De kracht van jaloezie, de macht van het slachtoffer

Jaloezie. Als Leonie ken ik zelden of niet het gevoel jaloers te zijn. Toegegeven, ik kan afgunst voelen als ik graag met een lief wil zijn terwijl hij of zij met iemand anders is. Ik kan me buitengesloten voelen als een lief vrijt met een ander terwijl ik er juist zelf zo’n zin in had. En dan baal ik als een stekker. Maar nooit raak ik daarvan in paniek of heb ik daardoor het verlangen de ander te willen bezitten of het vrijende stel me geweld uit elkaar te halen omdat ik het niet trek. Het is niet wie ik ben of wie ik wil zijn.

Innerlijke verbinding

De verbinding met mezelf en mijn innerlijke wereld is sterk en daar kan ik altijd op terugvallen. Ook nu ik al een tijdje geen relatie heb en ik daarbij soms momenten ervaar van boosheid of jawel, jaloezie. Want ja, dat komt doordat ik nog steeds veel liefde voel voor mijn ex-geliefden en er in het verleden te vaak momenten waren waarop er niet voor mij werd gekozen. Het is de andere kant van de medaille die heet: de ander de ruimte willen geven om zichzelf te zijn.

En toch, ook ik wil kunnen zijn wie ik ben en ook ik verlang ernaar volop te kunnen en mogen liefhebben, binnen kaders en grenzen die voor iedereen goed voelen. Ook al is het soms spannend om een stap te zetten buiten de voor jou bepaalde kaders en logische grenzen. Groeien doe je immers buiten je comfortzone en niet binnen de comfortzone.

Kruip in de huid van…

Ooit mocht ik tijdens een familieopstelling in de huid kruipen van iemand die hartstikke jaloers was. Iemand die zich vreselijk slachtoffer voelde van de situatie en wie gevraagd werd de liefde te delen terwijl de persoon dat niet wilde. Iemand die dus heel veel onmacht voelde in zichzelf en dat uitte door alle emoties over de partner uit te storten. Met de jaloezie die ik plaatsvervangend voelde, inclusief alle geuite emoties, dreigementen, verbaal en emotioneel geweld, de tonnen gehuilde tranen, voelde ik tot mijn opperste verbazing ook één ding wat ik nooit had verwacht en dat was (en dat ging ik echt aan niemand vertellen want dan raakte ik het voorgoed kwijt): MACHT

Macht

De macht over de ander, welteverstaan. Door de emoties op de ander te projecteren, kon ik inspelen op diens schuldgevoel waardoor de partner dingen ging laten en voor mij koos… Emotionele chantage en manipulatie dus. En zo mocht ik als Leonie even heel goed voelen, hoe het was om super jaloers, maar ook super machtig te zijn. En diep van binnen vond ik dat ik er recht op had want er werd me zoveel aangedaan! Ik zou die ander leren zo met mij om te gaan! Wat een vreemde gewaarwording!

Toen ik uit de opstelling, uit de rol van jaloers slachtoffer stapte, werd ik als Leonie ongelofelijk boos. Ik projecteerde het destijds meteen op mijn persoonlijke situatie. Ook ik was er ook ingetuind, door de jaloerse persoon alle ruimte te geven, begrip te hebben voor alle gevoelens en emoties, want ja, ze waren intens en heftig en ik kon ze echt meevoelen. Afschuwelijk vond ik het. Spiegels!

Babystapjes…

Ik projecteerde de ervaring op de relatie met mijn onmogelijke liefde, wiens vrouw mega jaloers was. Natuurlijk kon ik wachten! Natuurlijk wachtte ik op hun babystapjes. Natuurlijk had ik begrip voor hem, die iedere dag voor deze vrouw en diens energieën koos, omdat hij van haar hield… Ze verweet me dat ik hem helemaal voor mezelf wilde, ze was bang dat ik hem zou betoveren als we samen zouden slapen en dus deed ze er alles aan om dat te voorkomen. Met succes. Maar wie betoverde wie eigenlijk?

