Een nieuwe challenge. Vorige week in Portugal heb ik naast het genieten van alle drukte rondom het feest van mijn vriendin en haar vriend, het zitten in de zon, het wandelen in de natuur, en het herschrijven van mijn oude website, tijd gehad om na te denken over mijn werk en mijn missie. Schrijven over alles wat ik ervaar op het gebied van liefde en spiritualiteit, is een manier van zelftherapie. Daarnaast verlang ik er naar om data wat ik er van leer, middels boeken te mogen delen met de wereld. Geloof me, ik heb nog zoveel te delen met de wereld!
Een nieuwe uitdaging
Sja, het boeken schrijven zelf, daar kan ik (nog) niet van leven. Bovendien vind ik mijn werk als relatiecoach en traumahealer, veel te leuk én hou ik van afwisseling. Maar eens in de zoveel tijd op schrijfretraite, werkt te veel langzaam. Ik ben steeds veel tijd kwijt met teruglezen, al kan ik daarna echt meters maken. Toch kan het zo nog wel even duren voordat mijn laatste boek ‘Bethlehem – van innerlijke oorlog naar leven in vertrouwen’ klaar is. En er liggen alweer tal van andere ideeën voor boeken op de plank, die ook geschreven willen worden. Bovendien ben ik dan ook afhankelijk van mijn geldstroom en die fluctueert. Simpel gezegd: ik kan het me niet altijd veroorloven om iedere maand een week weg te gaan. Want dat zou ik het liefste willen.
Meer focus op schrijverschap
‘Wat als je nu eens stopt met artikelen schrijven, en je focus verlegt op het schrijverschap?’, was een vraag die me onlangs gesteld werd door mijn gidsen. [Lees meer…]
Van 14 tot 18 maart reisde ik met twee vrienden en reisgenoten naar Polen om een bezoek aan Auschwitz en Birkenhau te brengen. Voor mij was het een soort van final quest. In 2008 begonnen de nachtmerries over de oorlog, waarbij ik altijd op de vlucht was en keek of ik niet achtervolgd werd. In 2010 bezocht in een reïncarnatie therapeute die me vertelde dat ik een vorig leven had gehad in de tweede wereldoorlog en dat mijn jeugdliefde van dit leven, betrokken was in dat leven. Ik was een jonge verzetsstrijder, opgepakt en naar Auschwitz vervoerd. Daar werd ik te werk gesteld in de ziekenboeg en later als hoer. Ik stierf uitgeput en ziek in een van de barakken, net voor de bevrijding van het kamp.
Gisteren kreeg ik een appje van een vriend die me heel goed bedoeld, schreef de boel af te blazen. Hij had ook niet het verlangen om te komen. ‘Blijf niet wachten als een konijn in de koplampen’, schreef hij. Ik moest lachen om de beeldspraak. Maar ja, zijn woorden zetten me wel aan het denken. Wat wil i
Een nieuwe periode brak aan: de periode van het vrouwelijke, van leven in overgave, van verbinden en vertrouwen op iets groters dan mijzelf. Mijn broer was de eerste overleden ziel met wie ik vanuit de andere wereld contact had via gedachtekracht en zo ontdekte ik het bestaan van een hele nieuwe wereld die er voor mij was. Het systemisch werken wat ik al eerder gebruikte als coach, kreeg een nieuwe dynamiek doordat ik gaven begon te ontwikkelen als helderziendheid, helderhorendheid en heldervoelendheid. Ik ontdekte dat er een heel team was die me steunde bij mijn helingswerk. 
Vandaag was de crematie van mijn tante. Ze had net als ik geen kinderen en was vroeger veel in ons gezin, samen met haar man / mijn oom, en we logeerden ook vaak bij hen. Als schrijfster van de familie mocht ik haar levensloop opschrijven en voorlezen, mede aan de hand van mijn jeugdherinneringen. Het bracht me terug in de tijd en vandaag voel ik me weer een klein verdrietig meisje dat niet begrijpt hoe grote mensen met moeilijke dingen als de dood, omgaan.
