Liefde is loslaten – kerst als nachtmerrie

Nu we richting kerst gaan, denk ik terug aan een opmerkelijke kerst van lang geleden. Ik kreeg een discussie met mijn toenmalige kersverse Turkse echtgenoot, in bijzijn van mijn ouders. Voor hem was het de grootste fout die je als echtgenote kon maken: je man in het bijzijn van je ouders afvallen. Voor mij was het niets meer dan het hebben en uiten van een andere mening. Hij was echter zo beledigd dat hij ter plekke het huis van mijn ouders verliet. Om die nacht ook niet meer terug te komen.

Kerst als nachtmerrie

Dat wat een bijzondere kennismaking had moeten zijn met een eeuwenoude feestelijke Christelijke traditie, eindigde zo voor ons allebei in een nachtmerrie. Die nacht deed ik geen oog dicht. Hij was vertrokken, zonder auto. Op eerste kerstdag reden er savonds geen bussen en het dorp van mijn ouders had geen hotel. Waar kon hij zijn? Ik huilde tranen met tuiten en in mijn buik zat een grote dikke knoop. Ik deed geen oog dicht. Het was het begin van een jarenlange reis waarin vele escalaties volgden.

Talloze ruzies hadden we, door leeftijdsverschil, cultuurverschil en botsende karakters. Mijn liefde voor hem was groot, en mijn doorzettingsvermogen en ijdele hoop op betere tijden zorgden ervoor dat ik het jaren volhield. Ooit zou hij wel veranderen. Dat dacht ik zelfs nog toen ik ontdekte dat hij gokverslaafd was geraakt. Steeds opnieuw verlegde ik mijn grenzen. Ik kon het niet aanzien als hij leed en de pijn of woede zag op zijn gezicht. Dus leed ik liever zelf en gaf ik weer toe. Hij was immers belangrijker dan ik. Zijn geluk was mijn geluk. Met als gevolg dat ik mezelf compleet wegcijferde. Tot er niets meer van me overbleef. Na vier jaar huwelijk en strijd gaf ik het op. Volledig uitgeput.

Kerst vieren zonder mijn geliefde

Achttien jaar, in 2012 later vierde ik weer kerst zonder mijn geliefde, een grote zielsliefde. Het was een liefde die er niet kon zijn. Kerst vierde ik gelukkig wel met mijn lief van toen, en ook gedeeltelijk met zijn geliefde, want wij hebben een groot hart en delen de liefde met meer. Dit keer sliep ik heerlijk. Maar niet iedereen kan dat. Mijn zielsliefde is nog steeds gebonden en niet iedereen is in staat om zijn geliefde te delen met een ander. En dus werd onze liefde niet geleefd en vierden we kerst afzonderlijk van elkaar.

De liefde die ik voel voor mijn zielsliefde is oneindig groot. “Als het zo moet zijn, laat ik je in liefde los”, zei ik hem ooit, toen nog niet wetende dat het ook uit zou komen. Tot drie keer toe zelfs in vijf jaar tijd. Het loslaten kwam telkens weer doordat ik voelde: zo raak ik mezelf opnieuw kwijt. Deze keer niet omdat hij me gelukkig moest maken, want ik was al gelukkig met mezelf voor ik hem leerde kennen. Wel omdat ik graag de liefde wilde leven, en dat kon niet. In 2012 bleek ik oneindig te kunnen geven en paste ik me automatisch steeds aan. Gewoon willen geven, omdat het zo voelt, zonder amper iets terug te verwachten. De gevolgen van het hebben van een oneindig groot hart vol liefde. Maar ook de gevolgen van onbewust trauma. Trauma van de ziel door de eeuwen heen.

Liefde is…. van jezelf houden

Opnieuw ontdekte ik dat hoe groot de liefde voor een ander ook is, er wel balans moet zijn. Balans tussen geven en ontvangen. Balans tussen liefde voelen voor jezelf en liefde voelen voor een ander. Ik werd uitgedaagd om mezelf de allerbelangrijkste te vinden en trouw te zijn aan wie ik werkelijk ben. Niet langer genoegen te nemen met kruimels. Trouw kunnen zijn om te leven naar wie ik ben: een vrouw met een open hart die haar liefde kan delen met meerderen.

Ik wilde kunnen leven vanuit liefde en niet steeds geconfronteerd worden met de gevolgen van steeds strakkere grenzen ontstaan uit verlammende angst en weerstand en ja, ook ontstaan vanuit liefde. Ik merkte dat ik er verstrikt in raakte en steeds minder gemakkelijk mijn zonnige zelf was. Dit kon niet de bedoeling zijn van de liefde en het was niet wat ik geleerd had van mijn genezingsproces van borstkanker. Was dat niet onvoorwaardelijk houden van mijzelf? Doen wat bij mij past, waar ik blij van word en wat het beste is voor mij en mijn gezondheid?

