Liefde delen

Helderheid en steun bij meer Liefde(s)

Liefde delen is helen – doe je mee?

By 6 Reacties

Nu twee dagen geleden bij mij borstkanker is gediagnostiseerd, ziet mijn leven er plotseling heel anders uit. De komende periode staat mijn genezing voorop. Op dit moment zijn het nog onzekere tijden omdat het behandelplan nog niet rond is en afhankelijk is van allerlei onderzoeken.

Het klinkt misschien vreemd, maar ik heb niet het idee dat de grond onder mijn voeten uitslaat, of dat ik in een diep dal ben gevallen. Ik ben zelf een beetje verbaasd van de moeiteloze manier waarop ik dit nieuws tot me heb genomen. Het voelt een beetje alsof het zo moest zijn. Mijn lief vindt het onzin, ik heb gewoon pech gehad en dat zullen heel veel mensen denken. Misschien is dat ook wel zo.

Desalniettemin voel ik sterk de behoefte om alles wat ik het afgelopen jaar geleerd en ervaren heb op spiritueel gebied, in te zetten en te gebruiken voor mijn genezingsproces. Ik voel sterk de behoefte het heft in eigen hand te nemen. Dat betekent dat ik naast mijn overgave aan een operatie en bestralingen, ook vertrouw op de helende werking van het sturen van liefde en licht, naar mijn linker borst en naar mijzelf als mens. Ik geloof in de kracht van delen en dat gebundelde energie een versterkende werking heeft.

Tijdens de transmissietraining bij Vartman, waarbij ik kennis heb gemaakt met de krachtige werking van healing in groepen, heb ik ervaren dat je nooit alleen iets voor jezelf doet, maar ook voor anderen. Enerzijds zijn mensen er voor jou, om jou te ondersteunen in jouw proces en anderzijds ben jij er om mensen te ondersteunen in hun proces. Want door liefde te delen en te geven, heel je namelijk ook jezelf. Alles wat je aan energie uitzendt komt namelijk versterkt weer bij je terug.

Ik wil gezond worden, dat staat buiten kijf. Ook hou ik van uitdagingen in het leven. Ik vernam dat er mensen zijn, zoals Els Lijesen die via heling bereikt hebben dat de tumor al verdwenen was voor de operatie plaatsvond. Dat lijkt me geweldig om ook te bereiken.

Daarom ga ik vanaf vandaag iedere dag mediteren waarbij ik mezelf heling heef.  Mijn lieve intervisiecollega Karin Vrielink bood me aan om mij vanaf afstand heling te geven en ik neem haar aanbod met beide handen aan. Daarbij vraag ik hulp aan iedereen die in deze manier van genezen gelooft om mee te doen met mijn dagelijkse sessies. De eerste sessie zal plaatsvinden van 12:15u tot 12:30u. Omdat ik geloof in de versterkende werking van liefde delen, wil ik graag samen met deze mensen aansluitend een kwartier onze liefde en licht sturen aan de slachtoffers van de aardbeving in Japan.

Dus mijn vraag aan jou is: doe je mee? En: wil je deze boodschap zoveel mogelijk verspreiden?

Dus vandaag 12 maart:
van 12:15 uur tot 12:30 uur – je liefde, licht positieve energie of hoe je het ook noemt naar mijn linker borst sturen, links boven het midden.
van 12:30uur tot 12:45 uur – je liefde, licht, positieve energie of welke naam jij er aan wilt geven, naar de slachtoffers in Japan sturen.

Enne… gewoon een kaarsje branden mag ook 😉

Mocht je vandaag niet kunnen, morgen is er weer een dag! Dan zal het waarschijnlijk in de avond worden.

ps: mijn persoonlijke weblog over mijn genezingsproces vind je hier.


Carnaval, maskers en je ware gezicht

By 3 Reacties

Terug van mijn schrijfretraite kom ik in Den Bosch op het station. Ik zie mensen gekleed in vrolijke kleuren, ze maken muziek en vieren feest: het is duidelijk anders dan anders. Met carnaval mag je gek doen, jezelf laten gaan. Je doet een masker op en laat jezelf van een andere kant zien. Hoera!

Ik moet ineens denken aan een carnavalsavond op de middelbare school. Ik moet 15 geweest zijn of zo. In die periode had ik vaak depressieve gevoelens. Ik had namelijk het idee dat iedereen in de wereld maskers droeg, want wat ik zag van de mensen stemde totaal niet overeen met hoe ik me van binnen voelde: onzeker, vertwijfeld, angstig, verlangend naar liefde en genegenheid. Nee, ook ik durfde dat niet aan de buitenwereld te laten zien. Van buiten was ik de vrolijke meid die met haar buitengewone fantasie en vrolijkheid iedereen aan het lachen maakte. Van binnen voelde ik me het tegenovergestelde.

