Van vrouwen die moesten verdragen
Wat niet te verdragen viel
Tranen van een ver verleden
Het is dat het me nu overviel

De tijd van loslaten is gekomen
Het verleden er laten zijn
Maar niemand mag vergeten
Wat er ooit niet mocht zijn

Het verzet nooit opgegeven
Maar in stilte ingeslikt
Tranen van woede en onmacht
Ze zaten in mijn lijf ingeblikt

De confrontatie met het verleden
Het maakte mijn tranen los
WO-2, Auschwitz en Birkenhau
Ook ik was destijds de klos

Het lichaam en de ziel verenigd
Onthoudt wat het niet vertellen kon
De smart, de pijn van het verleden
En hoe het allemaal begon

De agressie en het seksueel geweld
Het gaat maar door in alle eeuwen
Oh vrouw die toch niet huilen kan
Zij gooide zich voor de leeuwen

De tijger en de leeuwin in mij
Ontwaakten al enige tijd geleden
Wie mij omarmen kan en durft
Mag samen met mij wenen

Vandaag huil ik mijn tranen alleen
Ik ben zo blij dat ze toch komen
Want dat onverdraaglijk tranenbal
Mag nu eindelijk stromen

Dat wat nooit gezegd mocht worden
Omdat we moesten zwijgen en slikken
Toekijken en verdragen
En proberen om niet te stikken

In het verdriet en in alle ellende
Gelukkig is het nu voorbij
Maar de herinneringen bleven
En zaten opgeslagen, heel diep in mij

Het verdriet dat komt in lagen
Telkens weer een beetje meer
Als ik voel dat iemand het kan verdragen
Als ik het deel, dat oude, diepe zeer.

Gedeelde smart, mogen we samen huilen?
Dat wat niet mocht worden gezien?
Want wie haar tranen huilen kan
Wast schoon, de gepijnigde ziel

De vreugde van het leven
Het stroomt ook hier doorheen
Want wie tranen durft te delen
Is nooit meer helemaal alleen

Het hart, dat mag toch weer open
En leren dat het vertrouwen kan
En durven blijven hopen
Dat de liefde terugkeren zal

Voor de mensheid hier op aarde
Geweld en oorlog voorbij
Vandaag huil ik mijn tranen
Zodat ik voel: ik ben blij met mij.

© Leonie Linssen 01-04-2018