Want mijn liefde voor hem was groter dan mijn verlangen om zelf de liefde met hem te delen. Automatisch zette ik mezelf in de wachtstand. Twee keer verbrak hij de relatie omdat hij het niet trok met haar emoties. Vele maanden was er een intense stilte tussen ons. En toch vond de liefde ons weer. De derde keer was ik het die de relatie verbrak. Ik ontdekte dat ik niets meer te geven had en dat mijn verlangen om de liefde voluit te leven, het begon te winnen van mijn liefde voor hem. Een andere geliefde nam zoveel ruimte voor andere vrouwen dat hetzelfde gebeurde. Mijn hart begon letterlijk te protesteren. Ik kreeg fysieke pijn en belandde zelfs op de hartbewaking omdat ik bang was voor iets anders. Het was genoeg. Na vijf jaar wachten en aanpassen aan de verlangens en behoeften van anderen, had ik eindelijk mijn grens bereikt. Ik kon niet meer. 

De grens bereikt

Ik protesteerde zelden, maar als ik dat deed, veranderde er uiteindelijk toch weinig. Ik kreeg mooie woorden maar weinig mooie daden en zeker niet wat essentiële zaken betrof. Ik verbrak de relaties en eindelijk durfde ik mijn eigen slachtofferschap te voelen. Mijn onmacht. Mijn jaloezie. Mijn verlangen naar een vredig relationeel leven waarin ruimte was voor iedereen. Niet waarbij de een alles kreeg of alles voor zichzelf opeiste en de ander het moest doen met de kruimels. Niet een relatie met iemand die er op voor mij essentiële momenten ervoor koos er niet voor mij te zijn, zoals rond het overlijden van mijn vader of mijn verjaardagsfeest. Ik wilde een échte plek voor iedereen en ook voor mezelf. En ik was klaar met alle projecties op mij. Het wantrouwen. De verborgen agressie. Ik kon en wilde het niet meer verdragen.

Wie emotioneel roofbouw pleegt op een ander, door de ander verantwoordelijk te stellen voor zijn of haar geluk, krijgt vroeg of laat de bal teruggespeeld. Wie roofbouw pleegt op zichzelf, door zich afhankelijk te maken van de grenzen en emoties van een ander, en niet voor zichzelf op komt, krijgt dat ook. Waar de een mag leren verbinden, mag de ander leren loslaten en de eigen grenzen te voelen en erkennen.

Afhankelijk

Ik voelde me afhankelijk van haar jaloezie, haar onmacht en emoties. Ik voelde me afhankelijk van zijn geduld voor haar, zijn liefde voor haar en zijn keuze die steeds boven de liefde voor mij te zetten. Want onze liefde was zo groot, die kon dat wel verdragen. Dat onze liefde intens groot was, voelde ik ook. Door alles in liefde toe te staan, gaf ik mezelf weg. Dat was niet de bedoeling van relateren! Het werd tijd dat ik eerlijk werd naar mijzelf en mijzelf ging erkennen. 

In de andere relatie was ik afhankelijk van mijn hooggevoeligheid. Ik kon zo goed voelen dat alle keuzes die gemaakt werden echt voor hem klopten en dat hij geen enkel besef had van wat voor pijn het mij of andere geliefden deed. Hij speelde niet alleen de onschuld, hij wás de onschuld. Het is een collectieve onschuld van de mannelijke macht wat leidt tot machtsmisbruik. Deze zit in wezen in ieder mens, en het mag nu geheeld worden.

Speciaal willen zijn

Ieder mens is belangrijk, maar je kunt niet met de hele wereld relateren. Een relatie heeft tijd nodig, investering en ieder mens wil zich speciaal en bijzonder kunnen voelen. Dat zijn we in wezen ook allemaal, maar we zijn ook sociale dieren die iets met elkaar willen kunnen opbouwen. Volledig in het hier en nu leven, en kiezen in het moment voor wat alleen voor jou goed voelt, is geen verantwoordelijkheid willen nemen voor de gevolgen van iedere keuze voor de mensen om je heen. Dan ga je spelen met de gevoelens van anderen en word je onverschillig voor het leed van anderen. De spiegel is dat je onverschillig bent voor het eigen innerlijke leed wat diep verborgen ligt te wachten om door jou zelf omarmd te worden. Durven voelen. Innerlijk werk dus.

Jaloezie

Wie jaloers is, voelt onmacht. Wie jaloers is wil dat de partner voor jou kiest en niet bij iemand anders is. Wie jaloers is, zit steeds met de aandacht en vraag om liefde, van de ander. Wie jaloers is, legt de macht van het geluk in zichzelf, neer bij de ander. Wie jaloers is, voelt hetzelfde als ik nu. Je wilt de macht terug over jouw leven. Wie jaloers is en in een relatie zit waarin liefde gedeeld wordt, wordt uitgenodigd de macht terug te nemen over het eigen leven, maar dan binnen de relatie. 