Masker of je ware gezicht?

Voor mij was zo’n carnavalsavond een ontsnapping, het was een mogelijkheid om een stukje van mijn ware zelf te laten zien. Om uitspraken te doen die ik normaliter niet durfde te doen, uit angst voor afwijzing. Verkleed in een andere hoedanigheid durfde ik wel, ik kon me altijd nog verschuilen en zeggen dat het het masker van carnaval was…

Na carnaval voelde ik me dan extra triest, want het voelde als de omgekeerde wereld, hoe kon ik me hier ooit echt gelukkig in voelen? Gelukkig heb ik mijn weg uiteindelijk gevonden.

Maar eigenlijk is er ruim dertig jaar later in essentie niet zo heel veel veranderd. Nog steeds verlang ik er naar om bij mensen het ware gezicht te zien, de werkelijke gevoelens en verlangens die in hen spelen. In mijn vak als relatiecoach word ik in die behoefte ruimschoots voorzien.  Het is mijn vak geworden om mensen uit te dagen te leven vanuit authenticiteit en hun te helpen om hun ware gezicht te laten zien aan zichzelf en hun omgeving. Hierbij zet ik ondermeer mijn eigen kwetsbaarheid in als instrument, immers: ieder mens kent gevoelens van onzekerheid en twijfel en uiteindelijk de allergrootste angst van de mensheid: de angst voor afwijzing.

In essentie ben ik dus niet eens zo heel veel veranderd, ik heb nog steeds hetzelfde verlangen als toen: het verlangen naar een wereld waarin iedereen zijn ware gezicht durft te tonen, waar geen veroordeling is, waarin iedereen geaccepteerd wordt, waar liefde is en waar dat aan elkaar getoond wordt.

En jij, hoe zit het met jouw masker? Durf jij je ware gezicht te laten zien?

Bekijk mijn video zichtbaar jezelf zijn, een jaar later

van zelfkritiek naar zelfcompassie

By 3 Reacties

Met een nog weeïg gevoel in mijn buik schrijf ik deze blog, de restanten van een buikgriep. Afgelopen zaterdag, bij mijn workshop op het Boekenfestijn, zat ik er nog middenin. Ik twijfelde bij het opstaan al of ik niet beter in mijn bed kon blijven liggen, maar de camera’s van www.zelfzijn.nl die mijn workshop zouden opnemen trokken teveel. Dus sleepte ik mezelf uit bed, op naar een inspirerende dag!

Dat werd het ook. Althans voor zover ik het kon beoordelen hadden de bezoekers het naar hun zin. Zelf vocht ik vooral tegen mijn lijf. Mijn workshop met de titel ‘Polyamorie als weg naar bewustwording’ trok vooral nieuwsgierige vrouwen.

Als je ziek bent, dan is de energie vooral naar binnen gekeerd. Dat merkte ik ook tijdens de workshop. Ik had me voorgenomen voor het eerst in het openbaar over mijn ervaringen van de transmissietraining met Vartman te spreken. Want aan het eind van zijn bewustzijnstraining was aan de hele groep in liefde met elkaar verbonden, een andere vorm van polyamorie en heel bijzonder effect.

Aangemoedigd door de luisterende ogen en oren van de aanwezigen, liet ik me volledig meeslepen door mijn eigen verhaal. Ik vergat de rode draad, vergat belangrijke levenslessen en boodschappen die bij het verhaal hoorden, merkte dat ik uitwaaierde, had geen tijd voor de oefeningen en de afsluiting ontstond door een klop op de deur: uw tijd is om. Vergeleken met wat ik me had voorgenomen was het een soort van ego-lezing geworden in plaats van een interactieve workshop! Oef!

Die avond kwelde ik mezelf met dit kritische gedachten en ik vond steeds meer wat ik niet goed had gedaan. Mijn innerlijke criticus was er in volle glorie. In combinatie met al niet lekker zijn, lukte het me niet mijn negatieve gedachten te keren. Als ik ziek ben, dan vind ik mezelf niet leuk. Dan baal ik alleen maar van mezelf en mijn lijf dat me in de steek laat. Verzet dus.

