Ieder mens verlangt naar liefde. Niet zomaar liefde, nee onvoorwaardelijke liefde. Onbewust zijn we allemaal op zoek naar die ene partner die ons onvoorwaardelijk liefheeft en accepteert, helemaal zoals we zijn. Bij een monogame relatie verlangen we naar die partner die ons dat allemaal geeft. Exclusief. Zijn we polyamoreus dan verlangen we naar vrij in de liefde kunnen zijn en onvoorwaardelijke acceptatie van wie we zijn. Het verlangen naar onvoorwaardelijke liefde is eigenlijk een vertaling van het verlangen naar innerlijke heelheid. We verlangen er naar om samen een te worden, naar samensmelten. Het gevoel dat er niets op de wereld er meer toe doet, behalve jij en je geliefde. Het is het verlangen naar de onvoorwaardelijke liefde in alle cellen van ons lichaam voelen, in zijn totaliteit. Eenheid in het diepst van onze ziel.
Op zoek naar heelheid
We leven in een wereld van dualiteit en tegenstellingen. We zijn allemaal mensen en worstelen allemaal met onze tekortkomingen en die van onze partners. Als we verliefd zijn, zien we door de ogen van onze roze bril die tekortkomingen niet. We projecteren ons verlangen op die ander, die juist dat ene heeft wat jij mist, of dat wat jij net aan het ontwikkelen bent. In de spiegel van de ander zien we eigenlijk het aanvullende deel van onszelf. Het ontbrekende deel. Daarom zoeken we als mensen een partner, want samen voelen we ons eerder heel dan in ons eentje.
Heelheid en onze ouders
Het eerste gevoel van heelheid ervaren we in de buik van onze biologische moeder. We zijn dan als vanzelfsprekend met elkaar verbonden en voelen ons een. We ademen, eten en drinken via de buik van onze moeder en we beleven haar stemmingen. De geboorte is in die zin de eerste scheiding die we meemaken. Als we groeien ontdekken we dat er een eigen ik is en dat wij niet onze moeder zijn. De onvoorwaardelijkheid van de liefde vertroebelt als we kennis maken met voorwaardelijkheid die onze ouders tonen: we ontdekken wat wel en niet mag, we krijgen complimentjes of berispingen en maken daarmee kennis met de dualiteit. We lopen tegen grenzen aan of we leren deze juist niet en blijven op die manier verstrikt met de liefde van onze moeder.
Onze moeder, evenals onze vader, draagt net als ieder mens een rugzak van haar verleden en voorouders. Ook zij draagt de ongenezen wonden van haar familieziel. Zo lang deze niet geheeld zijn, is het voor haar onmogelijk om jou als kind alles te geven waar jij behoefte aan hebt: acceptatie, liefde, steun, genegenheid, uitdaging, veiligheid, gezien worden, gehoord worden, onvoorwaardelijke liefde… Voor het kind is het gemis aan al deze facetten van onvoorwaardelijke liefde, te groot om te dragen en het zoekt daarom naar manieren om met dit gemis om te gaan. Hieruit ontstaat aangepast gedrag zoals pleasegedrag, het streven naar perfectie of zich terugtrekken: ik heb niemand nodig.
Heling van overlevingspatronen via relaties
Deze overlevingspatronen die wij als kind ontwikkelen, dragen we met ons mee zolang we onze wonden op zielsniveau niet geheeld hebben. Onbewust zoeken we naar een partner die dezelfde facetten vertoont als onze ouders. Op deze manier vinden we alsnog een mogelijkheid om onze lessen te leren en onszelf te helen van de pijn die ons is aangedaan. Lukt het niet met de ene partner, dan zoeken we een andere partner om onze lessen te leren en om te helen.
Onvoorwaardelijke liefde
Het gemis en het verlangen naar innerlijke heelheid vormt de basis van een liefdesrelatie. Als we stoppen met het zoeken van deze innerlijke heelheid via onze partners, maar aan de slag gaan met het helen van de innerlijke heelheid in onszelf, ontstaat er een andere vorm van liefde. Want pas als we onszelf onvoorwaardelijk liefhebben en accepteren in wie we zijn, in onze kwaliteiten maar ook in onze schaduwkanten: dan pas kunnen we liefhebben vanuit ons hart. Als we stoppen met proberen om perfect te zijn, te pleasen of ons terug te trekken. Als de liefde in ons hart voluit kan stromen, kunnen we onszelf herkennen in ieder mens. Hoe meer liefde we ontwikkelen voor onszelf, hoe gemakkelijker we liefde kunnen voelen voor een ander. Daarmee wordt het ook gemakkelijker om liefde te delen met anderen. Want liefde delen is de enige manier van delen waarmee vermenigvuldigd wordt.
Polyamorie en heelheid
Een liefdesrelatie is de ultieme manier om jezelf te ontmoeten. In een liefdesrelatie ontmoeten we onze kwetsbaarheid en door deze te delen we creëren we intimiteit. Mensen die polyamoreus zijn kunnen liefde voelen voor meerdere mensen tegelijk en meerdere intieme liefdesrelaties onderhouden. Meer liefdes betekent meer spiegels om in te kijken. In een polyamoreuze relatie is het onmogelijk om je schaduwkanten nog langer uit de weg te gaan. Je komt ze onherroepelijk tegen.
Ook in een mono-poly relatie ontkom je er niet aan dat jouw partner je triggert in jouw essentiële stuk. Iedere uitdaging in de liefde nodigt je uit om jouw schaduwkanten te ontmoeten en ze in het licht te zetten. Het vraag je om jouw thema’s aan te gaan. Vaak liggen de onderliggende helingsprocessen op een existentieel niveau en raken zaken als bestaansrecht en thema’s als gehoord willen worden, gezien willen worden en er mogen zijn. Het transformeren van deze dieperliggende overtuigingen is een klus die we onbewust het liefst uit de weg gaan. Daar waar onze grootste pijn huist, lopen we het liefst voor weg.
Het kan echter ook liefdevol en gemakkelijk. Tijdens een Relatie-Intensive begeleid ik je in een dag door je diepste thema’s heen, naar een bewust en nieuw pad. Maak nu een afspraak voor een Verhelderingsgesprek via Skype van 45 minuten om te kijken waar jullie staan en of jij of jullie er aan toe zijn om deze dag aan te gaan. Je kunt ook een afspraak maken voor een life consult in mijn praktijk in Hilversum van 1,5 uur. Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen. Voel je welkom!
