Muziek als een orgastische ervaring, voor mij als een multidimensionale vrouw. Gisteren ging ik samen met nog twee mensen naar een concert van het Rotterdams Philharmonisch Orkest, ter herinnering aan de tweede wereldoorlog die vandaag in Rotterdam in 1940 begon. Herdenkingsconcert van het Rotterdams Philharmonisch Orkest, waarmee zij het bombardement van Rotterdam op 14 mei 1940 herdenken. Opgedragen aan allen die ooit in oorlog huis en haard verloren.

Wat een hemelse en indrukwekkende ervaring was dat.

Ik was na afloop totaal overdonderd door het voelen van de energie van muziek die door mijn lijf een eigen weg zocht. De muziek bewoog niet alleen mijn handen, zoals ook wel eens gebeurt bij mijn Trauma Bevrijding Intensives, maar drong diep door tot in mijn totale wezen. De klanken transformeerden pijn, verdriet en onmacht in vreugde en extase, de trillingen die zich verbonden met alles wat er was en wat het voortbracht. Ze drongen door mij heen en baanden zich een weg in mijn totale wezen. Mijn lichaam hield het niet meer – het wilde bewegen maar ja, het zat ingeperst tussen de concertzaalstoel van mijn buurvrouw en de lege stoel naast mij. Ik verlangde naar een yogamat om mijn lichaam volledig te kunnen laten bewegen. Mijn hart ontplofte zowat van de tranen van geraaktheid die zich via mijn ogen een weg zochten.

De energietrillingen van de muziek bewogen mijn handen en vormden bij de slotfase een Namaste teken, gevolgd door een hart-in-3D, zoiets. Ik was met stomheid geslagen en kon alleen kon maar huilen terwijl iedereen in de zaal opstond om de dirigent en het orkest een staande ovatie te geven. Ik bleef zitten, het was teveel voor mij.

Het muziekstuk was geschreven door een Joodse componist die zijn afkomst moest verloochenen. In de wervingstekst staat: ‘Hun pijn en hun moed om opnieuw te beginnen klinkt in het werk van Mahler, Roustom en Ben-Haim: ontwortelde componisten bij wie Europese, Joodse, Arabische en Perzische invloeden elkaar vinden in één grenzeloze muziek.’

Ach. Woorden kunnen toch nooit een ervaring beschrijven. Dat moet je zelf ervaren… ik was gelukkig in de gelegenheid.

Vandaag schrijf ik dit stuk, volledig vanuit mijn hart. Daar is geen oordeel, daar is alleen maar onvoorwaardelijke liefde. De ziel van mijn overleden vader zat naast me op de lege stoel van het gratis kaartje dat maar niemand in mijn omgeving leek te willen hebben, zelfs niet toen ik het deelde onder mijn bijna 5.000 Facebook vrienden. Het moest blijkbaar zo zijn.

Het was een bijzondere gebeurtenis. Mijn vader was bij leven zelf dirigent geweest van de fanfare van zijn dorp, die hij op een concours naar de afdeling uitmuntend had gebracht. Destijds iets om trots op te zijn, dat gevoel herinner ik me nog want dat was nog nooit in de geschiedenis van ons dorp voortgekomen. Maar wat zijn ziel nu ervoer ging zelfs zijn muzikale pet te boven. ‘Dit zijn wel heel verfijnde trillingen,’ zei hij tegen me, zich realiserend dat het ook verbonden was aan de verschillende soorten snaarinstrumenten die bij een fanfare niet aanwezig zijn, zoals violen, altviolen en contrabassen.

Ik begreep ook ineens waarom orkestleden zoals mijn sister en vriendin Petra die normaliter ook meespeelt, spelen op enorm dure instrumenten, vooral als ze spelen uit open harten. Daar komt toch echt een ander geluid uit.

Ik raakte gebiologeerd door wat er in de energie gebeurde met de dirigent. Zoals hij daar stond, en zich volledig liet opnemen door de klanken en vibraties van de muziek van de orkestleden die om hem heen zaten. Hij moet zich in de hemel wanen, besefte ik me. Dit was hetzelfde als volledig samenvallen met de bron, God of het Al of hoe je het wilt noemen.

Ik besefte me terdege dat ik dit alleen maar op deze manier kon ervaren vanwege mijn multidimensionale staat van bewustzijn op dat moment: niet alleen met mijn fysieke oren luisteren maar met mijn hele lijf en wezen, met mijn hart wagenwijd open dat ook mijn lijf omvatte en zich uitstrekte tot in de oneindigheid.

