Boeddha, verslag van een tantra workshop
Als een jonge Boeddha zit hij daar rechtop, zo’n vijf meter van me af, met zijn donker haar, witte bloes en gesloten ogen. We zitten met een groep mensen verspreid in de zaal op een kussen. De vraag is: zitten we goed? Nemen we de ruimte in die we in willen nemen? Zitten we op de juiste plek? Ik sluit mijn ogen. Naast me zit een man hijgend te snuiven. Ik schuif een klein beetje naar achteren, weg van hem. Voelen we ons goed of wil er iets anders gebeuren? Het hijgen gaat door en het irriteert me. Ik open mijn ogen weer en opnieuw valt mijn blik op de Boeddha jongen. God wat is hij mooi. Volmaakt bijna. Hij is veel te jong, hij ziet me aankomen, schiet het door me heen. Maar ik weet ook dat het mindfuck is, want ik voel een waanzinnige aantrekkingskracht die niets met mijn hoofd of wat het denkt te maken heeft. Dit komt ergens vanuit mijn lichaam en ziel.
Moed en actie
Ik denk aan het boek dat ik schreef in 2009, gebaseerd op mijn bezoek aan een liefdesconferentie in Amerika en dat ik volgend jaar ga uitgeven. Die spontane Leonie ben ik een beetje kwijt geraakt, dacht ik, toen ik onlangs mijn oude schrijfsels las. Onzin, natuurlijk is die er nog, denk ik nu. Toen was ik vaak degene die het initiatief nam. Net als in de meeste trainingen waarbij gevraagd werd je kwetsbaar op te stellen. Het enige dat je nodig hebt is een dosis moed en een beetje actie. Ik haal diep adem en zet met schrap.
Ik schuif met mijn kussen naar voren, in de richting van Boeddha. Nog anderhalve meter en dan ben ik bij hem. Daar ga ik tegenover hem zitten. Hij glimlacht. We kijken elkaar aan. De energie tussen ons begint meteen te werken. Ik zie de bekende gouden flitsen verschijnen en het goud om zijn hoofd. We kennen elkaar al langer dan vandaag en onze zielen weten het.
Zielscontact
We worden uitgenodigd om te voelen wat er wil gebeuren. We schuiven dichter bij elkaar en houden onze handen vast. Ik word zo blij van hem! Ik voel dat als ik me nu laat gaan, ik met hem door de sterren heen naar de hemel reis. Ik hou me in, laat ik nou gewoon verstandig zijn en in het hier en nu blijven. Ik kijk afwisselend in zijn rechter en linker oog, in plaats van te staren in zijn rechter oog. Die trekt namelijk het meeste. De masculiene kant van hem. Ik voel me dankbaar voor mijn moed, die zoals altijd wordt beloond. Wat een geschenk om zo contact te mogen hebben. Contact tussen twee zielen. Je hoeft alleen maar je hart open te zetten en je denken thuis te laten of het te negeren.
Mijn zoon
Het is een heerlijke avond. Er zijn tal van oefeningen en we wisselen regelmatig van partner of groepje. Bij een van de groepsoefeningen kom ik bij hem uit, alsof het zo moet zijn. Ik leg heel voorzichtig mijn hand op zijn rug, ter hoogte van zijn hart. Tranen springen in mijn ogen. My Son, hoor ik de stem van mijn ziel, welcome back. Ik durf hem bijna niet aan te raken, zo kwetsbaar voelt hij. Maar ik doe het toch. Ik streel zijn lange rug, de stekeltjes van zijn hoofd, zijn huid. Ik voel alleen maar liefde en dankbaarheid. Ik kan bijna niet geloven dat hij er is en dat ik dit doe.
Tunnel van liefde
De laatste oefening is the tunnel van liefde. Het is een Biodanza oefening waarbij de groep twee rijen vormt en waarbij je dan tussen de mensen door mag lopen die je zachtjes strelen of lieve dingen in je oor fluisteren. Als Boeddha met gesloten ogen voorbij komt voel ik opnieuw de sterke energetische verbinding tussen ons. Ik raak zijn hand aan en automatisch verstrengelen onze vingers zich heel stevig in elkaar. Hij blijft even bij me staan en zo mag ik me intens verbonden met hem voelen. Anderen strelen hem. Het enige dat ik doe is mijn hand op zijn hart leggen en huilen. Geluidloos glijden de tranen over mijn wangen. Het zijn tranen van geluk en dankbaarheid.
