De verloren zoon – De liefde en het verdriet van een moeder

Een jaar na het verlies van haar zoon, mijmerde de moeder over deze vragen. Een jaar eerder was ze haar zoon verloren. Ze had het gezien in een visioen, dat het zou gaan gebeuren. Het was een kwestie van tijd. Zelfs het tijdstip was haar aangekondigd…

Het was eeuwen geleden. De moeder woonde in een kasteel en haar zoon was de vrolijkste van de familie. Altijd had hij een grap, om het leven in een zonniger daglicht te zetten. Je zou hem lichtzinnig kunnen noemen, maar dat was hij niet. Hij wilde slechts het beste uit het leven halen, en vooral genieten. Zijn grootste passie was echter de dans. Het dansen had hij van zijn moeder geleerd, aan het hof. Hoewel er honderden, nee duizenden prachtige vrouwen waren om mee te dansen, was zijn moeder zijn favoriet. Bij haar hoefde hij niets. Hij hoefde niet te presteren, hij hoefde zich niet anders voor te doen dan hij zich voelde, niet groter of sterker of machtig omdat dit van hem verwacht werd vanuit zijn status als zoon van de kasteelheer.

Iedere avond danste hij met zijn moeder. Als zijn vader zuchtend naar bed ging, met een glas cognac en hen meewarig aankeek. Zij niet. Ze glimlachten vanuit hun stralende ogen die herkenning vonden in elkaars nabijheid. De werklieden sloten de deur van de grote zaal, en alleen het trio speelde de prachtige klanken van muziek waarop zij samen dansten.

De oorlog was in aantocht en de vader riep zijn zoon bij zich. De tijd van dansen was nu voorbij, dat wist hij toch wel? Het kwam er nu op aan te laten zien dat hij een man was, die trouw was aan zijn land en een goed voorbeeld voor zijn onderdanen, het volk. En, dacht de vader, straks heb ik mijn vrouw weer voor mijzelf. Dan zijn de nachten weer van ons. Hij verlangde naar zijn vrouw en naar haar warme bevallige lichaam dat nu niet beschikbaar voor hem was omdat zijn zoon haar verleidde met zijn danskunsten.

De zoon knikte dat hij het begreep. Hij dacht, die oorlog, ach binnen een paar dagen is het voorbij. Een week onthouding kan geen kwaad. En als ik terugkom, ga ik gewoon weer dansen.

Die avond vertelde hij zijn moeder over het besluit van zijn vader. De moeder knikte in stilte dat ze het begreep maar een diepe angst maakte zich van haar meester. Want toen haar man zijn gesprek met hem had, was er een helder licht bij haar verschenen, dat haar liet weten dat de volgende middag om 15:15 precies, ze haar zoon zou verliezen in de strijd. Het licht had haar verteld dat dit hun lot was, omdat het de enige manier was waarop de zoon kon blijven geloven in een leven van onschuld.

‘Kom, laten we vanavond feest vieren mijn zoon,’ zei ze hem. En die avond kwamen er zevenentwintig vrouwen naar de grote zaal, zodat haar zoon nog een keer kon genieten van de schoonheid en allure waarin hun leven zich omgaf. Toen alle gasten weg waren en ook het trio zich huiswaarts had begeven, dansten moeder en zoon in de grote balzaal op de innerlijke klanken van hun liefde. Ze konden er maar niet genoeg van krijgen. De moeder kreeg tranen in haar ogen bij de gedachte dat ze de volgende dag haar zoon zou verliezen in de strijd.

‘Blijf. Ga niet. Ik kan de gedachte je te moeten verliezen niet aan,’ mompelde de moeder in zijn oor, terwijl hij haar stevig tegen zich aandrukte.

‘Ach moedertje, wat is nu een oorlog? Over drie dagen ben ik weer thuis en dan dansen we weer iedere avond, net als vroeger,’ en hij zwierde haar nog eens stevig in de rondte.

Die nacht sliep ze niet of nauwelijks. Haar man snurkte zijn zware cognac-adem die haar het inslapen belette.

De volgende dag namen zij afscheid zoals het hoorde. Kort en krachtig en zonder zichtbare emoties.

De moeder sloot zich op in de lege danszaal met de luiken naar beneden. Ze weigerde de lunch en verzocht haar personeel haar met rust te laten. Soms nam ze een hapje van het fruit op de rijkelijk gevulde fruitschaal maar ook dat smaakte haar niet. Om 15:00 toen de grote klok drie keer sloeg, begaf ze zich naar het midden van de zaal en viel op haar knieën. Wachtend op het uur van de waarheid. Ze boog haar hoofd en legde haar voorhoofd op de pas geboende eikenhouten planken. Haar lichaam begon zachtjes te schudden. Om 15:15 precies voelde ze een scherpe pijn op haar rug, bij haar hartstreek. Het was alsof er zich een zwaard in haar rug boorde. Ze wist nu dat het waar was en dat dit de pijn van haar zoon was die zij voelde.

Lieverd, kom bij me, riep ze in haar wanhoop. Dat ze haar zoon verloor in de strijd en oorlog was een ding, maar dat ze er niet bij kon zijn terwijl hij stierf, was voor haar ondraaglijk.

Ze richtte zich op en hief haar handen naar de hemel. Ze stak haar borstkast vooruit en zette haar hart wagenwijd open. Toen het licht opnieuw verscheen, opende ze haar ogen en daar zag ze hem, haar zoon Florian, zijn ziel.

‘Kom bij me, kom in mijn hart, hier ben je veilig,’ fluisterde ze in gedachten.

Het was alsof hij haar hoorde want  droogde onmiddellijk zijn tranen. Hij maakte zich klein, als een zwart klein bolletje met witte vleugels en vloog rechtstreeks in haar hart.

Een nieuw ritueel was geboren. Iedere avond danste de moeder in stilte en iedere avond wachtte haar man met koude voeten in zijn bed op de vrouw die zijn lichaam zou verwarmen.

De moeder stierf een jaar later. Haar hart was zo zwaar geworden dat ze het verdriet van hen beiden niet langer kon dragen.

Pas eeuwen later, toen zij elkaar opnieuw ontmoetten in een ander leven, dansend onder de sterrenhemel van het landgoed Preau, scheidden hun harten zich weer. Het leven in de onschuld was voorbij.

De avond voor de moeder stierf, kreeg ze antwoord op haar vraag: wat zou er zijn gebeurd, als ze haar zoon verleid had om te blijven? Als ze die hele nacht samen in vervoering hadden gedanst, wachtend tot de strijdkrachten voorbij waren getrokken?

Ze had het alsnog gezien en ervaren. Ze had de hoon gevoeld van de mensen van het dorp en de wijde omgeving. Ze had gezien hoe haar zoon werd uitgelachen en toegeroepen met woorden als mietje en moederskindje. Ze had gezien hoe zijn onschuld en vrolijkheid op zijn gezicht verdwenen was, omdat niemand maar dan ook niemand wilde begrijpen dat zijn hart bij het dansen lag, bij de muziek en bij het voelen van de eenheid en de liefde voor het Al dat zij als moeder hem liet ervaren als zij in zijn armen lag. Want in dat ene moment lag voor hem alles besloten, en mocht hij Alles zijn. En toen hij de volgende het zwaard in zijn rug voelde wist hij in een seconde: zo is het om Niets te zijn.

Toen de moeder dát besefte, verlangde ze zo naar de overgave aan het grote niets, dat ze het leven liet voor hen beiden, haar man die koos voor de strijd, achterlatend.