Polyamorie of monogamie? Ik ben ambiamoreus!

Sinds 2001 sta ik open voor polyamorie en beschouwde ik mezelf als polyamoreus. Ik dacht toen, dit ben al heel mijn leven. Maar nu besef ik dat ik ambiamoreus ben: ik volg de liefde waardoor de relatievorm vanzelf volgt. Over mijn ontdekking lees je in dit artikel. Polyamorie betekent dat je liefde kunt voelen voor meer mensen tegelijk en ook met meer mensen tegelijk een intieme en/of seksuele relatie kan aangaan. In een lat-relatie die dertien jaar duurde, heb ik heel veel geluk gekend rondom polyamorie. Er waren jaren dat er geen tweede geliefde was en ik volkomen gelukkig was met mijn vriend die de vrije liefde met mannen leefde. En er waren jaren in deze relatie waarin ik naast een extra geliefde, ook een extra vriendin had met wie ik intiem was, ook seksueel. Want ja, ik ben ook bi-seksueel. Ik voelde me een heel rijk mens.

Relatie afspraken maken

Mijn partner en ik hielden ons aan de afspraken die we maakten met elkaar. En we bespraken het als we last hadden van de afspraken. We deden niets zonder toestemming van de ander. Voor ons was dat het geheim van ons relatiesucces.

Daarna kwamen er een aantal jaren waarin de rollen zich omdraaiden. Mijn toenmalige vriend verbrak de relatie, omdat ik door mijn genezingsproces van borstkanker in 2011, spiritueel open ging en hij mijn zielsreizen niet aankon, ik was niet meer de Leonie die hij kende en waar hij zo verliefd op was geworden: ik was te zweverig geworden en niet meer geaard. In die periode waren er nog twee andere mannen met wie ik relateerde, tweelingvlammen. Beide mannen hadden andere geliefden, de een was getrouwd met een monogame vrouw en de ander had vele vriendinnen. Zo kwam ik in relaties terecht waarin ik vooral veel onmacht ervoer en waarin ik onvoldoende aan mijn eigen trekken kwam. Ik leerde de uitersten kennen in liefde delen, en ontdekte opnieuw de liefde voor mijzelf in een ander vorm dan ik kende.

Karmische liefdes

Die relaties zijn sinds 2017 voorbij en sindsdien leef ik vrijwel celibatair. Er zijn nog wel een paar karmische liefdes op mijn pad gekomen die me leerden mijn diepste verdriet te erkennen en te huilen. Verdriet uit vorige levens, verdriet uit het persoonlijke en collectieve onbewuste en alle bijbehorende diepe gevoelens. Diepe schaduwkanten van het mens-zijn en onverwerkte ervaringen van traumatische vorige levens waarin de thema’s macht, onmacht in groepen en in seksualiteit een grote rol speelden. In de gewone wereld heette het dat onze persoonlijke verlangens niet met elkaar overeen kwamen een echte relatie daardoor niet mogelijk was.

Seksueel was het geweldig maar daarbuiten was er weinig verbinding. Dat was niets voor mij, want mijn hart kan ik niet sluiten. Ik verbind me ook buiten het samen zijn. Als daar geen ruimte voor is, is eenzaamheid het gevolg. Dat is niet waar een relatie of de liefde voor bedoeld is. Gelukkig is er altijd de liefde voor mijzelf waar ik op terug kan vallen. Die rijkdom komt met al het innerlijk werk. Want wie zich open stelt voor het Goddelijke, is in wezen nooit alleen. Zo is er altijd liefde.

Het gevolg van al die zielsliefdes, is enerzijds een rijkdom, want ik ben hierdoor in staat om in mijn werk voor mensen van betekenis te zijn waar anderen niet verder mee komen. Dat is heel dankbaar en het levert veel magie en synchroniciteit op in mijn leven. Tegelijkertijd is het armoede, omdat ik de persoonlijke liefde in mijn leven mis, en niet meer bereid ben me met iemand seksueel of intiem te verbinden die niet echt voor me wil gaan of voor wie ik slechts een tijdelijke opvulling ben in een verder compleet leven met een ander. Ik ben toe aan diepgang en commitment. Een monogame relatie dan?