Alle gebeurtenissen in het leven nodigen uit om naar binnen te gaan. Dat realiseerde ik me maar al te goed. Tijdens de vorige griep had ik vooral gescholden op mijn zieke lijf, verzet, ga weg ziek lijf, ga weg. Van mezelf houden als ik ziek ben, dat vind ik niet gemakkelijk. Gisteren voelde ik ineens dat ik het anders moest doen. Dat het schelden en kritiek hebben op mezelf me geen steek verder zou helpen. Ik besloot om mezelf liefdevol urenlang reiki te geven en mezelf liefdevol toe te spreken. Overgave, was dat niet wat ik geleerd had?

Mijn pijnlijke buik herinnerde me ook aan mijn eigen sterfelijkheid. Ik bekeek de film ‘het Tibetaanse dodenboek’, over wat er met je bewustzijn gebeurt na de dood. Daar werd ik weer herinnerd aan het feit dat alles wat we ervaren, het gevolg is van de creatie van onze mind. Met andere woorden: alles wat we denken, heeft effect op wat we ervaren. Als je je dat realiseert, is het lijden voorbij. Mijn gedachten en conclusies over de workshop gaven mij het door mijzelf gecreëerde negatieve gevoel. Van de deelnemers had ik immers positieve feedback gekregen. Door in de flow te zijn tijdens mijn verhaal, had ik mijn zieke lijf niet gevoeld. Het verliep gewoon zo, alsof het zo had moeten zijn.

Wat kon ik leren van deze gebeurtenis?
Ik dacht aan de lezingen en workshops die ik dit jaar nog allemaal ga geven. Les een is om te luisteren naar mijn lichaam: als ik ziek ben, ben ik ziek. Daarnaast kreeg ik ideeën om de workshops in de toekomst anders voor te bereiden, zodat ze nog meer effect sorteren. De belangrijkste les was om compassie te hebben voor mezelf. Als je ziek bent, kun je niet optimaal presteren. Dat is helemaal niet erg en kan iedereen overkomen. Uiteindelijk ben ik er trots op dat ik met mijn verhaal naar buiten ben gekomen en hele persoonlijke ervaringen nu met de wereld durf te delen. Ik weet dat er altijd mensen zijn die ik ermee kan helpen of inspireren en dat er anderen zijn die erdoor aan het denken worden gezet. Niet op de manier zoals ik misschien had gedacht, maar anders. En daar is niks mis mee.

Uit mijn comfortzone – bloggen over de liefde

By 1 Reactie

Deze week stap ik echt uit mijn comfortzone, want ik blog nu op vrouw.nl van de Telegraaf. Als gastblogger mag ik een week lang schrijven over de liefde, mijn leven en wat er op dat gebied allemaal gebeurt. Vandaag heb ik mijn zoveelste blog opgestuurd. Ik vind het hartstikke spannend om te doen. Want jezelf verplichten een dagboekblog bij te houden op het gebied van de liefde, zorgt er in ieder geval ook voor dat ik uit mijn comfortzone kom. Het voelt onrustig en onzeker. Ik heb gemerkt heb dat ik dingen schrijf die ik normaal gesproken niet zo snel zou delen met de wereld.

Uit je comfortzone

Toch is het ook weer goed om dat te ervaren. Het is immers waartoe ik al mijn klanten uitdaag: als je dingen in je leven wilt veranderen zul je uit je comfortzone moeten stappen. De weg naar het vertrouwde en bekende blijft altijd lonken, zelfs als het vertrouwde en bekende niet zo prettig meer voor je voelt. Een nieuwe toekomstdroom lonkt, maar het grote gapende gat van de onzekerheid over hoe het zal gaan, schrikt af. Wist je maar zeker dat je leven er beter van zou worden, dat het je zou lukken, had je maar de garanties dat de nieuwe stap je verder zou brengen. Behoefte aan controle dus. Als coach begeleid ik mensen bij het zetten van die stappen.

welkom nieuwe leermomenten

In die zin blijft het leven een groot avontuur. Ook voor mij. Want de enige manier om het leven te beleven is door het te ervaren. Ooit leerde ik: er is geen goed of fout, er zijn alleen acties en consequenties. Die zorgen op hun beurt weer  voor leermomenten. Daarvan groei je en als je groeit wordt het leven een stuk gemakkelijker. Tenminste, dat is tot nu toe mijn ervaring 🙂

Dus roep ik gewoon vandaag heel stoer tegen mezelf: welkom onrust, welkom onzekerheid, welkom nieuwe stappen. Met een sausje van humor en onbevangenheid zie ik het leven vol moed tegemoet.  Op naar nieuwe leermomenten.

enne… ben je nieuwsgierig waar ik allemaal over blog: klik dan hier.