Vandaag is de tweede crematie sinds het overlijden van mijn vader, nu anderhalf jaar geleden. En het is de derde keer dat ik de wond van de pijn in mijn hart weer voel van mijn polyamoreuze exgeliefde en zijn metamour, die hadden bedacht om op de avond van de crematie van mijn vader samen te willen zijn ipv mij te supporten. Mijn hart verscheurde toen hij het me zei, vlak voor dat we naar Limburg afreisden. Ik had letterlijk fysieke pijn in mijn hart en werd met een smak in de aardse realiteit gegooid en op mezelf teruggeworpen. Ademen, ademen, zei ik tegen mezelf met mijn handen op mijn hart en onderbuik, want de focus moest terug naar het afscheid van mijn vader. Ik moest immers een paar uur later voorlezen in de kerk en handen schudden van familieleden. Ik moest mezelf bij elkaar houden. Ademen, Leonie, ademen! Je kunt het zelf!
Nu ben ik binnen, bij de mensen, in een warm en gezellig restaurant. Ze zitten allemaal aan hun eigen tafel, met hun eigen verhaal en hun eigen relaties. En terwijl ik dit allemaal opschrijf, mijn ‘verhaal’ met jullie deel, voel ik een klein vlammetje branden in mijn hart. Een vlammetje dat zegt dat verdriet tijdelijk is. Dat morgen alles weer anders voelt. Dat ieder mens een eigen weg heeft te gaan en dat niemand volmaakt is. Een vlammetje dat zegt dat liefde uiteindelijk heelt, ook mijn verdriet, en dat witte wijn soms erg lekker is. En dat schrijven en delen helpt. Want gedeelde smart is immers halve smart. En het vlammetje kent ook de vreugde van het liefde delen, dat soms juist dubbele vreugde geeft. Het vlammetje zegt ook dat niemand perfect is, ook ik niet en dat ik het ook niet hoef te zijn. En dat er liefde in overvloed is, om te beginnen in mijn eigen hart. En dat er altijd hulp en steun in overvloed is, zichtbaar of onzichtbaar.
En tot slot, deel ik een stukje over eeuwige liefde. Want de ziel van mijn oom en mijn vader waren bij mijn tante, toen we haar lichaam-in-kist achterlieten ik het crematorium. Mijn vader zweefde rechts van de kist, mijn oom en tante links. Na het overlijden van mijn oom, nu 35 jaar geleden, was er nooit meer een andere man in haar leven gekomen. Nu waren hun zielen en energie in elkaar vervlochten. Ze liet hem nooit meer los, zei ze tegen hem terwijl ze in mijn richting keek, wetende dat ik getuigde. Al een dag na haar overlijden hadden ze haar geleerd dat ze met mij via gedachtekracht kon communiceren. Mijn oom had op haar gewacht, alsof gisteren vandaag is en er nooit tijd of jaren tussen hadden gezeten. Hij zweeg en hij was er. Er waren geen woorden voor nodig. Het was alsof hij me wilde zeggen: liefde is wat je doet, niet wat je zegt. Hij keek me niet eens aan. Hij was er helemaal voor haar.
Ik sta met mijn buik tegen de grote eikenboom, want ik wil niet dat hij mijn tranen ziet. Ik heb net op een onmogelijke manier gehoord dat mijn moeder, mijn echte moeder niet is. Mijn god. Dirk mag niets merken. Ik moet hem niets laten merken. Mijn hand gaat naar mijn lip, hij bloedt een beetje van de beet van Anando, die me de boodschap bracht op een nogal wrede manier. Ik kan het nauwelijks bevatten. Ik probeer het snikken te stoppen als Dirk dichterbij komt en haal diep adem.
Het boek Bethlehem, over mijn vorig leven in WO-2, komt naar verwachting eind november 2018 uit. 
Nu we richting kerst gaan, denk ik terug aan een opmerkelijke kerst van lang geleden. Ik kreeg een discussie met mijn toenmalige kersverse Turkse echtgenoot, in bijzijn van mijn ouders. Voor hem was het de grootste fout die je als echtgenote kon maken: je man in het bijzijn van je ouders afvallen. Voor mij was het niets meer dan het hebben en uiten van een andere mening. Hij was echter zo beledigd dat hij ter plekke het huis van mijn ouders verliet. Om die nacht ook niet meer terug te komen.