden door het inzetten van onvoorwaardelijke liefde en helende seksualiteit. Traumatische zielendelen bevrijden. Ik ontdekte het de afgelopen jaren in vrijages met tweelingzielen of zielsgeliefden. Ik mocht terugkijken naar vorige levens waarin vreselijke dingen waren gebeurd, maar ook waarbij we elkaar hadden geholpen om onszelf te bevrijden en te helen. Het opnieuw doorleven van alle emoties, bracht heling van lichaam, geest en ziel. De dood als bevrijding, wordt dan een geboorte in een ander leven. [Lees meer…]
Het kinderlijk besluit
Als je als kind niet krijgt waar je naar verlangt of wat je nodig hebt, neem je soms een kinderlijk besluit. Je neemt je voor om het later anders te doen, zodat anderen de pijn niet hoeven te ervaren die jij op dat moment als kind ervaart. Met het nemen van het besluit, zet je een intentie voor de toekomst en daarmee ervaar je de kracht in jezelf en creëer je hoop voor de toekomst. Want in het nu zijn is te moeilijk.
‘Als ik later groot ben zal ik vader en moeder voor iedereen zijn en ik zal lief voor hen zijn.’
De kracht van het vrouwelijke: je hart wagenwijd openzetten en tijdreizen, terug het verleden in. Ontvangen wat zich aandient en wat gezien wil worden. Dat is wat ik vandaag in de trein heel even doe, naar aanleiding van een gesprek met een client en diens kinderlijk besluit.
Soms nemen we als kind een besluit dat een grote impact krijgt op ons leven. Het wordt dan een besluit vanuit onze ziel. In de trein nodigen mijn gidsen me uit naar het besluit vanuit mijn kindertijd te kijken. Dan zie ik het filmpje wat bij het kinderlijk besluit hoort:
Pasen en de vreugde van het begrenzen in liefde
Met Pasen vieren we de wederopstanding van Jezus, die na te zijn verraden en gekruisigd, opstond uit de dood en zijn lichaam meenam naar een andere wereld. Pasen als het einde van de ontkenning van het licht in ons, het einde van het duister. We vieren het licht en de geboorte van de lente. Een nieuw leven!
Niet voor iedereen is er de Paasvreugde. Gezinnen die uit elkaar zijn gevallen of dreigen te vallen, mensen die verlaten zijn door hun geliefde, mensen die verlangen naar een partner en bij wie het maar niet wil lukken vanwege dynamieken van verlatings- en bindingsangst.
We trekken partners aan die resoneren met onze oude wonden en storten ons vol overgave op de liefde. Hier ben ik, ik zie jou als mijn andere zelf, jij bent mijn spiegel. Hier heb je me helemaal zoals ik ben. Omarm me, omhels me, heb me lief zoals ik jou volledig liefheb. We stoten partners af, want ze komen te dichtbij. Ik wil ruimte om te ademen, om mezelf te kunnen zijn, ik wil de wereld in, nieuwe dingen ontdekken, ik wil vrijheid, ik wil het allemaal zelf bepalen! [Lees meer…]
Tweelingzielen en het einde van de macht
Wie in een tweelingzielen relatie belandt, herkent vast de emoties van macht en onmacht. Dit lijkt bijna haaks te staan op de onweerstaanbare aantrekkingskracht, de synchroniciteit, het grote hartsverlangen en de onvoorwaardelijke liefde die je voor elkaar voelt waarbij je tijdens het samenzijn kunt vervallen in de eenheid met elkaar en het grote geheel.
De hemel en aarde verenigd, de hemel op aarde leven betekent eren dat beide ervaringen bestaan. In ons 3D lichaam zijn er emoties, zijn er verlangens om te creëren en komen we in opstand als persoonlijke grenzen overschreden worden. [Lees meer…]
Afscheid en verdriet van toen en nu
Vandaag komen verschillende verdrieten bij elkaar, zo lijkt het. Het lukt me niet om mijn tranen binnen te houden. Dus laat ik ze maar lekker stilletjes over mijn wangen glijden, hier in het restaurant van villa Vennendal. Ik ben hier alleen, om de plek te ervaren voor een werk-transformatie-weekend met stellen. Het was gepland voor dit weekend en het wordt nu ergens in de toekomst.