Macht terug claimen

De manier voor mij om de macht terug te claimen, is door terug te gaan naar mijzelf. Het is mijn eigen leven opnieuw in handen nemen en mijn dromen zelf gaan waarmaken. Zelfs als ik daarvoor mijn geliefden heb moeten loslaten. Liefde delen is immers ook rekening houden met elkaar, elkaar geen pijn willen doen ook al is iemand nog zo sterk en kan hij of zij het allemaal zelf. Liefde delen gaat over balans, over geven en ontvangen. Als dit teveel met elkaar schuurt, omdat waarden en normen over relateren te ver uit elkaar liggen, dan is het soms tijd om afscheid te nemen, hoe pijnlijk ook.

Kiezen voor liefde delen

Voor mij betekent het dat ik mijn liefde nu in wil zetten voor alle mensen die er wél voor kiezen om de liefde te delen. Ik wil mijn hart openstellen voor alle mensen die net als ik bereid zijn om naar binnen te gaan, het aan durven om het eigen innerlijke werk te doen en die tevens bereid zijn om elkaar het geluk te gunnen. Ik weet vanuit het verleden hoe fijn het kan zijn als alle neuzen in één richting wijzen, als er een gezamenlijk doel is en als mensen elkaar helpen om gevoelens van jaloezie te transformeren. Ik weet nu ook hoe ver een mens uit liefde voor een ander kan gaan, en dat het niet de bedoeling is van liefde delen om kampioen zelfkwelling te worden. Dit staat los van welke relatievorm dan ook!

Jaloezie, bereidheid en verantwoordelijkheid

Ik heb de afgelopen jaren ontzettend veel mensen begeleid die worstelden met jaloezie. Mensen die bereid waren om naar binnen te keren en hun groene monster in de ogen te kijken. Mensen die hun negatieve emoties durfden te omarmen in plaats van uit te leven, omdat ze wilden dat ze zelfkwelling en de emotionele kwelling van de partner stopte. Mensen die echt wilden kiezen voor het geluk voor álle betrokkenen. Mensen die aanvankelijk scheel waren van jaloezie of zelfs moordneigingen hadden en die nu weer gewoon adem kunnen halen. Er zijn veel mensen die nu wel gelukkig zijn in hun relatie situatie en er zijn zelfs mensen die zich voorheen monogaam noemden en er nu voor kiezen om nu zelf de liefde te delen met meer. Zij genieten nu van liefde delen en de liefdesstroom die vrijkomt. Niets is onmogelijk als er een werkelijk en zuiver verlangen is om het te kunnen.

Zielsverlangen

Als het verlangen er niet is, en er is alleen maar weerstand die groeit en blijft, wees dan eerlijk tegen jezelf. Als verlangens en behoeften zo sterk uit elkaar liggen en onverenigbaar zijn, dan is het soms beter om elkaar niet langer te kwellen en afscheid te nemen. Als liefde terug blijft komen, is dat omdat de ziel het verlangen wil leven en jou steeds opnieuw een kans biedt om dat te doen. Als je als partners elkaar hierbij tegenhoudt, is het soms beter om voor jezelf en het pad van je ziel te kiezen en elkaar vrij te geven. Maar voor dat je dat doet, is het fijn om te weten dat je er álles aan gedaan hebt. Dan kun je ook vanuit een innerlijke vrede afscheid nemen en je openstellen voor een relatie met iemand met dezelfde verlangens, waarden en normen als jij. Of dat nu een monogame, een polyamoreuze of open relatie is of een lat relatie.

Wil jij het met jezelf aangaan en ontdekken wat de schatten zijn die verborgen liggen onder jouw jaloezie? Wat jij los mag laten uit het verleden wat jou nu nog dwars zit in jouw relatie van nu en wat jij onbewust projecteert op je partner? Ik help je er graag bij en wil me er graag honderd procent voor inzetten om zelfs de diepste jaloezie met jou te transformeren. 

Online cursus Jaloezie de baas

Heb jij last van jaloezie? Misschien is de online cursus Jaloezie de Baas iets voor jou. Middels zeven tweewekelijkse modules word je stap voor stap begeleid om jouw jaloezie te ontleden en te transformeren zodat ook jij liefde kan delen op een manier die voor iedereen goed voelt. Hier lees je er alles over.