Al in mijn jonge carrière sloop de dood als onlosmakelijk thema in mijn leven. Als negentienjarige röntgenlaborante mocht ik fotograferen op de EHBO van het toenmalige Groot Zieken Gasthuis. Een 21 jarige verpleegkundige was op weg naar het werk aangereden. Daar lag ze op de röntgen-tafel. Kleren werden van haar afgeknipt zodat we er goed bij konden. Zowat alle armen en benen waren gebroken en ze had een grote gapende wond in haar schedel. Ze werd door een beademingsmachine in leven gehouden.

Verwerken tragisch ongeval

Ik weet nog dat ik het ogenschijnlijk gave lichaam aanschouwde, zo jong, zo mooi, het kon gewoonweg niet waar zijn dat dit jonge lichaam en leven vol belofte zo plotseling eindigde. Het contrast was te groot. Tijd om te verwerken of om er over te praten was er niet. Na de gedane arbeid snel een kop koffie, want het was druk en de gang zat vol met mensen met verzwikte enkels en verstuikte voeten die ook gefotografeerd wilden worden en die mopperden omdat ze zo lang moesten wachten. Na het eerste grote ongeval volgden een tweede, een derde, een negende totdat ik stopte met tellen. Het was inmiddels ‘gewoon’ geworden dat mensen zomaar uit het leven konden vertrekken. Het was ‘gewoon’ geworden dat familie verdrietig achter bleef en dat ik gepaste professionele afstand hield.

Kankerpatiënten bestralen

Zes jaar later deed ik de opleiding tot radiotherapeutisch laborante en bestraalden we per team zo’n 60 kankerpatiënten per dag. Een terugkerend iets: dan stond ik met de echtgenote achter de schakeltafel terwijl de man op tafel lag voor bestraling van prostaat-, blaas- of longkanker. ‘Hij is net met pensioen, we wilden eindelijk gaan genieten met zijn tweeen en nu dit’ en dan kwamen de tranen. Veelal volgde er een paar maanden of jaar later een bericht in de krant, in zo’n mooi zwart kader: na een kort of lang gevecht nemen we afscheid van…
en ik nam me voor dat ik NU wilde genieten, niet na het pensioen, en sparen voor een groot huis of dure auto wilde ik ook niet. Ik wilde vooral genieten van het leven want ik zag iedere dag hoe kostbaar het leven is en hoe het zomaar voorbij kon zijn.

Naar het bedrijfsleven

Pas toen ik na 18 jaar gezondheidszorg in de internationale commerciële wereld ging werken, vergat ik een beetje dat stukje sterfelijkheid. Soms moesten we testen doen van onze met trots ontwikkelde software in ziekenhuizen. Als ik dan in mijn mantelpak met laptoptas op de gang zo’n bed met oud mannetje zag, geduwd door een gehaaste verpleegkundige, besefte ik dat ik die wereld verlaten had en snapte ik niet dat ik het al die jaren had kunnen opbrengen. Ik voelde de pijn van de man in het bed, of de misselijkheid. Mijn hooggevoeligheid nam toe, al had ik er toen nog geen idee van.

Coach en trainer worden

Na 8 jaar werken met computers, hoofd-mannen, stress, reizen + hotels en werkdruk, begon ik in 2004 de opleiding tot coach en counselor en kwam ik ’thuis’. De vierde carrière switch. Ik starte binnen een jaar mijn eigen bedrijf Verander je Wereld, Stephan Wik kwam op mijn pad en samen schreven we Love Unlimited, jaren later aangevuld met oefeningen, samen met Loes Koot.

Kanker en de angst voor de dood

Toen, voorjaar 2011, kwam de dood opnieuw in mijn leven. Ik kreeg zelf kanker, en mijn broer ook, alleen hij had minder geluk dan ik want binnen vier weken stierf hij aan de gevolgen van de ziekte terwijl ik nog lag bij te komen van de operatie en overwoog om chemo en hormoon therapie te weigeren omdat ik voelde dat het mij niet zou helpen. En ik weigerde, ook al raadden de artsen het me af en voelde ik de angst van mijn omgeving. Die angst ontmoette ik ook.

De angst voor de dood bleek de angst van het sterven van het ego te zijn. Volledig in paniek ervoer ik deze angst die na hem volledig in de ogen gekeken te hebben, verdween als sneeuw voor de zon. De angst voor de dood maakte plaats voor het verlangen om te leven, voluit, in liefde.

Kiezen voor liefde en leven

Dat heb ik geweten. Ik koos voor leven en liefde, en volgde mijn hart, sprong in onmogelijke relaties, verboden liefdes, brak alles open en maakte het bespreekbaar. Maar de liefde kon niet geleefd worden. Door de liefde te volgen, brak er nog meer open: helderziendheid, heldervoelendheid, helderhorend en wetend. Sjonge. Volledig nieuwe dimensies openbaarden zich aan mij, inclusief de mogelijkheid tot tijdreizen en de ontmoeting met overledenen, om te beginnen met mijn broer. Maar vele vrienden volgden, onmogelijke liefdes, geheime aanbidders, ook zij stierven aan ziekten en vanuit de andere wereld deelden zij hun ervaringen mbt de onmogelijkheid van de liefde en samen transformeerden we oud zeer: dat van mijn clienten, mij zelf en dat van hen. We hielpen elkaar. De dood als illusie.

Volledig Mens Zijn

Het verlangen om volledig mens te kunnen zijn nam toe. Alle emoties durven en kunnen voelen, inclusief die van mijn eigen schaduw. Vorige levens dienden zich aan. Mijn God wat heb ‘ik’ allemaal gedaan in die andere levens. Bij iedere grote zielsgeliefde ontmoette ik het verleden en reisde ik door de tijd, om verloren gegane zielendelen op te halen. De onderwereld diende zich aan. Dat wat in de mensheid verborgen zit en wat we aanschouwen als fictie op tv, of als iets wat ver weg van ons gebeurt: oorlog, verkrachtingen, moord, mishandeling. Kon ik dat van mijzelf omarmen? Ja, als ik mijn hart open hou. Nee, als ik mijn hart open hou. Als mens vind ik het onacceptabel, als ziel ‘begrijp’ ik het en aanschouw ik het als een gegeven. Als ziel heb ik geen oordeel. Als mens heb ik een keuze.

Andere wereld

Na de dood gaat het leven door en mogen overgegane zielen het leed dat zij anderen berokkend hebben, in de ogen kijken. Emoties van schuld en schaamte. Gelukkig zijn er engelen en gidsen die helpen bij deze taak. En ik mag aanschouwen in liefde, zodat de overgeërfde opgeslagen en overgedragen energie bevrijd kan worden uit het lichaam van mijn cliënten. Sommige aanvankelijk gewaardeerde collega’s vertrokken uit mijn leven. Ze konden me niet meer volgen, en raadden me aan een psychiater te bezoeken. Door hun afwijzing voelde ik alleen maar nog meer rust. Dit is wie ik nu ben, in dit leven als Leonie. Dank je voor het wijzen op mijn taak. Jouw taak voor het leven is anders dan de mijne.

De dood is en blijft onlosmakelijk verbonden met mijn leven. Nu is er geen gepaste afstand meer tussen mij en de mensen waar ik mee werk. Ik ben jou en jij bent een andere mij. Ik voel jou en mijn hart is open. Ik gun mezelf tijd voor meer dan een kop koffie en ik bepaal mijn eigen grenzen en geef mezelf wat ik nodig heb om bij te komen van een sessie. Pas als ik mezelf alles kan geven, kan ik er ook weer zijn voor jou.
Liefde voor mij en liefde voor jou. Namaste.