Daten en afstemmen

‘Maar polyamorie, ik wist niet eens wat het was, doe ik niet aan.😉 Trouw is een eigenschap van mij en een eis richting een partner’ , schreef een man op een datingsite met wie ik zou gaan afspreken. Ik voelde meteen weerstand. Hoezo trouw eisen? Eisen is sowieso niet een woord dat een plek heeft in mijn liefdesvocabulaire. Ik kan alleen maar een intentie uitspreken met betrekking tot trouw zijn. Ik heb talloze mensen in mijn praktijk gehad die elkaar trouw beloofden en die toch vreemd gingen. Ook in mijn eigen liefdesleven heb ik dat ervaren, van zowel een monogame partner als van de polyman die niet open tegen me was over wat hij deed met al zijn vriendinnen in zijn leven. Au. Dat laatste was een extra knal, omdat polyamorie gaat over eerlijkheid en openheid en met instemming van alle betrokkenen. Had ik in een illusie geleefd?

Trouwen met jezelf

Ik kan alleen maar trouw zijn aan mezelf, besloot ik. In 2017 trouwde ik dan ook met mijzelf. Dat betekent dat ik trouw ben aan wat er in mij leeft, mijn behoeften volg en er uiting aan geef. Voor mij heeft altijd buiten kijf gestaan dat als ik me in polyamorie met iemand verbind, het alleen maar kan als alle betrokkenen er mee eens zijn, of er op zijn minst open voor staan en bereid zijn de eigen schaduwdelen te onderzoeken. Want in de liefde worden we geraakt. Dat gebeurt in alle relatievormen. De man die 5 dagen per weer tot ‘s-avonds laat uithuizig is vanwege zijn werk en in het weekend te moe is om echt aandacht te schenken aan zijn monogame partner, is in mijn ogen ook ontrouw aan de liefde. Liefde kun je ervaren in momenten maar een relatie heeft aandacht nodig. In een relatie zijn naast aandacht en tijd nemen voor elkaar, een goede communicatie, flexibiliteit, compassie met jezelf en de ander onontbeerlijk.

De liefde volgen

Ik voel al heel mijn leven dat ik de liefde volg. Wat vraagt de liefde van mij? Wat wordt er in mij geraakt? Als er iemand anders mijn pad kruist, ga ik onderzoeken of en wat ik er mee wil. Dat gebeurt altijd in afstemming met de omgeving en dat kan ook andersom gebeuren. Wat spreken we af? Klopt het nog wat we afgesproken hebben? Wat zijn de gevolgen als we het anders gaan invullen? Wil je dat? Wil ik dat? In mijn meest gelukkige open relatie van dertien jaar, heb ik regelmatig liefde gevoeld voor anderen maar er nooit iets mee gedaan. Ik had geen behoefte en had het te druk met werk en passie en was vervuld met mijn toenmalige partner. Ik glimlachte, registreerde mijn verwarring en omhelsde alle emoties die het met zich meebracht. De liefde verwarmde mijn hart, ook zonder er iets mee te doen. Liefde voor meer mensen kun je voelen maar hoef je niet altijd uit te leven. Ik had dan ook zelden de behoefte om mij te begeven in de polyamoriewereld, zoals polyamoriecafe’s, om zo meer potentiële liefdes te kunnen ontmoeten. Ik volgde liever het leven.

Ambiamoreus

Het volgen van de liefde, dat is ambiamoreus zijn. Het is bereid zijn de realiteit onder ogen te zien mbt gevoelens voor anderen en wat er in jou zelf geraakt wordt. De relatievorm die daaruit ontstaat, wat monogamie, polyamorie, of een volledig open relatie kan zijn, komt dan vanzelf en op een natuurlijke manier, zonder jezelf of anderen geweld aan te doen. Want dat is wat liefde niet is: anderen geweld aandoen. Tegelijkertijd kunnen we niet voorkomen dat we geraakt worden of dat anderen ons raken. Het is een onderdeel van het mens-zijn. Jezelf en de ander kunnen omarmen, en accepteren dat iemand anders is dan jij en de dingen anders ervaart, is een van de geschenken van dat wat liefde heet en wat liefde in essentie is.

Op 19 september 2020 doe ik samen met anderen, mee aan een theatervoorstelling ‘over seks gesproken’, door seksuologe Inger Tempels en theatermaakster Wendelien Wouters, in Arnhem. Hierin worden diverse verhalen belicht over onderwerpen binnen de seksualiteit. Op de website van Wendelien vind je straks meer info.