Mijn driehoeksrelatie – en wat jij er van kunt leren

Tinky is onveilig gehecht. Haar baasjes hadden haar en de rest de kittens uit het nest, na 5 weken in een doos gezet onder een viaduct. Daar was ze gevonden. Tinky en nog een kleintje leefde nog.

Met Tinky beleefde ik vele avonturen. Als kitten ging ze mee met de camper van mijn toenmalige geliefde, logeerpartijtjes aan de Maas en later ging ze mee op vakanties Nederland en het buitenland. Daar werd ze een heuse wilde boskat die ‘s nachts op ontdekkingstocht ging, niet meer geaaid wilde worden en vaak lang weg bleef. In die zin bepaalde ze vaak het vervolg van onze vakantie. Eenmaal thuis sjokte ze de camper uit  en werd ze meteen weer aaibaar.

Tinky was altijd bang voor de andere katten uit de buurt. Als ze elkaar in de gaten kregen, vloog Tinky onder een auto en liet ze zich niet meer zien. Dan moest ik de brutale buurkat wegjagen voordat deze het huis in sloop en het eten van Tinky op at.

Vorig jaar kreeg ik ineens een visioen over een rood-witte kitten, zelfs de naam werd me gezegd: Builder. Ik dacht, hmmmm, misschien is wat gezelschap als ik op vakantie ben of op schrijfretraite wel leuk voor Tinky. Want ondertussen was het vriendje/met-camper uit mijn leven vertrokken.

Builder is nieuwsgierig naar het leven en wil altijd spelen of op onderzoek uit. Ze is een echte avonturier. Ze komt de weggegooide balletjes weer terugbrengen op bed, als ik deze in het trappen gat gooi en zo houden we elkaar vaak bezig.

Builder in huis nemen was voor Tinky – laten we zeggen – een bijzonder spannende tijd. Eerst zat Builder als kitten op een klein kamertje, maar Tinky rook natuurlijk als geen ander dat er ineens een ander dier in huis was. Ze moest aandacht delen, zeker als ik me dan met Builder op haar kamertje verstopte. Na een aantal weken mocht Builder af en toe even de gang op. En weer later ook in de woonkamer. Dat heb ik geweten, en mijn gordijnen gingen regelmatig in de knoop.

Builder wilde spelen! Maar Tinky vond het maar niks. Dus deelden ze elkaar regelmatig een snauw en grauw uit.

De eerste keer was ik overstuur maar langzamerhand wende ik er aan. De afstand tussen de poezen werd naarmate de tijd vorderde, kleiner. Zeker als ik een week weg was geweest. Dat laatste verbaasde me. Want ik was altijd wel wat bezorgd hoe dat zou gaan als ik er niet was.

In de loop van de tijd had ik namelijk regelmatig gesprekken met de poezen. Dan vertelde ik dat ik van allebei hield, dat ze echt wel vriendjes konden worden, dat er tijd en aandacht was voor allebei. Kortom: polyamorie. Maar Tinky wilde er niets van weten.

In een visioen had ik gezien dat beide poezen elkaar naderden en hun neuzen tegen elkaar drukten. Goed, ik moest er een half jaar op wachten maar toen kwam het uit. In de eerste ochtend dat Builder per ongeluk de hele nacht buiten was geweest en Tinky als vanouds bij me op bed had gelegen, naderden ze elkaar als goede oude vrienden.

Sinds mijn laatste reis eind van het jaar, slapen ze allebei op mijn bed. Tinky blijft niet liggen als Builder ook op bed springt. Ze heeft haar plek ingenomen! Ze snauwen en grauwen af en toe nog steeds, gelukkig veel minder en hun afstand wordt ook steeds kleiner. Als Tinky weer eens agressief naar Builder uithaalt, gaat deze op haar rug liggen en kijkt ze met een onschuldig gezicht alsof ze wil zeggen: ik doe niks hoor! Om vervolgens als Tinky weg is gesjokt, weer achter haar aan te gaan. Zo hilarisch!

Nog even en dan liggen ze gezellig in elkaars armen. Dat lijkt me echt leuk. Misschien moet ik nog een keer op reis, want blijkbaar vechten ze het zonder mij samen uit. Na iedere reis is er meer toenadering tussen die twee. Ze kunnen het dus beter zelf en samen uitzoeken, het heeft meer effect dan mijn bemoeienis. Nu het visioen nog, dan komt het vast uit.

Enne… zit jij in een driehoeksrelatie en wil je de andere twee helpen elkaar te accepteren? Stop met praten, stop met vertellen hoe het wel kan. Ga gewoon even weg en laat het de andere twee samen uitzoeken.

Hier in huis werkt het.