Van jezelf houden – Valentijn en polyamorie

By 6 Reacties

Valentijnsdag staat van oudsher in het teken van het uiten van jouw geheime liefde aan diegene die dat nog niet weet. In die zin staan polyamoreus leven en Valentijn haaks op elkaar. Want bij polyamorie is er geen sprake van geheimhouding of stiekem gedoe, maar zijn alle betrokkenen op de hoogte van elkaars bestaan en hebben zij afspraken hoe om te gaan met elkaars grenzen en behoeften.

Sinds de transmissietraining bij Alex Vartman heb ik ontdekt dat het mij openstellen voor meer liefde in mijn leven, me veel gemakkelijker afgaat dan voorheen. Dat heeft geresulteerd in een aantal nieuwe liefdes in mijn leven. De wijze waarop de liefde zich in mijn leven openbaart is iedere keer weer anders. Ik geniet enorm van al die verschillende soorten liefde. De ene keer is de verbinding vooral op zielsniveau en dan weer uit de liefde zich zonder woorden in het samenzijn en het genieten van de intimiteit. Door al die verschillende aspecten van de liefde te mogen leren kennen en leven voel ik mij een rijk en gezegend mens. Dit is wie ik ben.

Het gemeenschappelijke van al deze liefdes is, dat achter iedere liefde partners staan die van hen houden. Daarbij heeft ieder mens zijn eigen processen aan te gaan en zijn er grenzen waar ik rekening mee te houden heb. Liefde kan er altijd zijn, maar de manier waarop de liefde geleefd wordt, verschilt hierdoor. Soms zijn er van die dagen waarop ik ontdek dat ik niet alles in de hand heb. Dat besef ik weer dat ik geen invloed heb op de pijnlijke processen van anderen, of op de grenzen van een ander. Dat is lastig, want dan komt ook al snel het ego van de relatiecoach om de hoek die wel meent te zien hoe dat allemaal opgelost zou kunnen worden, als die ander maar…vul maar in. Ook twijfel ik of ik het juiste doe en of ik niet toch anders moet reageren. Maar hoe dan?

Sja, de betweter in mij, de bemoeial, de perfectionist, de ongeduldige en ook rupsje nooitgenoeg die vooral wil genieten van het leven en de liefde zitten mij dan dwars. Vandaag heb ik daar weer last van. Dan zit ik met al die liefde in mij voor zoveel mensen vooral mezelf in de weg. Erover praten met mijn lief helpt dan ten dele. Daarbij word ik me vooral bewust van het feit dat ik niet los kan laten wat ik los wil laten. Vermoeiend! Voor dat ik het weet ga ik mezelf genadeloos op mijn kop geven, baal ik van mezelf en vind ik mezelf een stumper die maar wat aanrotzooit in de liefde. Dat nog wel voor een polyamoreuze relatiecoach! Ego dus.

Dan rest mij maar een ding en dat is terug te gaan naar mijzelf. Want uiteindelijk is de basis voor alle liefdesrelaties in je leven, de relatie die je hebt met jezelf. De kunst is om juist op die momenten dat je het moeilijk hebt, onvoorwaardelijk van jezelf te houden. Dat betekent van jezelf houden, met al je beperkingen, met al je ontwikkelpunten, met al je onvolmaaktheden. Als je contact kunt maken met de liefde voor jezelf, dan verzacht alles.

Voor mij betekent het mezelf even terugtrekken in de stilte en met liefdevolle acceptatie naar mezelf kijken. Daarna kan ik weer lachen om mijn eigen onhandigheid, om mijn ongeduld, om het niet weten hoe dingen aan te pakken. Ik besef dat niets doen ook een hele goede optie is en dat mijn aandacht richten op de dingen waar ik wel invloed op heb, veel beter werkt. Dus hup, vanmiddag gaat de nieuwsbrief de deur uit. Er staan immers weer een aantal prachtige events op de kalender die ik graag met de wereld wil delen.

Enne…heb je nog wat liefdesinspiratie voor jezelf nodig: luister dan even naar dit prachtige lied van Harrie Jekkers: ik hou van mij.
Want uiteindelijk is er maar een relatie die een heel leven lang duurt, en dat is de relatie met jezelf. Dat heeft Harrie Jekkers heel goed begrepen!

En jij? Lukt het jou om vandaag een beetje van jezelf te houden?

