In een driehoeksverbinding waarbij een partner de liefde deelt met twee anderen, ontstaat er al snel een dynamiek van het gevoel tekort te schieten. De mensen die hun partner delen, worden getriggerd in het gevoel dat ze niet goed genoeg zijn, anders zou hun lief wel genoeg hebben aan hen alleen. Ook is er de trigger die drukt op de angst om achtergelaten te worden. De andere liefde zal toch wel sterker zijn, omdat hij nieuw is, of omdat er al zoveel jaren samen zijn doorgebracht, al dan niet in een gezinsstructuur.
Degene die de liefde deelt en een tweede relatie erbij heeft gekregen, zit tussen twee vuren in en wil het liefst beide partners tevreden stellen. Vaak komt deze persoon nauwelijks toe aan zichzelf en aan de vraag: wat wil ik nu eigenlijk zelf? Degene die in een bestaande relatie stapt, wordt al snel geconfronteerd met het verlangen naar een echte, volwaardige plek. De trigger die geraakt wordt is: mag ik er zijn? Heb ik een plek? Doe ik er toe?
Autonomie en verbinding
Een driehoeksrelatie nodigt altijd alle betrokkenen uit om de uitersten van autonomie en verbinding in zichzelf op te zoeken. Hoe autonoom ben ik eigenlijk zelf? Het niet vanzelfsprekend alles samen kunnen doen, wordt getriggerd. De ontspanning in het samen zijn, valt weg want er is een angst dat het samen zal verdwijnen door het bestaan van de andere liefde. Bij het alleen zijn wordt er dan vooral ingevoeld op de angst voor een negatieve toekomst waarin het zelf geen deel van uitmaakt.
Verlangen of zorg?
Alles wat aandacht krijgt dat groeit. Marinus Knoope liet het heel mooi zien in zijn creatiespiraal. Heb je een wens of verlangen, onderzoek het, uit het, voedt het, breng het in kaart, maak plannen, geef aandacht en als belangrijkste: hou vol, hou vol, hou vol.
Vooral in dat laatste zit hem de crux. In driehoeksverbindingen wordt altijd een punt bereikt waarin een der spelers een ultieme grens voelt en dit uitspreekt: ‘ik kan en wil dit niet meer’. Door dat te ervaren, te bespreken en te doorvoelen wat overigens altijd gepaard gaat met hele diepe emoties, komt er weer ruimte voor iets nieuws.
Mijn ervaring is dat alle betrokkenen in een driehoeksverbinding hun grenzen zullen oprekken, ontmoeten, doorvoelen en uiten. Hoe erg is het als een van de verbindingen stopt? Vaak is het een tijdelijke stop, waarin de betrokkenen opnieuw de liefde en verlangens in kaart gaan brengen. Vaak komt er na een tijdelijke pauze, toch een nieuwe poging tot contact. De liefde is immers sterker dan de logica en zolang nog niet alle lessen geleerd en de emoties doorvoeld zijn, komt het terug op je pad.
Afstand als helingsperiode
Een periode van afstand tussen partners kan helend werken bij een driehoeksverbinding. Je wordt gedwongen om je terug te werpen op jezelf en je autonomie te voeden. Je onderzoekt wat van jou is en wat van de ander is. Waarin waren jullie teveel verstrikt geraakt? Waar heb je steeds teveel gegeven? Waar ben je onvoldoende voor jezelf opgekomen? Waar heb je juist te weinig gegeven? Waar bleef je star of inflexibel omdat jouw angst leidend was en niet jouw liefde of zelfrespect?
Pijn loskoppelen van verleden
Angst is vaak verbonden aan oude angst uit het verleden. De oorsprong huist vaak in prenataal trauma, of in de eerste levensjaren waarin je als baby of peuter volledig afhankelijk was van degenen die voor je zorgden of dat nalieten. Nu je op een volwassen leeftijd bent gekomen, voor de volgende levensfase, geeft het universum je een kans om afstand te doen van die oude triggers door ze jou bewust er van te maken zodat je die oude emoties kunt scheiden van wat er in het hier en nu gebeurt. Dan is de impact van het voelen van onmacht, frustratie, boosheid of onvervuld verlangen, veel kleiner en kun je er op een volwassen manier mee omgaan.