Crematie en terugblik
Vandaag was de crematie van mijn tante. Ze had net als ik geen kinderen en was vroeger veel in ons gezin, samen met haar man / mijn oom, en we logeerden ook vaak bij hen. Als schrijfster van de familie mocht ik haar levensloop opschrijven en voorlezen, mede aan de hand van mijn jeugdherinneringen. Het bracht me terug in de tijd en vandaag voel ik me weer een klein verdrietig meisje dat niet begrijpt hoe grote mensen met moeilijke dingen als de dood, omgaan.
Vannacht droomde ik over mijn overleden broer Jan. Dat was een hele tijd geleden en het voelde als een levensechte ontmoeting. Een overleden vriend was er ook. Hij wilde me tot iets dwingen wat ik niet wilde, en daarop trok hij me mee en liet hij me zien hoe goed hij op mensen kon schieten. Een stukje machtsvertoon. Mijn broer verliet ons op dat moment en ik werd verward wakker, me afvragend waarom ik dit juist vandaag gedroomd had.
Omgaan met gemis
Bij het voorlezen tijdens de afscheidsdienst, was er een herinnering over mijn tante die me ooit als klein meisje vroeg of ik niet bij hen wilde komen wonen, dan kon ik logeren bij mijn broers en zusjes. Mijn ouders hadden immers vijf kinderen en zij hadden er geen. Zo was het toch eerlijker verdeeld? Ik schoot ter plekke plotseling vol. Ik besloot destijds als klein meisje na twee dagen serieuze overweging, dat ik mijn broers en zussen niet zo lang wilde missen, hoe zielig ik het ook vond voor mijn tante. En op het moment dat ik het voorlas was er ineens het besef dat ik mijn broer nu al zeven jaar lang toch moet missen. Dat hij er niet meer is en dat ik hem nooit meer in levende lijve zal zien. Leven houdt blijkbaar ook in, dat ondanks welke keuze je ook maakt, je soms afscheid van elkaar moet nemen. Wat de leukste anekdote had moeten zijn werden diepe tranen van gemis. Ik had moeite om weer in mijn kracht te komen om verder te kunnen lezen.
Wond van mijn hart
Vandaag is de tweede crematie sinds het overlijden van mijn vader, nu anderhalf jaar geleden. En het is de derde keer dat ik de wond van de pijn in mijn hart weer voel van mijn polyamoreuze exgeliefde en zijn metamour, die hadden bedacht om op de avond van de crematie van mijn vader samen te willen zijn ipv mij te supporten. Mijn hart verscheurde toen hij het me zei, vlak voor dat we naar Limburg afreisden. Ik had letterlijk fysieke pijn in mijn hart en werd met een smak in de aardse realiteit gegooid en op mezelf teruggeworpen. Ademen, ademen, zei ik tegen mezelf met mijn handen op mijn hart en onderbuik, want de focus moest terug naar het afscheid van mijn vader. Ik moest immers een paar uur later voorlezen in de kerk en handen schudden van familieleden. Ik moest mezelf bij elkaar houden. Ademen, Leonie, ademen! Je kunt het zelf!
Soms is liefde niet wat het lijkt.
Nadat ik protesteerde kwam het na veel gedoe ’toch nog goed’ en sliep ik die nacht niet alleen. Maar de scheur in mijn hart is nooit goed geheeld, zo voel ik dat vandaag weer. Want ik begrijp het nog steeds niet. Was liefde juist ook niet dat je elkaar steunt op de momenten dat je het echt nodig hebt? Ik, die zo weinig vroeg en altijd zoveel ruimte gaf. Het voelde als een verkeerde ‘beloning’.
Vorige levens en oud zeer
De tranen die ik vandaag huil, zijn ook vermengd met de tranen van toen. En hoe bizar ook, het zijn ook tranen van het gemis. Want ze zijn allebei uit mijn leven, en ik mis de momenten met hen dat ik wel die intense liefde met hen ervoer. Die waren er veel. Heel veel. Zo diep als met hen, had ik de liefde zelden ervaren. Er was ook zoveel moois geweest. Zielsgeliefden. Vorige levens. We kennen elkaar langer dan van dit leven alleen. Juist met diepe liefdes wil je samenzijn op momenten als deze, bij een aards afscheid. Althans, zo ervaar ik dat. Op zulke momenten voel ik weer hoeveel ik van hen houd. Ondanks alles.
Blijkbaar heb ik liefde en lijden ooit aan elkaar gekoppeld en wordt het tijd om dat voorgoed los te laten, bedenk ik me nu.