Geloof en vertrouwen in de liefde – Biodanza

By 9 Reacties

Gisteren mocht ik weer een dag volop en intens genieten van de liefde. Biodanza is een geweldige manier om de liefde in dansvorm te beleven. Renee en Alexander hadden een prachtige dag georganiseerd, met als thema ‘Geloof en vertrouwen in de liefde’. Voor mij kwam de dag precies op het juiste moment.

Geraakt worden in de liefde

Want soms gaat het in de liefde niet helemaal zoals ik wil. Liefde kent immers ook een keerzijde, we kunnen geraakt en gekwetst worden, wat zich vertaalt in gevoelens als pijn en verdriet, boosheid of onmacht. Het zijn gevoelens die we liever niet ervaren en die we liever wegdrukken uit ons leven. Ook mijn polyamoreuze liefdesleven kent deze keerzijde van de liefde en de afgelopen maanden heb ik dat weer gemerkt. Dan volgt de innerlijke strijd, wat is goed voor mij? Waar kies ik voor ? Durf ik de pijn los te laten?

Dan is het fijn om te merken dat de liefde zich op allerlei manieren opnieuw aandient. Het tantraweekend dat ik vorige week had was daar een prachtig voorbeeld van. Ik kon mijn hart opnieuw openen en mezelf verbinden met nieuwe mensen. Geloof en vertrouwen in de liefde is wat we nodig hebben als  we ons hart opnieuw willen openen.

Het hart afsluiten

Want vanuit onze pijn hebben we de neiging om ons af te sluiten. Onze angst roept: nooit meer dat verdriet, nooit meer die pijn, ga weg! En daarmee sturen we de liefde weg uit ons leven. Een leven zonder liefde is een eenzaam leven. De liefde leven begint met het liefhebben van onszelf, het omarmen van onszelf met alles erop en eraan, ook onze minder leuke eigenschappen en kanten, 0ok met ons verdriet en onze pijn. Want als alles er mag zijn, verzacht je als mens.

Biodanza als hart-opener

In Biodanza oefen ik iedere week opnieuw in het contact maken met mezelf, het liefhebben van mezelf en van daaruit het contact maken met de ander. Iedere week opnieuw ervaar ik dat wanneer mijn hart vol liefde is, verbinden met anderen zoveel gemakkelijker gaat. Het is helend, rustgevend en geeft een boost van energie voor de rest van de week. Daar profiteren mijn klanten ook van.

Kiezen voor liefde

Gisteren mocht ik de hele dag genieten. Aan het eind van de dag stond mijn hart weer wijd open en stroomde de liefde volop in mij. Ik weet, het klinkt wat hemels en zweverig. Maar zeg nu zelf: als je nu moest kiezen: leef je dan liever vanuit angst of vanuit liefde en vertrouwen?

Ik weet het zeker. Ik kies vol overgave voor de liefde.

En jij? Leef jij vanuit angst of vanuit liefde?

Oefening in Loslaten – digitale Apple uitdagingen

By 1 Reactie

Vandaag voel ik een vreemd soort opluchting in mij. Dat wat ik al maanden vreesde is uiteindelijk uitgekomen. Na aanvankelijk verdriet, is berusting ontstaan en gek genoeg ook een stuk bevrijding. Ik ben verbaasd over de hoeveelheid energie die het teweeg brengt!

Een aantal maanden geleden ben ik overgegaan van Windows naar Apple, met als doel om minder PC problemen te hebben. Mijn ervaringen met de iPhone waren zo geweldig dat ik dacht dat Apple de wondere wereld was waarin alles goed zou gaan. Helaas bleek de werkelijkheid iets anders. De eerste maanden had ik problemen met het overzetten van de data van mijn Windows laptop naar Apple en met het in orde brengen van allerlei programma’s die in Apple anders werkten .  Een tijdrovende en energievretende klus.

In die periode bracht Apple ook een upgrade van het iOS van versie 3 naar 4 op de markt. Op twitter zag ik tweets van mensen die door de upgrade in de problemen kwamen. Ik aarzelde om mijn iPhone aan de laptop te leggen voor backup en synchronisatie en ging het probleem op die manier uit de weg. Tot gisteren. Ik besloot dat het toch tijd werd om de stap te zetten. Natuurlijk ging het mis. De reservekopie ging niet goed, het synchroniseren ging niet goed en er restte mij slechts een ding: terugzetten naar fabrieksinstellingen.

Daarmee ging tal van data op mijn iPhone verloren. Weg gekochte muziek van de afgelopen maanden, weg mails, weg pakweg 2500 foto’s van het afgelopen jaar, weg applicaties. Het enige wat wel goed was gegaan bij de reservekopie waren de contacten en de notities. Dat dan weer wel.

