Geschokt was ik in 2015, toen ik las over de zelfmoord van Joost Zwagerman en naar deze video keek, die zijn vriend dichter Rogi Wieg toont die zich 2 maanden eerder van het leven beroofde. Rogi vertelt over zijn depressieve periode en hoe hij in gesprek met Joost ervoer dat hij met een lichaam zat te praten. Hij kon geen contact maken met hem maken, want zelf was hij er niet. Zo voelt het dus om depressief te zijn. Er ging een stroomstoot door me heen toen ik het hem hoorde zeggen. Want het komt precies overeen met wat ik soms ‘zie’ bij mensen bij mij in de praktijk die komen voor een Trauma Bevrijding Intensive.
Helderziend zijn
Dan ‘zie’ ik delen van hun ziel of energielichaam er niet zijn en ergens buiten het lichaam hangen, soms ver weg, soms dichtbij. Het lichaam functioneert op de automatische piloot. De ziel is al deels vertrokken, vanwege oude pijn uit het verleden, door oude emotionele trauma-energie van vorige levens, vanwege emotionele onbalans in de systemische vader of moederlijn. Dat mag ik dan herstellen zodat de rust en de vonk om te leven terugkeert…
‘Zelfmoord is niet de roep om de dood, het is de roep om een ander leven – Joost Zwagerman’
Ik was ontsteld, temeer omdat Zwagerman publiekelijk jaren had geroepen dat zelfmoord ‘not done’ was: dit deed je anderen niet aan. Hij probeerde uit alle macht zijn vriend ervan te weerhouden om zelfmoord te plegen. Iemand die zegt dat hij dood wil, wil niet dood, het is slechts een roep om een ander leven. Nu is hij blijkbaar tot het inzicht gekomen dat ook voor hem dit de beste keuze was. Een ultieme daad van zelfliefde?