Het pad van De Man – gedicht

De trots weerhield hem
Want het was het enige dat hij bezat
Dat bijdroeg aan zijn
Waardigheid.

Ooit gevallen uit de boom
Als rotte appel
In het bestaan dat
Mens heette
Was hij niet zijn eigen leider?
Moest hij niet Zelf
Voor zijn geluk zorgen
Of voor iets wat er op leek?

Hij zocht in diepe wateren

Kelderde naar beneden

Viel van de rotsen

Trotseerde stormen en winden

En nog steeds bestond hij

Maar het geluk en de liefde

Kon hij niet vinden.

De wanhoop nabij
Huilde hij tot de aarde
Stak zijn kop in het zand
En ontdekte pieren.
Het leven nabij.
Het hart vergeten
De wond genezen
De roep om de oermoeder
Voorbij.

Langzaam bewoog hij omhoog
Zijn gezicht naar de hemel
Uitreikend naar iets nieuws
Iets dat ooit was geweest
Maar nu in de vergetelheid.

Dansende stormen veranderden
In zuchtjes van wind
Op zijn naakte huid.

De glimlach op zijn gezicht
Fluisterde verlangens
Ooit gevoeld in een
Ver verleden waar
Liefde
De boventoon voerde.
Hij kuiste zijn gezicht en
Waste zijn handen
De onschuld opnieuw gevoeld
Het leven uitnodigend
De kracht in verbinding
Geboren.