Aanvankelijk was er paniek en ja ook heel veel verdriet. Foto’s zijn toch dierbare herinneringen van mooie momenten. Die wil je graag koesteren. De gekochte muziek kun je natuurlijk opnieuw kopen maar het blijft een hoop gedoe en kost geld. Gelukkig kreeg ik tips van medetwitteraars hoe ik de schade eventueel kan beperken.

Heel even dacht ik gisteren aan mensen wiens huis afbrandt, of mensen die door oorlogs- of natuurgeweld noodgedwongen afscheid moeten nemen van huis en haard. Ik had heel even mogen voelen hoe het is om dingen die je dierbaar zijn te verliezen.

Gek genoeg heb ik al die maanden die angst gehad, stelde ik me soms voor hoe het zou zijn om alles kwijt te zijn van mijn iPhone. Nu die angst voor een groot gedeelte waarheid is geworden is er een rust ontstaan. Ik hoef niet meer bang te zijn, het is immers al gebeurd. En ik heb gemerkt: herinneringen staan niet alleen op een foto, maar zitten ook in je hoofd en in je hart. Dat neemt niemand van me af.

Al met al voel ik vandaag een nieuwe energie nu die angst is weggevallen. Er is weer ruimte om te kijken hoe ik het in de toekomst beter kan regelen. Een ding is zeker: zaken uit de weg gaan ingegeven door angst, is niet de juiste weg. Als ik het destijds meteen had geregeld was de schade minder geweest. Voor de toekomst neem ik me voor om meer te leven vanuit vertrouwen en vanuit de visie dat er altijd een oplossing is, op welke manier dan ook.

Een mooie oefening in loslaten dus. Alweer.

Innerlijke strijd

By 1 Reactie

Al dagen ben ik geveld door de griep. Sinds gisteren ben ik koortsvrij en heb ik iets meer energie. Dat wil zeggen dat ik af en toe een paar uurtjes zit, naar buiten kijk of wat lees op Twitter of in een boek. Ik zou blij moeten zijn maar dat ben ik niet.

Vannacht had ik het gevoel dat er in mijn lijf zich een ware strijd afspeelde. Ik droomde over demonen die het gevecht aangingen met het goede in mij. Ze probeerden me te vertellen dat niets aan me deugde, dat er niets was om van te houden, dat ik niks voorstelde. Badend in het zweet werd ik wakker. Ik voelde me net een uitgeknepen citroen.

Een ziek lichaam

Toen ik in de spiegel keek zag ik niets terug van de stralende, energieke vrouw die ik normaliter ben. Een opgeblazen wit gezicht, doffe ogen en haar dat nodig geverfd moet worden. Ik trok een grimas. Verpakking, dacht ik, mijn lijf is slechts een defecte verpakking, een deel van wie ik werkelijk ben. Het lullige is dat het zieke lijf voor het grootste gedeelte bepaalt wat ik wel of niet doe en hoe ik me voel. En dat is lamlendig en onrustig.

Gisteren nog voelde ik me herboren. Nadat ik voor mijn gevoel dagen niets had gekund was ik ineens zo blij dat ik weer kon zitten, kon genieten van muziek of van een meditatiefilmpje. Een gevoel van serene rust. Al je niets verwacht is alles wat wel kan een feestje. Volledige overgave. Het vrouwelijke in mij.

Mannelijke drang

Vandaag ben ik dat gevoel weer helemaal kwijt nu mijn mannelijke drang tot actie de kop opsteekt. Het mannelijke in mij wil vooruit, wil iets doen, voelt zich verantwoordelijk voor al die mails die liggen te wachten. Het wil die zakelijke klant terugbellen die een coachtraject wil voor een van zijn medewerkers en het wil navraag doen over de uitgebrachte offertes voor trainingen. Het mannelijke in mij vindt het welletjes: zes dagen niets doen is meer dan genoeg, het moet maar eens over zijn met die griep.

Het mannelijke in mij wil die nieuwsbrief eindelijk eens de deur uit doen en alle klanten een geweldig en liefdevol 2011 wensen. Jaja, zegt het vrouwelijke in mij, ik doe mee en ik wil dat iedereen persoonlijk doen zodat ik mij optimaal verbonden voel. Oh ja, zegt mijn gezonde verstand, en waar haal jij die energie vandaan? Moet jij niet gewoon eerst voor jezelf zorgen? Zorgen dat je beter wordt?