Want heel simpel, (zeg ik nu, bijna een jaar verder en alweer een tijd single), ik mis vandaag ook gewoon een aardse partner om mijn verdriet mee te delen, een schouder om op te rusten, een arm om me heen. Menselijke liefde. Ik ben niet alleen een eeuwige ziel die alles weet van onvoorwaardelijke liefde, ik zit ook in een 3D lichaam. Ik heb aardse behoeften en gevoelens. Die willen ook gezien, gevoeld en ervaren worden en zeker niet ontkend worden. Teruggeworpen in het verleden, door het afscheid van mijn tante. Blijkbaar wil er nog wat verdriet uit mijn lijf. Ik geef me er maar aan over.
Alleen zijn
De crematie van mijn tante confronteert me ook met mijn eigen alleen-zijn. Geen partner of geliefde. Geen kinderen die later voor me zorgen. ‘Wie zorgt er straks voor mij,’ piept een klein iel stemmetje. Ik! zegt de grote in mij glimlachend en vol vertrouwen. Het confronteert me opnieuw met oud zeer. Van het niet begrijpen hoe volwassenen omgaan met gevoelens van verdriet van verlies.
Uithuilen
Toen mijn opa begraven werd toen ik acht was, begreep ik niet hoe mensen bij de koffietafel weer konden lachen. Mijn opa was dood! De man waar ik van hield! Er was geen volwassene die mijn ingehouden tranen zag of begreep. Niemand bij wie ik uit kon huilen. En ik voelde me alleen. Heel erg alleen tussen al die grijsaards met hun bier, jonge jenever en stinkende sigaren. Dus ging ik in mijn eentje buiten spelen omdat ik de wereld niet begreep. En ik snapte ook niet dat mijn moeder boos was omdat ik niet binnen bij de mensen wilde zijn.
Jouw verhaal, mijn verhaal
Nu ben ik binnen, bij de mensen, in een warm en gezellig restaurant. Ze zitten allemaal aan hun eigen tafel, met hun eigen verhaal en hun eigen relaties. En terwijl ik dit allemaal opschrijf, mijn ‘verhaal’ met jullie deel, voel ik een klein vlammetje branden in mijn hart. Een vlammetje dat zegt dat verdriet tijdelijk is. Dat morgen alles weer anders voelt. Dat ieder mens een eigen weg heeft te gaan en dat niemand volmaakt is. Een vlammetje dat zegt dat liefde uiteindelijk heelt, ook mijn verdriet, en dat witte wijn soms erg lekker is. En dat schrijven en delen helpt. Want gedeelde smart is immers halve smart. En het vlammetje kent ook de vreugde van het liefde delen, dat soms juist dubbele vreugde geeft. Het vlammetje zegt ook dat niemand perfect is, ook ik niet en dat ik het ook niet hoef te zijn. En dat er liefde in overvloed is, om te beginnen in mijn eigen hart. En dat er altijd hulp en steun in overvloed is, zichtbaar of onzichtbaar.
Eeuwige liefde
En tot slot, deel ik een stukje over eeuwige liefde. Want de ziel van mijn oom en mijn vader waren bij mijn tante, toen we haar lichaam-in-kist achterlieten ik het crematorium. Mijn vader zweefde rechts van de kist, mijn oom en tante links. Na het overlijden van mijn oom, nu 35 jaar geleden, was er nooit meer een andere man in haar leven gekomen. Nu waren hun zielen en energie in elkaar vervlochten. Ze liet hem nooit meer los, zei ze tegen hem terwijl ze in mijn richting keek, wetende dat ik getuigde. Al een dag na haar overlijden hadden ze haar geleerd dat ze met mij via gedachtekracht kon communiceren. Mijn oom had op haar gewacht, alsof gisteren vandaag is en er nooit tijd of jaren tussen hadden gezeten. Hij zweeg en hij was er. Er waren geen woorden voor nodig. Het was alsof hij me wilde zeggen: liefde is wat je doet, niet wat je zegt. Hij keek me niet eens aan. Hij was er helemaal voor haar.
Liefde tot in de eeuwigheid, van ziel tot ziel. In het hier en nu, kussen het verleden en de toekomst elkaar in een eeuwige, tijdloze liefde.
Vrouwenkracht
Vrouwen, ken je kracht
Daal af naar de erkers van je ziel
en vind je eigen schat
jouw bestaansrecht,
jouw kern,
jouw uniciteit,
jouw liefde.
Je hoeft niet buiten jezelf te zoeken,
je mag verbinden met
alles wat er in jou leeft
en de vrijheid voelen
in alles wat je wilt ervaren,
ook in de liefde,
juist in de liefde.
