In contact met zielsgeliefden in het huidige leven, komen soms herinneringen vrij van mijn vorig leven in de tweede wereldoorlog. Bijna negen jaar ben ik nu bezig met het terughalen van deze herinneringen, om deze periode in dit jaar af te sluiten. Er is veel trauma op zielsniveau van de oorlog in mij dat in dit leven geheeld wil worden. Ongehuilde tranen en onverwerkte heftige emoties. In dit leven worden emoties van toen onbewust geprojecteerd op situaties met geliefden in het nu, om ze alsnog te kunnen ervaren. We zijn zoveel meer verbonden dan we kunnen denken.
Mijn ervaringen over vorige levens en de onbewuste invloed op liefdesrelaties in dit leven beschrijf ik in mijn boek ‘Bethlehem’. Vanavond tijdens de schrijfretraite met Geert Kimpen, zal ik deze scene geheel in stijl voordragen aan de overige schrijvers.
‘Lieverd, waar heb je je verstopt? Waar zit je?’
De stem van Dirk komt dichterbij.
Ik sta met mijn buik tegen de grote eikenboom, want ik wil niet dat hij mijn tranen ziet. Ik heb net op een onmogelijke manier gehoord dat mijn moeder, mijn echte moeder niet is. Mijn god. Dirk mag niets merken. Ik moet hem niets laten merken. Mijn hand gaat naar mijn lip, hij bloedt een beetje van de beet van Anando, die me de boodschap bracht op een nogal wrede manier. Ik kan het nauwelijks bevatten. Ik probeer het snikken te stoppen als Dirk dichterbij komt en haal diep adem.
‘Liefje, wat heerlijk om bij je te zijn. Eindelijk!’ Hij slaat zijn armen om mijn middel en duwt mijn lange haren opzij en fluistert iets liefs in mijn oor. Ik voel dat ik ontspan. Ik hoor hem opgewonden hijgen in mijn oor en ik voel zijn stijve geslacht tegen mijn billen. Hij knoopt de witte paarlemoeren knoopjes van mijn jurk open en haalt mijn warme volle borsten uit mijn bustehouder. Ze vallen bereidwillig in de kommetjes van zijn handen. Hij houdt ze een paar seconden vast alsof hij ze wil eren, voordat hij een diepe zucht slaakt. Ik protesteer niet en hij gromt in mijn oor van opwinding. Heel even knijpt hij zachtjes in mijn tepels, en streelt ze dan weer alsof hij er spijt van heeft.
Angst en opwinding
Een golf van begeerte schiet omhoog en ik spreid geheel vanzelf mijn benen. Hij trekt mijn slipje naar beneden, zo onder mijn rok. Ik voel zijn vingers mijn natte lippen beroeren. Ze zwellen als vanzelf en de energie schiet naar mijn hoofd, zo mijn kruin uit. Ik ben te verward en voel me duizelig worden. Angst vermengt zich met opwinding. Het is te groots. Ik wil vergeten, alles! Ik hoor hem rommelen aan zijn broek. Op het volgende moment voel ik hoe hij in me glijdt. Zijn stevige penis vult zich in mijn strakke vagina. Het is goddelijk en allesoverheersend. Het mag niet, het kan niet dat ik dit doe.
Innerlijke verlamming
Ik ben van binnen verlamd. Mijn lichaam neemt geheel autonoom de regie over en ik heb niets meer te zeggen. Ik kreun zachtjes en adem zwaar, net als hij. Hij steekt zijn vinger in mijn mond en ik proef het zout van zijn huid vermengd met tabak. Het maakt mijn hoofd leeg en ik zuig aan zijn vinger als een hongerige baby. Voorzichtig, aanvankelijk nauwelijks bewegend is hij in me, maar dan vanuit het niets begint hij te stoten. Hij slaakt vreugdekreetjes, eindelijk is hij in me! Ik kan aan niets anders meer denken. Mijn God, hij is in me, hier in het bijzijn van zoveel mensen! Niemand die ons kan zien, de stam van de eikenboom is dik genoeg. Of toch wel? Ik voel de blik van Tante in de verte, alsof ze zo door de boom heen kan kijken. Tante of moeder? Mijn onderbuik gloeit, mijn vagina klopt wild en mijn hoofd strijd met mijn opwinding. Het mag niet!
‘Ik wist het wel, Maria, jij wilt het ook,’ fluistert Dirk en hij verhoogt het tempo. ‘We gaan trouwen, lieverd. Ik neem je mee, we reizen overal naar toe, over land, over zee…’ De golven van de Afrikaanse zee beuken op het strand, ik hoor ze kletterend stuk vallen tegen mijn naakte billen.
Loze beloften
Het zijn loze beloften, registreer ik als Leonie, want ik weet hoe ons leven destijds is afgelopen. De teleurstelling van de onvervulde belofte ken ik ook van dit leven. Ik hou van je, maar ik wil mijn leven niet met je delen, bla bla. Ik wil het allemaal niet meer zien, niet meer horen en al helemaal niet meer ervaren. Ik trek me terug van de boom, weg van die oude herinneringen, maar mijn vriendin zegt me dat ik te snel ben en ze stuurt me terug het verleden in.
Ik luister gedwee want ik weet dat ze gelijk heeft. Opnieuw sluit ik mijn ogen en weer hoor ik de rauwe stem van Dirk. Hij wil met me op huwelijksreis naar Zanzibar. Zijn vader heeft er een plantage en de stranden moeten er zo mooi wit zijn… Hij houdt van me, kreunt hij als hij in me klaar komt. Ik voel het schokken van zijn penis in mijn vagina. Met het zaad dat hij in me spuit, ontwaakt er een golf van paniek in mij. Mijn god, hij zal me toch niet nu al zwanger maken?
En op dat moment besef ik als Leonie: oh my god, hier ben ik bevrucht, hier ben ik als Maria zwanger geraakt van een tweeling… Ik ruk me opnieuw los van het verleden als deze waarheid tot me doordringt en hijgend draai ik me om, zodat ik weer met mijn rug tegen de boom in het heden sta. In dit leven heb ik geen kinderen. In het leven als Maria raakte ik zwanger van de man waarvan ik dacht dat hij van me hield. Ik huil alsnog de ingehouden tranen van het verre verleden en laat me troosten door mijn vriendinnen. De misselijkheid ebt zachtjes weg.
Het boek Bethlehem, over mijn vorig leven in WO-2, komt naar verwachting eind november 2018 uit.
Heb jij ook ervaringen met een vorige leven in de tweede wereldoorlog, of kamp je op een andere manier met trauma van de oorlog uit je verleden? Wil je virtueel meereizen? In de Facebookgroep Atlantica deel ik mijn ervaringen.
Geef een reactie