Het kinderlijk besluit

Als je als kind niet krijgt waar je naar verlangt of wat je nodig hebt, neem je soms een kinderlijk besluit. Je neemt je voor om het later anders te doen, zodat anderen de pijn niet hoeven te ervaren die jij op dat moment als kind ervaart. Met het nemen van het besluit, zet je een intentie voor de toekomst en daarmee ervaar je de kracht in jezelf en creëer je hoop voor de toekomst. Want in het nu zijn is te moeilijk.

‘Als ik later groot ben zal ik vader en moeder voor iedereen zijn en ik zal lief voor hen zijn.’

De kracht van het vrouwelijke: je hart wagenwijd openzetten en tijdreizen, terug het verleden in. Ontvangen wat zich aandient en wat gezien wil worden. Dat is wat ik vandaag in de trein heel even doe, naar aanleiding van een gesprek met een client en diens kinderlijk besluit.

Soms nemen we als kind een besluit dat een grote impact krijgt op ons leven. Het wordt dan een besluit vanuit onze ziel. In de trein nodigen mijn gidsen me uit naar het besluit vanuit mijn kindertijd te kijken. Dan zie ik het filmpje wat bij het kinderlijk besluit hoort:

De afwezige vader

Mijn vader komt thuis, kust mijn moeder plichtsgetrouw die in de keuken achter het fornuis staat te koken. Ik zit in de op de bank in te kamer te spelen met mijn zusjes en broers. We maken teveel lawaai over welk speelgoed van wie is en wie er mee mag spelen. Mijn vader is achter de grote tafel gaan zitten, en pakt zijn zwarte leren tas met papieren. Nog even wat schrijfwerk afmaken. Hij pakt zijn pen en schrijfblok. Zijn duim en vingers steunen zijn voorhoofd, met strijkende bewegingen gaan zijn vingers langs zijn rimpels. Zijn rechterhand schrijft met krachtige bewegingen. Ons als kinderen negeert hij compleet. We maken steeds meer kabaal en vader wordt het gekibbel beu: ‘hup, de kamer uit, ga maar naar moeke, naar de keuken.’ Hij trekt ons van de bank en van de grond af. Met een ferm gebaar sluit hij de kamerdeur. Zo kan hij nog snel even afmaken waar hij mee bezig was.

De niet beschikbare moeder

Maar moeke wil ons ook niet hebben. Ze is druk bezig met het schillen van de groenten voor het avondeten. We moeten naar buiten. Vijf minuten maar want dan is het eten klaar. Wel op de stoep blijven! Bedremmeld ga ik naar buiten. Vijf minuten is lang voor een kind van vier. De anderen rennen naar de voortuin, ik blijf achter op de stoep. Leren luisteren en lief zijn had ik eerder geleerd, nadat ik kennis had gemaakt met de harde hand van mijn vader. Ik staar naar de donkergrijze tegels en loop zachtjes van de ene tegel naar de andere. Ik zorg ervoor dat mijn voeten binnen de randen blijven. ‘Later als ik groot ben, zal ik vader en moeder voor iedereen zijn en ik zal lief voor hen zijn.’

De ouder zijn voor jouw ouders

Als ouders er niet kunnen zijn voor hun kinderen, nemen de kinderen vanuit hun onvoorwaardelijke liefde, de zorgende oudertaak over. Ze doen alles om hun ouders te kunnen ontzien, gaan hun best doen, aanpassen of zorgen voor. Ze trekken zich terug in een hoekje, zodat de ouders geen last van hen hebben. Ze kruipen onder de tafel zodat ze onzichtbaar zijn, want de pijn van niet gezien of gehoord worden, is te pijnlijk voor het kind. Parentificatie, de verstrikking tussen de rol van ouder en kind, wordt vaak zichtbaar in de relatie in het hier en nu. We gaan zorgen voor onze partner, beschermen hem of haar, of ontlopen confrontaties uit angst voor (emotioneel) geweld. We nemen onze partner niet serieus in zijn of haar kracht en durven niet eerlijk te zijn over onze behoeften en verlangens. Wat als je weer afgewezen wordt?

Het verlangen naar onvoorwaardelijke liefde

Het verlangen naar onvoorwaardelijke liefde huist in ieder mens. We willen allemaal volop aandacht, liefde en genegenheid. Wie te vaak een afwezige vader heeft ontmoet, en een niet beschikbare moeder, zal later op zoek gaan naar partners die hen alsnog die liefde geven. Partners die onvoorwaardelijk van ons zullen houden en uiteraard doen we dat ook van hen. We slikken onze mening in omdat we de ander niet willen kwetsen of omdat we de ander zijn of haar gelijk gunnen. We zeggen niets wat de ander kan irriteren of we slikken de irritatie en de boosheid van de ander, omdat we het hen of haar niet nog moeilijker willen maken, want hij of zij heeft het al zo zwaar. We negeren daarbij onze eigen verlangens en behoeften en passen ons aan, net zoals vroeger. We zetten ons hart open naar de buitenwereld.

Eigen verantwoordelijkheid

De tijd is gekomen dat we verantwoordelijkheid nemen voor onszelf, onze behoeften aan elkaar kenbaar maken en erop vertrouwen dat de ander net als jij ook een volwassene in zich heeft die zichzelf en het leven voluit kan omarmen als jij hen die gelegenheid geeft. Durf oprecht mens te zijn. Durf te voelen wat er nu in je leeft. Omarm alle emoties die in jou leven. Durf te zeggen als iets je spijt. Durf uit te spreken waar jouw grenzen liggen, zonder de ander weg te sturen. Durf te luisteren met een open hart. Naar jezelf, en naar de ander. Ga met elkaar in gesprek, met aandacht voor de verschillen, zoekend naar de brug die liefde heet.

Wie het kinderlijke besluit heeft ontmoet wat geleid heeft tot jouw innerlijke houding naar de buitenwereld, kan nu vanuit de volwassenheid een nieuw besluit nemen. We hoeven niet meer hetzelfde te doen. We hoeven alleen maar open en nieuwsgierig te zijn naar wat er nu werkelijk in ons leeft. Welke partner wil je zijn? En voor jezelf?

Ben jij je bewust van jouw kinderlijk besluit en de invloed ervan op jouw relatie en manier van relateren? Misschien is een Relatie Intensive iets voor jou. Samen onderzoeken we wat jou tegenhoudt je volwassen ik in te zetten en de innerlijke ouder te zijn voor jouw innerlijk kind.
Bel 06-45550680 voor een afspraak (kantooruren) of mail me.