Troost
Als hij voorbij is, troost de man tegenover mij me. Hij ziet mijn tranen en ik ontvang zijn steun. Ik heb even niet meer zoveel te geven aan de volgende die door de tunnel komt, zo intens is Boeddha bij me binnen gekomen. Ik vraag me af waar ik hem van ken, maar ik huiver en druk mijn verlangen om de film te zien weg. Ik heb genoeg trauma van vorige levens ervaren. Ik wil niet meer.
Bij het afscheid kan ik het niet laten om dat even persoonlijk te doen. We omhelzen elkaar stevig en lang, onze harten tegen elkaar. Hij vertelt dat hij blij is dat ik zo spontaan naar hem toe schoof, het klopte, voelde hij. ‘Ik moest huilen toen je voorbij kwam bij de tunnel,’ zeg ik. ‘Dit is zo oud, vast een vorig leven.’ Hij knikt en glimlacht.
Hoofdpijn
Vanochtend sta ik op met een knallende hoofdpijn. Ik huil een tijdje, kijkend naar mijn schilderijen en schilder vervolgens mijn emoties er uit. Het is de Boeddha van het visioen dat ik 3 maanden geleden zag. Het is fijn om zijn gezicht een beeld te geven. In bad kan ik alle verborgen spanning releasen die er zit van toen. Nee, ik wil geen film zien van trauma, maar ben wel nieuwsgierig waar ik hem van ken, zeg ik tegen mijn gidsen. Ze laten het me zien. Ik zie het afscheid van toen tussen ons. Estonia, hoor ik. Ik ben zijn moeder en hij is mijn zoon. ‘Ik wil de wereld intrekken, mamma,’ zegt hij, ‘ik wil ontdekken wat er buiten allemaal is. Ik kan hier niet langer blijven.’ Hij haalt zijn schouders op, en kijkt om zich heen, we wonen in een klein dorp. ‘Natuurlijk jongen,’ zeg ik, ‘volg je hart‘, en ik slik mijn tranen weg omdat ik hem zo zal gaan missen en ik niet weet wanneer ik hem weer ga zien.
Hij was zeventien toen hij ging en hij was achttien en twee dagen toen hij als een dode soldaat terug kwam. Tijd om te huilen was er niet. Er waren nog acht kinderen die mijn aandacht en zorg nodig hadden. Tot vandaag.
Loslaten en transformatie
De zwarte, oude tranen vallen uit mijn hoofd en rug, het badwater in. Moeders horen hun zoons niet te overleven en al helemaal niet aan oorlog. Ik denk aan al die soldaten die wereldwijd sterven. Aan hoe jong ze soms zijn, soms zelfs kindsoldaten. Ik denk aan alle moeders die rondlopen met verdriet van verlies. Ze moeten het afschaffen, die oorlog. Het is zoiets wreeds, ouderwets en onmenselijks. Ik denk aan al die andere levens waarin ik moeder was en mijn kinderen verloren heb. Sja, waarom had ik ook alweer geen kinderen in dit leven?
This is the Reunion, zeggen mijn gidsen. Welcome back.
Tantra is verloren stukjes van je ziel ophalen. Samen onderweg, terug naar de eenheid. Dit was weer zo’n mooi, kostbaar en uniek stukje. En zo maakt iedere ontmoeting van hart tot hart, van ziel tot ziel, mij weer een stukje rijker.
1 maart 2019 komt mijn boek ‘De liefdesconferentie’ uit. Hier lees je er alles over.
Onverklaarbare emoties?
Heb jij gevoelens van zwaarte of een diep verdriet dat je niet kunt thuisbrengen of plaatsen vanuit je huidige leven? Wellicht spelen oude emoties vanuit vorige levens die gezien of gevoeld willen worden. Misschien is een Trauma Bevrijding Intensive iets voor jou. Ik zet hierbij mijn gaven van helderziendheid en helderhorendheid in. Bel me gerust vrijblijvend om samen even af te stemmen: 06-45550680 (kantooruren)
Geef een reactie