Vorige week overleed mijn vader. Zijn laatste week in de hospice, heb ik intens met hem beleefd. Wakend aan zijn bed, mocht ik toezien hoe hij streed met zijn pijn en lijden. In de avond was hij vaak onrustig en wilde hij lopen om zijn onrust te bestrijden. Maar er brak een dag aan dat zijn lichaam dat niet meer toeliet, terwijl hij het wel wilde. We voerden een heuse strijd, mijn vader en ik. En gevoelens van onmacht vierden hoogtij.
Onmacht ontmoet onmacht
Ik was radeloos en wist niet meer wat te doen. Hij zat vol medicijnen en was geestelijk vaak onbereikbaar. In een flits herkende ik de gevoelens van onmacht uit het verleden, gevoelens uit mijn kindertijd. Toen ‘won’ mijn vader het van mij, maar nu zaten wij als twee volwassen mensen tegenover elkaar. ‘Help me toch,’ smeekte hij me, in de volgende poging om uit bed te komen. ‘Ik kan het niet en ik wil het niet. Het is niet verantwoord, ik kan je niet houden als je valt,’ antwoordde ik. Het hielp niet. [Lees meer…]
De afgelopen week was ik in Frankrijk voor een Schildercursus. Mijn lief ging met een andere vriendin een week naar Zweden en ik had geen zin in een ‘ik-ben-zielig-en-blijf-achter- gevoel’. Dus volgde ik een innerlijke impuls die ik gevoeld had: ik wil een schilderij maken en wil dat in Frankrijk doen. In deze week. En zo kwam ik er terecht om dit schilderij te maken, het tweede ooit in mijn leven! Ik ben er zo blij mee!
Het klopt wat mijn gidsen zeggen. Ik veroordeel mezelf dat hij alweer twee dagen voortdurend in mijn kop zingt. Dat ik snachts weer lig te trillen en de fantoompijn van mijn hunkerende hart voel dat afgesneden is van contact met hem. 
Voor het slapen gaan hang ik even met haar aan de telefoon. ‘Onze Man’ hangt ergens in de lucht in de omgeving van San Francisco, onderweg weg naar Hawaii. We missen allebei ons dagelijks contactmomentje met hem. Nu delen we ons gemis met elkaar. Polyamorie.
Vandaag mijmer ik over haar vraag. Mijn hart is open als ik spontaan bel met de metamour van mijn lief, een van de vriendinnen van Onze Man. We hebben een heerlijke band samen. We kunnen onze gevoelens delen en we helen samen oude stukken die we tegenkomen. Dat is wat een open hart doet: je open stellen voor de emoties, het lichaam zijn of haar gang laten gaan, het denken uitschakelen en slechts gebruiken als middel om je hart vleugels te geven.
Mijn vleugels groeien als ik met haar praat. Ja, we kennen beiden jaloezie, op de momenten waarop we verlangen naar meer samenzijn met Onze Man, op de momenten dat we even teruggeworpen worden op onze eigen autonomie en we liever samen willen zijn. Maar meer dan dat ken ik de momenten van vreugde. Van het delen van de liefde. Hoe kun je niet van die man houden, verzuchten we dan tegen elkaar: zoals hij is, vol liefde, altijd bereid om te geven, te steunen en te helen en daarvan te genieten.
Leven met een open hart. Het is doen waar je blij van word. Het is de impuls volgen die ontstaat vanuit je hart, los van de stemmetjes in je hoofd. Leven met een open hart is open staan voor dat wat er is en wat zich aandient. Het omarmen van alle emoties zonder erin te verdrinken. Weten wat er moet gebeuren zonder het met woorden te willen verklaren. In het hart huist het vertrouwen dat alles wat gebeurt, goed is en een reden heeft. Het is weten dat sommige verbindingen met mensen tijdelijk zijn, omdat je elkaar nu iets te leren hebt. Het is voelen dat je lichaamscellen gaan zingen omdat het je blij maakt, dat wat je doet.
‘Surrender to his leadership’, zeggen mijn gidsen als ik tijdens mijn dagelijkse wandeling loop te dubben hoe ik mijn verblijf op Hawaii ga organiseren. Mijn lief gaat binnenkort voor 2 maanden naar Hawaii om er vrijwilligerswerk te doen. Ik wil hem zo lang niet missen en fantaseerde over een paar weken schrijven op Hawaii. Dat is niet de goedkoopste reis. Mijn soulteam zag het wel zitten, mijn hart ook bleek toen ik het blind testte en dus boekte ik onlangs een vliegticket om er eind februari een paar weken te kunnen zijn.
Maar met een ticket alleen ben ik er natuurlijk niet. De plek waar hij logeert is echt fantastisch maar het is er ook duur. Wat nu? Het advies van mijn gidsen om het Wim te laten regelen klinkt aanlokkelijk. Ik weet dat hij nog een week de tijd heeft voordat ik arriveer. Hij kent er mensen en ik weet dat hij het met hart en ziel voor me wil doen. Geef de man de leiding! Ergens twijfel ik er niet aan dat het zal lukken. Maar het is wel hoogseizoen, zegt een stemmetje in mij. Ik schud mijn hoofd en haal diep adem. Overgave en vertrouwen. Dat is wat er van me gevraagd wordt.