Je hoeft niet alles te verdragen.
Je hoeft niet meer te dragen voor anderen.
Je hoeft niet meer alles
op jouw schouders te dragen.
Je mag ook rusten
en achterover leunen,
en de liefde ontvangen.
Van daaruit kun je
opnieuw geven aan de wereld.
Vanuit je hart,
in verbinding met
de liefdevolle kern die jij bent.
Niet alleen voor anderen
maar ook voor jezelf.
We doen het samen.
© Leonie Linssen, 8 maart 2018
Relateren in uitersten van emoties
Uitersten van emoties ontmoet je vaak in een relatievorm waar een tweelingziel bij betrokken is. Waarom ontmoet je een tweelingziel en wat is het nut van relateren met meer mensen tegelijk, als het naast de magie en extase, soms zo’n vreselijk gedoe oplevert met uitersten van emoties? Vraag jij je ook soms af waarom je dat ene innerlijke stemmetje hebt gevolgd die jou nu doet belanden in een leven vol hoogte- en dieptepunten? Lees dan verder.
De hoogte en dieptepunten die je ontmoet in driehoeksverbindingen (of meer) zijn bedoeld om zielendelen van jou te helen. Jij bent veel meer dan jou kleine ik-je, ook al heb je jezelf daar jaren mee vermaakt en ging het je prima af. Meestal is het zo rond je 40-50e levensjaar, dat je ziel je roept om jezelf te ontdoen van alle oude programma’s die je in al die jaren trouw hebt gevolgd, en die nu ineens tegenstrijdig lijken met wat je nu wilt. [Lees meer…]
Trots in je relatie
Als mensen elkaar ontmoeten en er volgt een vreugdedansje van het hart, dan kan er trots groeien in een relatie. Trots op elkaar, op wat je samen kunt bereiken en zeker als je dromen werkelijkheid ziet worden. De vreugde van relateren in het kwadraat, het beste in elkaar naar boven halen.
Als dit heel lang duurt, kan er een afhankelijkheid ontstaan in het leunen op die aanvankelijk aanvullende kwaliteiten van elkaar, dat wat je zelf niet zo in huis hebt.
Het verlangen van de ziel
Als de ziel verlangt naar vervolmaking van zichzelf, en nieuwe of ongebruikte talenten wil vrijmaken, gebeuren er dingen die de relatie zoals hij was, in beweging brengt waarbij het lijkt alsof het fundament in duigen valt.
De kunst is om door te ademen, te voelen waar jij je afhankelijk hebt gemaakt van je partner, of waar jij juist zoveel bent gaan zorgen voor je partner, dat deze als het ware niet meer zelf kan ademen. Veelal worden patronen van de oorsprong van het familiesysteem herhaald, al dan niet bewust.
De kunst is om jezelf aan te durven kijken in de spiegel, te ontdekken waarin jij je partner even los mag laten, of beter gezegd: vrij mag geven zodat hij of zij d kracht in zichzelf kan herontdekken en de eigen ware autonomie of authenticiteit verder kan ontwikkelen.
Je innerlijke familie
Word je eigen innerlijke man, vrouw, vader of moeder, wees het vrije kind en bepaal zelf je grenzen, in overeenstemming met je partner en wat hij of zij nu aankan of wil gaan. Zorgen voor een ander kan ook betekenen even niets doen en de ander het vertrouwen geven dat hij of zij het ook alleen kan. Wie werkelijk autonoom kan en durft te zijn, en de vrijheid heeft gevoeld binnen en buiten de kaders, binnen de eigen grenzen, kan de wereld vol vertrouwen tegemoet treden. Welkom thuis in jouw hart.
Loopt het even niet zo lekker in jullie relatie en kun je er de vinger niet op leggen? Voel jij dat je het anders wilt en kom je er samen niet uit? Voel je welkom voor een verhelderingsgesprek in mijn praktijk.
Als liefde pijn doet
Niet voor iedereen is Valentijnsdag de dag van de liefde en waarop je elkaar verrast of geschenken geeft. Veel mensen hebben hun geliefde verloren; aan een dodelijke ziekte, aan een andere liefde of aan een depressie die maar niet ophoudt waardoor er geen liefde meer kan stromen. En dan zijn er nog talloze mensen die bij elkaar blijven, omdat uit elkaar gaan een teruggang in financiële zekerheid betekent, waarbij de angst voor eenzaamheid hen dreigend tegemoet komt.
