Sisterhood - open brief aan collega en vriendin Loes Koot

Open brief aan mijn collega en vriendin Loes Koot. Omdat sommige dingen te groot zijn om alleen te doen…

Lieve Loes,

Afgelopen weekend hadden we een bijscholingsweekend systemisch werk van Wilfried Nelles, een befaamde Duitse familieopsteller met internationale bekendheid en een aantal prachtige boeken op zijn naam. Wat hadden we er een zin in. We keken uit naar zijn methode om vanuit de volwassen positie naar jezelf te kijken, als ongeboren baby, als kind en als jong volwassene om zo heling te bewerkstelligen. Zijn lezing op vrijdagavond was veelbelovend en ik poste driftig op Facebook prachtige teksten die hij zo mooi kon verwoorden en waarin ik mezelf en mijn manier van werken herkende.

Walk your talk?

De volgende dag zagen we zijn methode in de praktijk en na de eerste twee opstellingen waren we beiden in verwarring. In de loop van de dag werd mijn vermoeden werkelijkheid: er was een groot verschil in benadering tussen mannelijke en vrouwelijke opstellers. We waren geschokt over zijn begeleiding van een van de vrouwen, die ik in de pauze aansprak. Ze was verward en twijfelde hevig aan zichzelf: ze had het vast niet goed gezien en wilde de volgende dag niet meer komen.

We hadden met haar te doen. Niet alleen als vakgenoten en collega’s maar ook als mens. En daar wil ik het met je over hebben lieve Loes. Want jij bent een voorbeeld van wat het is om een liefdevol mens te zijn. Je liefdevolle moederhart ging open bij deze vrouw en je liet haar voelen dat het echt niet aan haar lag, maar aan het non-vermogen van de trainer om bereid te zijn open te staan voor wat er in haar omging en wat ze werkelijk nodig had.

Het verborgen geweld achter de onschuldige goeroe

Hij sprak vanuit de onschuld van de baby die het contact met het vrouwelijke kwijt is geraakt: dat gedeelte dat echt kan verbinden. Het leven kwam door hem heen en hij werkte vanuit het contact met de bron. Niet hij maakte keuzes, nee die werden voor hem gemaakt. Het vrouwelijke in de mens is in staat om werkelijk verbinding te maken met de ander en met de omgeving. Het vrouwelijke is in staat om te voelen wat een ander voelt. Dat lukte hem niet.

Met woordelijk geweld moest haar zo zorgvuldig opgebouwde muurtje afgebroken worden. Hij sprak over zijn niet oordelende houding maar lachte om haar tranen en emoties. Hij vertelde dat hij haar uitlachte om haar gedrag. Haar tranen waren niet meer dan een gewoonte. Maar hij lachte niet om wie zie ze echt was en vroeg haar hem aan te kijken. Hij kon achter haar muur kijken naar haar echte ik. We waren beiden verbijsterd.

Later op de dag waren we geïrriteerd over het gebrek aan reflectie, over het wegwuiven van commentaar, over de oordelende woorden ten opzichte van collega’s die het anders doen. Voor mij viel hij van zijn troon ook al liet hij bij momenten prachtige dingen zien die volledig klopten in het moment en waar een aantal inbrengers echt verder mee konden. Dat was vooral bij de mannen. Ook zijn fysieke houding was hier anders: rechtop zittend in plaats van wijdbeens onderuit gezakt.

Onbewust geweld tegen vrouwen

We voelden ons diep geraakt in ons vrouw zijn, ik voelde me steeds onveiliger worden en hoewel mijn eerste reactie was: ‘ik ga weg, ik blijf niet langer’, voelde ik ergens vanuit de diepte iets opkomen dat zei: dit gedrag moet stoppen. Jij had hetzelfde en we vroegen ons af hoe we hem in godsnaam konden bereiken. Na een lang gesprek werd het duidelijk: ik zou het woord doen in de groep.

Mijn gidsen begeleidden mij bij mijn innerlijke proces en de volgende dag liet ik me door hen leiden. Ik stelde een vraag over persoonlijke verantwoordelijkheid die hij niet begreep. Ik probeerde het uit te leggen, sprak over mijn gevoel van onveiligheid namens de vrouwen, maar het lukte me niet goed. De woorden kwamen door me heen vanuit de diepte van mijn ziel…

En toen gebeurde het. Ik keek hem recht aan en schold hem ter plekke uit, zomaar, midden in de groep: ‘I just think you are an asshole’. Het was alsof ik een bom had laten ontploffen.

Ik had nooit gedacht dat ik zoiets zou doen, lieve Loes. Werkelijk niet. Het is ook helemaal niet wie ik wil zijn en zo ken ik mezelf ook helemaal niet. Dat weet jij als geen ander. En toch gebeurde het. Woede vanuit het innerlijk kind wordt veelal gevolgd door een verlangen om weg te rennen. Maar deze woede kwam vanuit mijn vrouwenhart. Het was genoeg! Ik bleef rustig zitten, ik moest blijven. Niemand in de groep bevestigde mijn gevoelens en ik voelde veel afkeer. Het raakte me niet. De trainer sprak zijn walging uit over mijn reactie en ging vervolgens verder alsof er niets gebeurd was. Er was geen nieuwsgierigheid naar het waarom van mijn uitbarsting, noch was er ruimte voor reflectie.

