Waar woede wijkt voor liefde – wat mijn jeugdliefde mij leerde

Liefde transformeert meer dan je kunt bedenken. Vanochtend las ik een oud stukje uit 2012 over mijn jeugdliefde. We kennen elkaar al bijna een leven lang, maar ons contact kreeg pas echt diepgang toen we elkaar na dertig jaar opnieuw ontmoetten. Tijdens die ontmoetingen ontdekten we een bijzondere verbinding: we herkenden elkaar vanuit een vorig leven, een leven in de Tweede Wereldoorlog. Daar deelden we een intense liefde die werd getekend door geweld, verraad, en een belofte op zijn sterfbed: ‘In een volgend leven gaan we het heel anders doen.’

Sindsdien hebben we onze paden vaker laten kruisen. Nu hij met pensioen is, heeft hij zijn aandacht verlegd van het verbinden van mensen binnen een organisatie naar het verbinden van zichzelf en zijn omgeving met liefde.

Van werkvloer naar levenswijsheid

In zijn carrière was hij een meester in het samenbrengen van mensen met uiteenlopende belangen. Het was zijn persoonlijke missie om liefde als verbindend cement in te zetten, zelfs tijdens de moeilijkste gesprekken en onderhandelingen. Zijn overtuiging? Dat liefde uiteindelijk de sterkste kracht is die er bestaat. Zijn verhaal inspireerde me deze week opnieuw, en zelfs in mijn dromen liet het me niet los…

Liefde als verbindend cement

In een van zijn bezoeken vertelde hij over zijn werk en hoe hij liefde inzette om dingen voor elkaar te krijgen. Ik luisterde naar zijn verhalen, hoe hij op zijn huidige werk vanuit zijn functie, mensen aan elkaar verbindt met liefde. Op zijn schouders rustte een zware taak, want het bij elkaar brengen van diverse groepen met verschillende belangen, was een behoorlijke uitdaging. Het was gelukt, en dat allemaal door het inzetten van liefde. Voor een moeilijk gesprek met iemand die er anders instaat dan hij, knuffelde hij die persoon in gedachten. Na vele maanden van onderhandelen kon hij me vertellen dat zijn missie geslaagd was: in de organisatie was uiteindelijk iedereen het eens met het resultaat van de reorganisatie in het bedrijf. Alle partijen waren nader tot elkaar gekomen. Inderdaad, in dit leven doet hij het heel anders!

Droom – geweld op straat

Zijn boodschap speelde door in mijn onderbewuste het leidde tot een bijzondere droom:

Ik loop op straat, samen met mijn broer. We lopen op tegen een groepje jongeren: twee vrouwen en twee mannen. Ze schoppen tegen alles wat ze tegenkomen en rukken een houten stellage uit de grond die ze kapot willen gooien. Ik denk aan wat mijn jeugdliefde vertelde en besluit hen met liefde aan te spreken. ‘Waar bemoei je je mee?’ roepen ze me toe, en om te laten zien dat zij de baas zijn lopen ze op mijn broer af. Een van hen haalt een stukje heel dun plastic folie uit zijn zak en draait het om de nek van mijn broer.

Liefde, wat moet je nou met liefde?

‘Wat doe je nou?’ roep ik verschrikt. De jongen lacht en zegt: ‘Het is zo leuk om te kijken hoe ver je kunt gaan!’ Hij trekt het folie strakker om de nek van mijn broer maar omdat het zo dun is en zijn adamsappel zo sterk is, breekt het folie. Iedereen in het groepje lacht. ‘Waarom probeer je niet hoever je kunt gaan met liefde?’ vraag ik dan. ‘Liefde, wat moet je nou met liefde?’ hoont een van de vrouwen terwijl ze naar me toe komt lopen. ‘Zal ik het je laten zien?’ zeg ik uitdagend? We staan voor elkaar stil en onbevreesd kijk ik haar aan. ‘Ik zal je laten zien wat liefde doet’ zeg ik terwijl ik contact maak met de onvoorwaardelijke liefde in mijn hart.

De inzet van liefde

Heel langzaam haal ik mijn hand naar boven en leg hem liefdevol en behoedzaam om haar gezicht. Zachtjes streel ik haar wang en haar haren. Onze ogen ontmoeten elkaar. Met alle liefde die huist in mijn hart kijk ik haar aan. Ik focus me op haar linker oog. Hij is felgroen en het lijkt alsof de hele wereldbol in haar oog ligt opgeslagen. Vol liefde kijk ik haar aan en ik zie de verandering zich voltrekken in haar blik. De aanvankelijke woede en nijd verandert in verwarring en uiteindelijk zie ik hoe ze in mijn oog herkent wat onvoorwaardelijke liefde is. Langzaam maak ik mijn hand los van haar gezicht.

‘Dat is wat liefde doet’ zeg ik haar zachtjes maar vastberaden. Ze is even stil en kijkt dan naar de anderen. ‘Kom, we gaan’ gebiedt ze hen. De anderen volgen.