Nee, dan maar blijven bij wat je hebt. Het houdt dan toch een bepaalde mate van zekerheid in en ach, het is overal wel wat. En dan zijn er nog de mensen die zo graag een relatie willen maar die het maar niet lukt een geschikte partner te vinden. Keer op keer worden ze teleurgesteld.
Pijn wil gezien worden
Als liefde pijn doet, word je hoe dan ook op jezelf teruggeworpen. Je wordt door het leven uitgenodigd om het leven aan te gaan en er zelf iets van te maken. Hoe we met onszelf en het leven omgaan, wordt voor een groot deel bepaald door ons onbewuste, aangestuurd door energieën van voorouders en ons familiesysteem en soms zelfs van vorige levens.
Zolang de pijn niet echt doorvoeld is op een liefdevolle en bewuste manier, het oude leed niet gezien en erkend is vanuit een open hart en liefdevol bewustzijn, zal de liefde in het nu onbewust pijn blijven doen. Je trekt steeds weer situaties aan die je uitnodigen af te rekenen met het verleden, zodat jij je vrij kunt voelen om iets nieuws te kiezen, iets anders te kiezen, voor liefde voor jezelf te kiezen. Een Relatie Intensive kan je hierbij helpen.
Liefde voor jezelf
Liefde voor jezelf is jezelf het allerbeste gunnen. Het is het leven laten stromen op een manier zodat jij bloeit en in verbinding bent met de wereld om je heen. Je hebt zin in de toekomst, omdat je weet dat je nog zoveel leuks staat te wachten en omdat je weet dat al jouw ervaringen van lijden, een reden hebben gehad, en dat je nu jezelf ten dienste mag stellen voor de wereld en andere mensen om je heen. Voor anderen van betekenis kunnen zijn is een oerverlangen van ieder mens. We zijn niet geboren om alles alleen te doen.
Van betekenis zijn voor anderen
Als liefde jou vandaag pijn doet, richt dan je aandacht eens op de mensen om je heen. Kijk waar jij vandaag van betekenis kunt zijn. Open je hart en laat de liefde maar stromen. Laat de liefde stromen voor jezelf en geef jezelf dat geschenk dat je een geliefde had willen geven, als… gun jezelf die bos bloemen, dat sieraad, die strandwandeling, die sauna- of beautydag of dat weekendje weg.
Laat de liefde maar stromen voor de wereld om je heen. En laat los wat jou niet langer vreugde schenkt of wat jou naar beneden haalt waardoor jij niet de vreugdevolle expressie kunt zijn die je werkelijk bent. Namaste!
Wil jij het anders in de liefde maar weet je niet hoe? Verlang jij stiekem naar iets anders maar durf je er niet over te praten? Misschien is een Relatie Intensive iets voor jou. Maak nu een afspraak voor een verhelderingsgesprek of bel me 06-45550680 (kantooruren).
Van overleven naar leven
Tijdens de griep periode las ik het indrukwekkende boek ‘De keuze’, van Edith Eva Eger, de vrouw die Auschwitz overleefde en de therapeute die anderen hielp zichzelf van hun innerlijke gevangenis te bevrijden. Het boek omvat vier delen: haar leven voor de oorlog, haar leven tijdens de oorlog, haar leven na de oorlog en de periode van haar vrijheid. In het deel over Auschwitz laat zij de invloed van de kracht van de geest zien op haar leven en situatie. ‘Vandaag overleef ik, en morgen ben ik vrij,’ vertelde ze zichzelf iedere dag. Door haar positivisme en intuïtief de juiste dingen te doen, naast een dosis geluk, wist zij te overleven.
Na de oorlog startte zij met haar man een nieuw leven in Amerika. Maar de oorlog en de geestelijke wonden die zij er opgelopen had, vroegen om aandacht. Het was niet mogelijk om ze in de doofpot te stoppen, hoe sterk ze ook was geweest gedurende de oorlog. In die zin herken ik wat Edith beschrijft. De afgelopen negen jaar heb ik in vele regressies en flash backs, mijn vorig leven in de tweede wereldoorlog terug mogen zien. Een leven dat eindigde met de dood in Auschwitz. Ook ik heb gezien wat het effect is van ongeheelde wonden en niet ge-uitte of verwerkte emoties op het hier en nu, want deze lagen opgeslagen in de bedding van mijn ziel. Wat Edith deed na de oorlog, doe ik nu in dit leven. Zij als therapeute, ik als relatiecoach en trauma healer. [Lees meer…]