Oefenen in loslaten

Ook nu in 2017 oefen ik opnieuw in het grote loslaten. Want dit jaar liet ik drie mensen los van wie ik intens veel hou. Jawel, weer zielsgeliefden. En ik hou nog steeds van hen. Ik verbind me met de liefde in mijn hart en voel me ondanks het gemis van hen in mijn leven, nog steeds in liefde verbonden. Ik verwelkom alle gevoelens en emoties, want zo leer ik steeds opnieuw: het ware liefhebben begint bij het liefhebben van mijzelf. Als alles er helemaal mag zijn, wordt het ook gemakkelijker om het los te laten.

Opnieuw stralen

Langzaam voel ik hoe mijn hart weer gaat stralen en hoe ik me opnieuw verbindt met de wereld om mij heen. Er worden opnieuw voorzichtige stapjes naar hereniging gezet, volledig voelend vanuit wat past in het nu en verwachtingsloos. Dat lukt als ik mij verbind met de liefde die huist in mijn hart en met de steun van de onzichtbare wereld. Onvoorwaardelijk. Het lukt als ik contact maak met het diepe vertrouwen dat mij zegt dat alles gaat zoals het hoort te gaan. Los van de uitkomst of wat er ook gebeurt in de toekomst. Want het leven vindt plaats in het nu. Iedere dag opnieuw.

Commitment

Daarnaast verlang ik naar de tijd waarin ikzelf, als mijn zielsgeliefden willen en durven investeren in commitment. Daar waar onvoorwaardelijke liefde leidt tot pijniging, zijn het grenzen die gerespecteerd willen worden. Het is aan mij om uiting te geven aan mijn grenzen. Het is aan een ander om deze te respecteren. De onvoorwaardelijke liefde in verbinding met de menselijke liefde. Omdat we juist ook deze menselijke ervaringen willen hebben als multidimensionaal wezen. Dat betekent dat we mogen voelen, uiting mogen geven aan onze gedachten en verlangens, en onze gevoelens mogen erkennen en delen. Maar vooral betekent het weer opnieuw durven genieten van de liefde die er is. Eeuwige liefde.

Helen van zielentrauma

Afgelopen week luisterde ik naar een twee uur durende lezing van Jennifer Hofman, over soultrauma. Eindelijk iemand die precies beschreef hoe ik al die zielsprocessen van de afgelopen jaren heb ervaren met mijn geliefden. Het zijn afspraken van vorige levens waarin we afgesproken hebben deze in dit leven te helen. Soms is juist het afgewezen worden precies wat we nodig hebben om onze wond van afwijzing te helen en om samen te smelten met wie we werkelijk zijn. Als we dat omarmd hebben, kunnen we weer terug in verbinding komen. Het doel is om wat er ook gebeurt, in je liefdevolle frequentie te stappen van de liefde die je bent, en daarbij alle emoties te omarmen en ervaren. Niet om erin te blijven hangen, maar om ze te transformeren naar iets wat lichter voelt. Zodat je zacht kunt worden voor jezelf en de ander. En soms word je uitgenodigd om de ander af te wijzen, zodat deze de gelegenheid krijgt de eigen zielenwond te helen en op eigen benen te staan. Het helen van onze wonden kunnen we alleen door weer in contact te komen, op het juiste moment.

Liefde als staat van zijn

Als we de liefde kunnen zien als een staat van zijn, dan is liefde iets wat overal en altijd aanwezig is. Dan kunnen we genieten van de liefde die er altijd is. De liefde die zich voltrekt in alle kleine dingen van het leven. De liefde die huist in ons hart. De liefde die bedoeld is om te stralen en te delen. Want liefde is het enige dat zich vermenigvuldigt als je het deelt. En dan blijkt dat liefde uiteindelijk ook loslaten is en de ander het te gunnen zijn of haar geluk op een eigen manier te laten vinden.

Worstel jij met loslaten van je geliefde en verlang jij er naar de liefde in jezelf weer te vinden? Lukt het je niet in je eentje? Gun jezelf een Relatie Intensive. Samen gaan we op zoek naar wat jij nodig hebt om weer in je kracht te komen, autonoom te zijn en te stralen vanuit jouw liefdevolle zelf. Maak nu een afspraak voor een verhelderingsgesprek.  Bel me gerust voor meer info op 06-45550680 (kantooruren)