Reisverslag vanuit Sicilië – De kunst van alleen op vakantie

Een week vakantie en er even tussenuit samen met mijn vriendin uit Portugal die ik al jaren niet meer had gezien. Dat was de bedoeling. Het verliep allemaal anders. Haar vlucht werd door KLM geannuleerd en ze kon geen geschikte alternatieven vinden. Ik ging dus alleen op reis, precies zoals in maart door mijn gidsen was voorspeld. Alleen is mijn budget niet toereikend om te doen wat ik wil.

Gisteren ben aangeland in hotel Villa Paradiso, ergens in de middle of nowhere. Het gebouw is omgeven door mooie bomen en daaromheen is het warm, kaal en heuvelachtig. Ik was er al vroeg, de eigenaresse sprak alleen Italiaans en ik niet. Ze probeerde me geloof ik duidelijk te maken dat ik nog niet in mijn kamer kon, inchecken vanaf 15:00u, maar uiteindelijk gaf ze me een sleutel van een drie-persoons kamer.

Ik deed de deur achter me dicht en voelde me in een soort van gevangenis. Een donkere kamer met een klein raampje dat uitkijkt op een stellage. Geen auto willen huren was geen goede beslissing, is mijn conclusie. Want je kunt hier met die hitte overdag nergens naar toe.

Ik raakte een beetje in paniek. Waarom wilde ik perse er een week tussenuit? Omdat ik vond dat ik het verdiend had na al het harde werk van de afgelopen periode? Ik baalde dat mijn vriendin uit Portugal de vakantie had afgezegd omdat KLM haar vlucht had geannuleerd en alternatieven niet aantrekkelijk waren voor haar. Samen met haar waren we nu aan het rondtoeren geweest in een huurauto, hadden we na al die jaren elkaar niet zien, kunnen bijpraten. Want dan kun je de kosten delen en is het nog te doen. Mijn vakantiebudget is ontoereikend. Al mijn verdiende geld is in de publicatie en de promotie van mijn boek gaan zitten. Ik had beter thuis kunnen blijven, mijn verlies kunnen nemen (kosten van de vlucht) en een dagje naar de sauna kunnen gegaan. Ineens waardeerde ik mijn eigen huis en ik verlangde naar het gezelschap van de poezen.

Ik voelde me vervolgens vreselijk zielig gisteren en begon te huilen. Dat duurde overigens niet lang. Mijn innerlijke observator wist meteen dat dit hem niet ging worden, me identificeren met mijn slachtofferschap. Het zou immers niets aan de situatie veranderen. Geen restaurant in de buurt, minimaal een half uur lopen. Met 36 graden niet echt een optie. Niet eten kan ook, besloot ik, denkende aan de cursussen leven van het licht, zoals Braman Menor ze organiseert. Acht tellen inademen, acht tellen uitademen. Ik ging op bed liggen en luisterde vervolgens naar een interview met Jan Geurtz die heel mooi kon verwoorden waar ik doorheen ging. Ondertussen had ik mijn aandacht op mijn ademhaling gericht. Het was een boeiend gesprek over non-dualiteit en over de liefde. Dat wat je zo herkent in de ander, is de liefde in jezelf die jij bent. Ik hoefde nergens naar toe om dat te kunnen ontdekken.

Mooi, dacht ik, dan is het vast de bedoeling dat ik naar binnen reis in plaats van dat ik hier de buitenwereld verken. Ik dacht aan een van mijn vorige levens die ik op Sicilië heb gehad. Het leven waarin ik in een huis was opgesloten door de maffiabaas, die ik moest dienen als zijn seksslavin. Toen ik eindelijk de moed had om te protesteren en weg te gaan, was er geen hulp voor mij en eindigde mijn ontsnapping uit het huis, met een kogel in mijn hart. De bevrijding die kwam met de dood was overigens magisch om bewust opnieuw te ervaren.

Nu voelde ik me als een vrije vrouw opgesloten in een donkere hotelkamer. Na de langdurige middag meditatie met een oneindig ademhalingsritme dat me rust bracht, was het ineens 17:00u. Ik merkte dat ik nog steeds geen honger had, ook al had ik geen lunch gehad. Ik kon net zo goed doorgaan met mijn ademhalingsoefening en wat gaan lezen. Maar iets in me dreef me toch naar buiten. Het was inmiddels wat afgekoeld dus dit was het moment om naar buiten te gaan. Het was heerlijk in de stilte van de omgeving. Ik herkende het van Portugal, waar mijn vriendin woont. Het uitzicht op de velden, een verdwaald huis. De ruimte. De stilte. Ik plukte onderweg een cactusvrucht en at hem op. Vervolgens was ik bezig om dertig mininaalden uit mijn vingers en lippen te halen.

Het restaurant dat op een half uur van het hotel lag, bleek niet open te zijn. Het was er in het bijzonder voor bruiloften en feestelijke partijen, zo vertelde een Belgische vrouw en dochter die ik er ontmoette. Ik liep door naar het dorp waar meer restaurants moesten zijn. Misschien kon ik wel een lift krijgen. Ik was inmiddels op de doorgaande weg gearriveerd in plaats van het lopen op de kronkelige, half-verharde wegen. Maar geen auto stopte.

Ineens gebeurde het. Mijn voet sloeg om door de hobbels in de weg en ik vloog languit op mijn buik op straat. Hij voelde warm aan, dat was het eerste dat ik registreerde. Mijn telefoon was uit mijn handen gevlogen en mijn zonnebril van mijn hoofd gevlogen. Ineens stopten er wel vier auto’s en stonden er vier bezorgde mannen om me heen, druk pratend met elkaar dat ik een medico nodig had. Ik wist meteen dat ik niks gebroken had, alleen had ik even de tijd nodig om mijn lichaam gerust te stellen.