Jouw steun en medemenselijkheid

Nadat ik gesproken had voelde ik op een diepe laag een gevoel van innerlijke rust opkomen. En heel stiekem genoot ik van mijn uitbarsting. Ik had het gedurfd! Ik hoefde niet langer weg te lopen of mezelf te verschuilen. Ik mocht er zijn. Jij zat naast me en ook jij deed je mond niet open, maar je pakte wel mijn hand en keek me vol beroering en liefdevol aan. Zo keken we samen naar het vervolg van de training.

Later op de ochtend liet je me je aantekeningen lezen van het proces dat zich in jou voltrok nadat ik zo was uitgebarsten. Ik voelde dat je er op dat moment niet voor mij kon zijn, maar in de onderlaag voelde ik jouw onvoorwaardelijke liefde en steun. Ik voelde onze verbinding. Dat was genoeg om te kunnen blijven. Want als ik echt alleen was geweest, weet ik niet of ik het had kunnen doen: blijven in deze energie van superioriteit vermomd in onschuld en het onderdrukte geweld tegen vrouwen. Door jouw liefde en medemenselijkheid lukte me dat.

Dat is wat jij doet lieve Loes. Mens zijn. Je laat je liefde en steun voelen als je naast mensen staat in hun begeleiding. Terwijl ik zweef in de dimensies om mijn werk op zielsniveau te doen, blijf jij in het hier en nu. Je laat je liefde voelen naar mij als ik bij je ben en het moeilijk heb. Je lost het niet voor me op, maar je laat me merken dat alles er mag zijn en dat het goed is. Ik voel me zo met je verbonden, ook al zijn we beiden zo anders. Niet alleen in hoe we leven, jij als getrouwde vrouw met kinderen en kleinkinderen en ik als vrije ziel, de liefde delend met meer. Tussen ons is geen gedoe. Er is respect voor elkaars anders zijn en juist ons verschil maakt dat we zo heerlijk kunnen samenwerken.

Verbindingscirkel

In onze maandelijkse verbindingscirkel laten we de mensen zien en voelen hoe het is om anders te zijn en toch respect voor elkaar te hebben. Als trainer en als mens. Je zei me na afloop dat ik je held was, omdat ik het verborgenene en dat wat niet uitgesproken mocht worden, in het licht had gezet. Ik zie jou als mijn heldin lieve Loes. Want sommige dingen zijn te groot om alleen te doen. In mijn eentje was ik niet opgewassen tegen deze superioriteit, maar met jou liefdevolle steun durfde ik uiting te geven aan dat wat in mijn hart leefde.

Later in de middag liep ik alleen door het bos. Ik voelde het verdriet van de eenzaamheid die me ten deel viel. Ik huilde om het gevoel van onvermogen om hem echt te kunnen bereiken, want dat was ondanks al het oordeel wel mijn verlangen. Ik kon niet terecht bij een vriendin en mijn lief was ergens anders. Het was de ziel van mijn vader die me de support gaf die ik nodig had: ‘goed gedaan meisje, je hebt mooi gesproken’ zei hij en verder zweeg hij. Ik huilde en miste zijn fysieke aanwezigheid. Ik verlangde naar ook een Rinus, de man die jou thuis en in je werk zo volop steunt. De rust van het bos kalmeerde me. En jouw liefdevolle steun, ook al was je op afstand.

Steun en bevestiging

De bevestiging kreeg ik van mijn masseuse die mij twee dagen later masseerde. Ze gaf aan toen ze bij mijn benen kwam, dat ze plotseling heel veel verdriet voelde. Een onuitsprekelijke grote brok in haar keel. Verdriet dat niet van haar was en ook niet van mij, zo vertelde ze me. ‘Het is het verdriet van alle vrouwen die zich niet openlijk durfden uit te spreken,’ verklaarden mijn gidsen. Zo doet het vrouwelijke dat. Je zet je hart open en de liefde transformeert. We doen het samen en niet alleen. De tijd van alleenheersers is voorbij. Het wordt tijd dat het vrouwelijke licht in ons allemaal geboren mag worden.

Mijn heldin

Lieve Loes, jij bent mijn heldin. Je vertegenwoordigt de liefde van alle moeders en alle vrouwen. Ik ben blij en zo dankbaar uit het diepst van mijn hart, dat je in mijn leven bent en dat wij samen mogen werken. Ik wil niet anders meer. Ooit gaf je mij een kristal van tweelingzielen, zoiets als deze. Het kristal straalde respect uit, de grote voor de kleine en de kleine kon rusten bij de grote. Soms ben jij de grote en soms ben ik het. We kunnen bij elkaar rusten en soms kan de een meer zien dan de ander. Er is zoveel wederzijds respect en liefde voor elkaars anders zijn. Dat gevoel gun ik de hele wereld.

Ik wens dat deze verbinding die er tussen ons is, door iedereen ooit gevoeld mag worden. Dat mensen elkaar zullen respecteren in elkaars anders zijn, en dat we onze vrouwelijke kant weer omarmen, zodat we echte verbinding kunnen maken met elkaar. Jij schreef een prachtig stukje op Facebook dat ik graag wil delen met de wereld.

Als ik jou aankijk, écht aankijk. Dan kijk ik vanuit mijn hart en dan zie ik jouw hele wezen, alles van jou.
En als jij dat aandurft, om zó naar je te laten kijken, dan maken we samen de weg vrij voor de realiteit van het leven en alles wat het te bieden heeft.
Wat een vrijheid ontstaat er dan, wat een ruimte om jezelf te leren kennen.

Met een prachtig nummer om af te sluiten en om heel stil van binnen te worden: Ken je mij- van Trijntje Oosterhuis.