In 2014 in het Franse dorpje Rennes Le Chateau kroop Jezus in mijn hart en liet zijn energie uitbreiden tot ver buiten de grenzen van mijn lichaam. Zijn woorden van destijds heb ik hier genoteerd, in het bijzijn van mijn Tweelingzielenzus uit Amerika en nog een sister. Na de training, stuurde zij me vanuit Amerika haar hartsenergie, die ik met mijn open energie systeem zelfs op afstand van duizenden kilometers met een oceaan er tussen, kon waarnemen en die rechtstreeks binnenkwam in mijn hart. Ik herinnerde me dat gisteren ineens. Ik zat op de fiets toen het gebeurde en wist niet waar ik met mijn extatische hartsgevoelens naar toe moest. Ik weet nog dat ik naar de Maas reed, mijn kleren uittrok en ter plekke in het water dook zodat ik ergens met mijn vreugde naar toe kon. Het wilde er uit!

Dat gevoel had ik na afloop van het derde deel van het concert ook. Ik wilde mijn hele lijf bewegen, nee ik wilde de energie van de muziek die zo aangesloten was op de bron, en die door mijn hele was gegaan, zich een weg laten vinden en mijn hele lichaam laten bewegen. Slechts klappen met mijn handen deed geen recht aan de intensiteit en de tsunami van energie die door mijn lijf gegaan was. Dus kon ik alleen maar stilletjes de tranen van mijn ziel huilen en doorvoelen wat er gebeurde.

Er niet mogen zijn als Jood, als zigeuner, als homo en daarom vergast worden in vrachtwagens en later in kampen als Auschwitz…. En dan jouw emoties verwerken in een muziekstuk als dit is de hoogste staat van zijn vertegenwoordigen op een manier die boven woorden uitstijgt en die zelfs boven het leven uitstijgt.

Mijn overleden vader maakte halverwege bij het derde muziekstuk plaats voor het zielendeel van de dirigent die zichzelf ‘de observator’ noemt en die zichzelf van een afstandje aanschouwt. Samen keken we naar hem en hoe hij dirigeerde. ‘Hier leeft hij voor,’ zegt hij tegen me, ‘dit is voor hem waar hij het voor doet, dit is waar hij voor leeft in dit leven hier op aarde, op dit moment is hij in het paradijs.’ Ik herken wat hij zegt want ik kan op hem in intunen en met hem meevoelen. Als multidimensionale en hoog gevoelige vrouw is dat een van mijn ontwikkelde talenten. De ziel reikt immers verder dan het lichaam en is oneindig. Dat kunnen belichamen is het grootste geschenk van dit leven op aarde. Ik voel me gezegend en ben diep dankbaar.

In de pauze had mijn vader mijn moeder erbij gehaald maar die vertrok halverwege het derde muziekstuk weer. Ze kon de intensiteit ervan niet aan. Het was teveel voor haar. Sja. Haar onverwerkte emoties van haar oorlogservaringen had ze deels op mij overgedragen. De oorlog verwerken en de kracht van uitzinnige, menselijke vernietiging is geen sinecure. Ik deed er slechts 14 jaar over om de emoties en gebeurtenissen van mijn vorig leven in WO-2 dat eindigde in Auschwitz, te verwerken en heb een poging gedaan dit te beschrijven in mijn boek ‘De Karmadrager – mijn bevrijding van seksueel geweld door de eeuwen heen’ dat dit najaar uitkomt.

De componist heeft met dit muziekstuk uiting kunnen geven aan hoe deze oorlogservaringen voor het Joodse volk is geweest, de klanken van zijn muziek drongen niet alleen door in mijn hart maar in heel mijn multidimensionale wezen. Ik begrijp nu nog beter waarom mijn overleden broer die ook dirigent van een orkest was, zo verslaafd was aan muziek en nergens anders over kon praten en dat hij me na zijn dood vertelde dat muziek de allerhoogste liefdesfrequentie kon voortbrengen.

Wie deze hartsfrequentie eenmaal op deze manier ervaren heeft wil niet meer anders. Dan is de val terug in de aardse 3D werkelijkheid waar mensen oorlog voeren tegen hun oorspronkelijke afkomst, de bron en dat projecteren op de ander, hun vijand, onverdraaglijk en vreselijk ouderwets.

Aanstaande zondag 15 mei 2022 is dit concert nog te beluisteren, in de Doelen in Rotterdam. Mis het niet.