Bindingsangst en verlatingsangst
In de reguliere zorg en begeleiding zijn de woorden bindingsangst en verlatingsangst populaire woorden. Wie polyamoreus is, zal wel een hechtingsstoornis hebben. Wie monogaam is en de liefde niet wil delen ook. Maar wat als alle mensen deze angst kennen, omdat we allemaal baby zijn geweest die volledig afhankelijk waren van onze ouders? Wat als we allemaal door de tunnel van kramp zijn gegaan, omdat we geboren mochten worden op deze aarde als een uniek wezen, niet langer verbonden met onze moeder die automatisch voor ons zorgde? Wat als we als baby en jong kind allemaal uitgenodigd worden om te leren over goed en fout, en ons daarmee aangepast hebben aan de wereld om ons heen? Ieder mens heeft overlevingsstrategieën oftewel supertalenten. Heeft dan niet de hele wereld met momenten last van bindings- en verlatingsangst? Psychologe Nathalie Cardinaels maakt in haar boek ‘Ik hou van jou en jou en jou’ korte metten met het vooroordeel dat polyamorie berust op bindingsangst.
Tunnel van kramp
De tunnel van kramp houdt ons in het menselijke drama. Tegelijkertijd is het niet te ontkennen dat we allemaal mensen zijn, met een eigen persoonlijk verlangen en verhaal over hoe we verbinden. In je leven heb je echter de mogelijkheid tot kiezen. Als mens is er een vrije wil. Kies ik ervoor om in de angst te gaan staan en van daaruit mij te verbinden met de toekomst? Kies ik ervoor om in een relatie of driehoeksverbinding te blijven waarin de hoeveelheid triggers te groot is om tot rust te komen? Hoe kan ik dan tot ontspanning komen en wat heb ik daarvoor nodig? Hoe kan ik mijn autonomie inzetten om mijzelf te helen?
Liefde en verbinding is wie we van oorsprong zijn. Het is wat overblijft als we ons hart openen en de angst geen kans meer geven over ons leven te regeren. Dat wil niet zeggen dat we geen angst mogen voelen, maar het mag ons leven niet langer bepalen. Dat houdt expliciet in dat er een uitnodiging is om naar de ander te kunnen kijken als een uniek, menselijk wezen met een eigen verhaal, een eigen achtergrond en eigen patronen van reageren. Daarvoor is het nodig om op de brug van licht te gaan staan en vanuit een meta-positie naar jezelf en elkaar te kijken. Om samen te kijken naar welk verhaal we aan het creëren zijn in de driehoeksverbinding. Om samen te beslissen wat de richting wordt, en wat er voor nodig is om verder te komen. Jij als individu en samen in verbinding met elkaar, met twee en/of met drie.
Relateren in drie richtingen
Relateren en verbinden doe je in alle richtingen, ook in een driehoeksverbinding. De verticale richting tussen hemel en aarde, die onderzoekt wat de verbinding in jou is, wat jij nodig hebt, wat jouw achtergrond en kader is en waarom jij reageert zoals je reageert. De horizontale richting tussen geven en ontvangen, tussen geven en nemen. Wat doe ik voor een ander? Hoe kan ik mezelf uitnodigen uit mijn comfortzone te komen om nieuwe dingen te ontdekken over mijzelf en over onze verbinding? Wat mag ik vragen aan een ander? Hoe kan ik opkomen voor mijn verlangens en behoeften? Waar heb ik de ander voor nodig en wat kan ik mijzelf geven?
Brug van licht
Wie samen op de brug van licht gaat staan, kan naar de kloof van kramp kijken met een glimlach en besluiten: daar ga ik niet meer naar toe. Ik kies ervoor om mijn aandacht op een andere manier te laten groeien en dat is naar de overkant. Naar een nieuwe wereld waarin verbinden met elkaar gewoon is, waar gepaste afstand is en respect is voor elkaars grenzen. Grenzen die oprekbaar zijn met stapjes die passen. Een wereld waar iedereen bereid is een beetje op te schuiven. Of een wereld waarin we bereid zijn om iemand te laten gaan die anders verpietert en wegkwijnt in een relatiestructuur die niet langer voedend is? Kies bewust.
De keuze is aan jou.
Bevinden jullie je in een driehoeksverbinding en kom je er samen niet uit? Op 8 november 2019 is er een dag familieopstellingen ‘driehoeksrelaties uit de knoop’, die ik samen met Loes Koot begeleid. Hier lees je er alles over.
Geef een reactie