Ik heb dat vaker ervaren. Dan ga ik onderuit en wil iedereen me meteen op de been hebben, terwijl ik wil blijven liggen om de stress energie meteen uit mijn lijf te laten. Ik begon bewust diep in en uit te ademen en liet de opkomende tranen de vrije loop. Aanvankelijk negeerde ik de uitgestoken handen maar uiteindelijk stond ik toch op. Een van de mannen sprak Engels en bood me een lift aan. Ik liet me afzetten bij de eerste beste pizzeria die een afhaal bleek te zijn. Hij had gelukkig wel een stoel en een biertje. Zo zat ik voor 6 euro voor de deur een stuk pizza weg te werken, terwijl de auto’s me voorbij reden. Daarna liep ik weer terug naar het hotel. Ik passeerde een ijssalon en kocht er een maar ik vond hem al snel te zoet en gooide hem weg. Leven van innerlijk licht kan immers ook.

Inmiddels werd het snel donker en was ik blij dat er licht op mijn telefoon zat. Ik wilde namelijk niet nog een keer onderuit gaan. Bij terugkomst in het hotel was alles donker. Ruim 12.000 stappen verder. De eigenaresse hoorde me terugkomen en maakte het licht aan. Of ik nog iets nodig had. Een biertje! Jawel, voor 1,50 kreeg ik een heerlijk ouderwets flesje koud bier. God wat is dat dan toch heerlijk.

Toen ik op bed lag te genieten met mijn biertje zag ik vanuit mijn ooghoeken Ricardo naast me zitten. Hij had me als ex-gigolo in Cantania een leuke avond bezorgd. Hé, ben jij er ook nog? Hij zat voorover gebogen naast me op bed met een mobieltje in zijn hand.

‘Dat doen jullie toch allemaal om een andere werkelijkheid te creëren dan waarin je bent?’, sprak hij. Ik schoot in de lach en dacht aan de woorden van Jan Geurtz, die vertelde dat je verlichting kunt ervaren door de werkelijkheid volledig te aanvaarden zoals hij is, zonder hem te willen veranderen, inclusief alle lastige emoties. De bedoeling is juist om dan naar binnen te keren, naar die plek in je lijf waar je die emoties voelt en er in te zijn. Ik wist het en vertelde het vaak aan mijn cliënten maar nu mocht ik het zelf weer even toepassen.

En ja, daar had Ricardo me vanuit de onzichtbare wereld die middag ook bij geholpen. Hij liet me zien dat mijn handen er uit zagen als reptielenhanden en vertelde me dat het de bedoeling was om er afscheid van te nemen. Ik liet Ricardo in me kruipen en hij deed zijn opschoningswerk, waardoor mijn lijf bij momenten begon te trillen en te schoppen, zoals bij TRE gebeurt. Het was fijn om me er aan over te geven en om alleen maar bezig te hoeven zijn met mijn ademhaling. Er was een innerlijke draak geweest die ik nodig had gehad om mijn boek te kunnen schrijven, maar die klus was nu geklaard. Er brak nu een andere periode aan. Hij liet me een oranje bal zien in mijn rechter borstkast. Het zag er uit als een opkomende zon. De energie was warm en voelde plezierig aan. Daarna viel ik in slaap.

Vanochtend keek ik uit naar mijn ontbijt. Een ouderwets gedekt minibuffet, met veel fruit, een kan donkere koffie en wat toast en jam. Zoet dus. Alle tafels waren leeg. ‘Help is on it’s way,’ gaven mijn gidsen aan. Hoe dan, dacht ik alleen maar. Oef. Ik had bedacht dat er wellicht gasten zouden zijn die me zouden kunnen helpen. Opnieuw sprongen de tranen in mijn ogen. Ineens stond de eigenaar naast me en knoopte een praatje aan. We ontdekten dat we allebei Spaans spraken, en dat kan ik beter volgen dan Italiaans. Hij had in de jaren 70 een paar jaar als chauffeur in Nederland gewerkt, tussen Amsterdam en Hasselt. Ik kon hem uiteindelijk duidelijk maken dat ik een auto nodig had. Voor een dag of twee? Hij zou zijn vrienden vragen.

Nu ben ik weer teruggekeerd in mijn donkere hotelkamer. Ik voel me rustiger dan gisteren. Mijn gedachten over hoe het allemaal moet hier, en hoe ik straks naar mijn volgende, mooie hotel kom in de buurt van de Etna, waar ook een zwembad is, heb ik losgelaten. Wie weet wil de eigenaar dat ritje wel met me maken. Hij vertelde dat hij dat leuk vond, en soms nog miste. Dus wie weet. Nog even oefenen met mijn Spaans dat in de vergetelheid is geraakt. Ondertussen ben ik blij dat ik mijn laptop heb meegenomen en van me af kan schrijven.

PS: ondertussen heeft Rob Overgaauw een volgend promotie filmpje gemaakt over mijn nieuwe boek De Karmadrager – bevrijding van seksueel geweld door de eeuwen heen. Hier kun je het interview met hem bekijken. Ik vond het zelf indrukwekkend om te zien. Oef. Met de billen bloot zeg maar.
Je kunt overigens nog tot na mijn vakantie doneren (met leuke tegenprestaties) en/of het boek hier bestellen in de voorverkoop.