Innerlijke strijd

Er wordt op dit moment dus heel wat afgestreden in mij. Daar word ik heel moe van. Gisteren zag ik op internet een geweldig filmpje over onze relatie met het ego. Ik weet het, er is maar een manier om anders met het ego om te gaan en dat is door er met liefde en compassie naar te kijken. Ik ga het filmpje nog maar eens bekijken zodat ik me ook vandaag kan overgeven aan deze dag. Zodat de innerlijke strijd ophoudt en ik kan genieten van het niets doen. Gewoon, omdat ik het waard ben en het mezelf gun. Omdat echte liefde altijd bij jezelf begint.

Valse start

By 1 Reactie

Nederland springt massaal in koude wateren, feliciteert elkaar met het geweldige 2011 en eet oliebollen. Vriendinnen proosten op nieuwjaarsborrels met champagne. Ondertussen likt Tinkypoes voor het eerst in haar leven ongestraft aan de resten van een ondefineerbaar toetje van yoghurt met muesli. Het bleek toch weer te veel te zijn voor mijn zieke lijf.

Mijn lief heb ik uit puur schuldgevoel de stad in gestuurd. In plaats van samen met anderen te genieten van een multiorgastisch Liefdesfeest en tantrafestijn in een Belgisch kasteel, kussen we elkaar op de wang bij het passeren van de jaarwisseling. We willen allebei niet dat hij straks ook dagen horizontaal ligt, geveld door griep en koortsaanvallen. Ik had toch echt hele andere lichaamssensaties in gedachten voor dit weekend.

Van het vuurwerkpakket dat in 30 seconden de lucht in ging, heb ik vanachter het raam slechts de helft kunnen zien, de pijlen verdwenen achter het dak van mijn huis. Wat ik ervan zag was gaaf. Heel mooi en heftig. Eigenlijk paste het precies bij een moe lijf dat alleen maar wil liggen.

Ik voel me zielig. Heel erg zielig. Mijn nieuwsbrief van december 2010 staat nog steeds ‘bijna klaar’ tussen de draft documenten. Die is straks vast niet actueel meer. Mijn hoofd is leeg na al die koortsdromen en ik zou dan ook niets kunnen bedenken voor een mooi begin van 2011. Behalve het belang van een goede gezondheid dan. Dat besef ik door deze griep maar weer al te goed: hoe vanzelfsprekend we onze goede gezondheid zien.

2010 was voor mij het jaar van de overgave. Als je het zo bekijkt, is het jaar helemaal in stijl afgesloten. Want als je geveld bent door de griep rest je slechts een ding: en dat is volledige overgave. Ik doe mijn best.

In die zin is wat me te doen staat niet anders dan op andere momenten wanneer de griep ons pad kruist. Griep komt altijd ongelegen. Het had wat dat betreft ook veel slechter kunnen uitpakken, want ik heb nauwelijks klanten hoeven afbellen. Voor volgende week had ik een retraite gepland en die kan ik nu gebruiken om aan te sterken.

Dat ik me zielig voel, is te wijten aan de gevoelens die ontstaan op het moment dat ik dat wat ik wens of wil, vergelijk met dat wat er is. Feesten en champagne drinken en griep hebben gaan niet zo goed samen. Het is dus ook onzin om te bedenken dat ik daar pas gelukkig van zou worden.

De afgelopen dagen heb ik tussen alle slaapuren twee boeken gelezen. Daar heb ik normaal gesproken geen tijd voor. Het is eigenlijk best fijn om je volledig over te geven aan dat wat je lichaam wil: een kop soep, thee, of nog een keer op de zij draaien en de ogen sluiten.

Ik verheug me erop als ik straks weer wat aan de beterende hand ben. Dan ga ik opnieuw oefenen in overgave, de overgave aan de herstelfase. Misschien is dat de boodschap wel, dat ik ook in 2011 nog een jaar door mag gaan met overgave.

Of misschien is het gewoon een valse start. Opnieuw beginnen kun je immers iedere dag. Je kunt altijd de tijd nemen om de balans op te maken, terug te kijken, te reflecteren en nieuwe plannen te maken. 2011 duurt nog heeeel lang!

Ik wens iedereen een gezond maar bovenal liefdevol 2011 toe!

In en uit mijn winterdip – liefde heelt

By Reageer

Sja, ik beken, ik heb last van de winterdip. Ik geef de winter de schuld, maar uiteraard zijn er tal van zaken in mijn leven die hier mede debet aan zijn. Dat gaat verder dan het feit dat de zon minder schijnt, de dagen korter zijn en dat ik daar gevoelig voor ben. Het resultaat van de winterdip is dat ik teveel eet, met name koolhydraten (lees chocola en chips), dat ik teveel slaap en te weinig beweeg. De sneeuw van de afgelopen weken hielp hier niet bij, want ik liet mijn auto lekker veilig voor de deur liet staan en ging niet naar de sportschool. Een wandeling door het park als alternatief bleek niet genoeg om het gevoel van treurnis te verdrijven.

Vanochtend werd ik overmatig somber wakker. Ik had uren wakker gelegen met tal van levensvragen. Waar ga ik me het komende jaar op richten? Welke keuzes maak ik ten aanzien van mijn bedrijf en praktijkruimte, mijn te schrijven boek en de liefde? Hoe blijf ik trouw aan mezelf, trouw aan mijn klanten, kan ik blijven groeien en in mijn onderhoud blijven voorzien?

Help, ik kan niet kiezen!

Soms lopen er zoveel dingen in mijn leven door elkaar heen, dat ik het even niet meer weet. Dan is de enorme hoeveelheid aan keuzes te groot, lijken het aantal onderwerpen waar ik over wil schrijven allemaal even belangrijk en kom ik omdat ik niet kan kiezen, tot niets. De roman die ik wilde schrijven wordt een tiendelige serie als ik doorga op de manier waarop ik begonnen ben. Er is zoveel gebeurd het afgelopen jaar, daar wil ik het liefst iedereen van mee laten genieten, zodat anderen er van kunnen leren. Zoveel woorden zijn niet zo effectief.

De liefdes in mijn leven mogen er zijn maar kunnen niet altijd geleefd worden op de manier die bij mij past. Op sombere dipdagen als vandaag frustreert me dat. Dan dreig ik mezelf te verliezen in onvervuld verlangen. Gelukkig weet ik ook dat er maar een ding is dat helpt en dat is mezelf over te geven aan het naargeestige gevoel, alle afspraken te annuleren en naar binnen te gaan. Let wel: nadat ik mezelf in de sportschool eerst fysiek flink uitgedaagd heb. Want hoe je het wendt of keert:  er gaat niets boven lekker langdurig sporten met een paar meditatieve saunarondes als toetje. Een van de medicijnen tegen de terugkerende winterdip.

Van onvervuld verlangen terug naar zelfliefde

Als ik dan helemaal in mezelf tot rust kom en ik luister naar de stem van mijn ziel, dan ontdek ik altijd weer het juiste antwoord. Anderen zijn niet verantwoordelijk voor mijn geluk. Liefde tussen mij en een ander kan alleen maar stromen als ik zelf liefde kan zijn, als ik blij ben met mezelf en het licht in mezelf herken en voed. Dan is er geen nodig hebben en geen onvervuld verlangen. Daarvoor is het belangrijk dat ik contact maak met mensen en plekken in de wereld waarin ik mezelf in mijn volheid kan laten zien. Waar vanuit liefde en totale verbinding seksuele energie tussen mensen vrijuit mag stromen, zoals in de Tantrawereld. Want als deze levensenergie zijn weg naar het hart eenmaal kent, is de liefdesenergie helend en transformerend.

Liefde heelt

Op zulke momenten als vandaag ben ik zo blij met mijn lief, die me alle ruimte geeft om mijn leven te leiden en me mijn eigen weg te laten gaan, ook al loopt die niet synchroon of in hetzelfde tempo als het zijne. Dan ben ik blij dat ik mijn somberheid met hem kan delen en erom kan lachen als het ergste weer achter de rug is. Dat zijn liefde voor mij er altijd is. Dan ben ik blij met mijn vriendin die op afstand voelt dat het niet goed met me gaat en me opbelt. Mensen die van me houden.

Vandaag werd het me ook duidelijk dat ik de keuzemomenten voor mijn bedrijf parkeer tot mijn volgende schrijfretraite in januari 2011. Om in alle rust en stilte me te focussen op het nieuwe jaar en wat ik daarin wil bereiken. Een ding is daarbij al duidelijk: 2011 wordt het jaar van de lezingen. Ik wil het liefst een zo groot mogelijk publiek bereiken voor het verspreiden van mijn missie: dat je van meer mensen tegelijk kunt houden en dat liefde er niet is om voor jezelf te houden maar om te delen. Liefde transformeert en heelt.

Nu ik dat eenmaal ontdekt heb, wil ik dat ook graag met de buitenwereld delen. De eerste lezingen zijn al gepland, zoals op het boekenfestijn van Coach-trainer op 19 februari 2011. Hier lees je meer over de lezing/workshop: polyamorie als weg naar bewustwording.

Kom je ook?

wordpress stat