Blijven en rennen – de tweelingzielen dynamiek

De tweelingzielen dynamiek van blijven en rennen blijft ook mij niet bespaard.

‘You criticise yourself for being upset after seeing him. Don’t criticise yourself. Just experience being upset.’ 

Dat zeggen mijn gidsen tegen me als ik vanochtend vroeg wakker lig nadat ik eergisteren mijn onmogelijke liefde toevallig bijna ontmoette. Bijna, want ik ontliep hem en vluchtte weg, hem achterlatend. De energie van zijn stemming kon ik duidelijk voelen toen hij achter me langs liep, op weg naar het toilet: boos, gekwetst en teleurgesteld.

‘Nu moet ik gaan,’ zei ik tegen onze gezamenlijke vriendin met wie ik toen stond te praten, ‘ik wil hier niet meer staan als hij van het toilet af komt. Ik wil hem echt niet spreken. Dat trek ik niet.’ 
En ik ging. Tien minuten later vluchtte ik het gebouw uit.

Zelfveroordeling en zelfliefde

Het klopt wat mijn gidsen zeggen. Ik veroordeel mezelf dat hij alweer twee dagen voortdurend in mijn kop zingt. Dat ik snachts weer lig te trillen en de fantoompijn van mijn hunkerende hart voel dat afgesneden is van contact met hem. En toch werkt dat nu voor mij het beste: afgesneden zijn van contact. Als ik weer helemaal in verbinding ben met mezelf, houdt de pijn ook op. Dat is wat ik het afgelopen half jaar ervaren heb. Die tintelende pijn die begon in mijn borst en zich steeds verder uitstrekte en waarvan ik wist: dit is iets energetisch. Dit is niet fysiek. Eindelijk is die pijn voorbij. Afgelopen weekend kwam hij weer even terug.

Ik had nooit gedacht dat ik het ooit in mijn leven zou doen: iemand volledig wegbannen uit mijn wereld. Telefoonnummer wissen uit mijn mobiele en al het contact verbreken. Uit zelfbehoud en uit liefde voor mezelf. Mijn vorige geliefden namen meestal afstand van mij, nadat de relatie verbroken was. Ik had altijd het verlangen om de verbinding te behouden. Met iedereen. Ik zag altijd ook het mooie dat er ooit geweest was.

Kracht en uit contact

Zaterdagavond voelde ik de kracht in mijn beslissing om weg te gaan uit het gebouw waar hij ook was en deze daad te stellen. Die voel ik nog steeds. Als de liefde te groot is en geen plek krijgt om te leven en te groeien, en ontmoetingen slechts pijn opleveren van het voelen van het gemis en het verlangen, kan het dus blijkbaar beter zijn om jezelf helemaal terug te trekken. Dat is wat ik deed. Ik had in die jaren met hem alles geprobeerd wat in mijn vermogen lag. Ik kon niet meer.

Nu op de derde dag na de bijna-ontmoeting, vind ik dat het over moet zijn. Hup, weer over tot de orde van de dag. Mijn aandacht en focus weer op mezelf en op wat ik in de wereld wil zetten. Niet op een onmogelijke liefde die niet voor zichzelf kiest maar zich maar blijft aanpassen aan de grenzen en de pijn van zijn vrouw. Als waarden en normen over relaties mijlenver uit elkaar liggen, heeft een relatie geen kans van slagen, las ik afgelopen week nog in een artikel. Maar blijkbaar kunnen mensen het heel lang volhouden en het bijbehorende drama accepteren, als de angst voor verandering te groot is. Jawel, ik vind er blijkbaar wat van. En dat mag ik niet van mezelf.

Just experience being upset… 

Ja. Als ik hem weer zie, dan voel ik opnieuw de frustratie van het verlangen. Het verlangen om de liefde te kunnen leven, het verlangen om samen op ontdekkingstocht te gaan, de boosheid dat ‘ze’ nog steeds aan het ruziën zijn samen en de conclusie niet durven trekken dat ze elkaar niet gelukkig gaan maken. De boosheid dat hij steeds voor haar kiest en niet voor zichzelf en daarmee voor mij. De zelfveroordeling, omdat ik vind dat ik als relatiecoach toch vooral ook moet kijken naar wat dit alles over mij zegt. Dat ieder mens recht heeft op zijn of haar eigen proces. Dat weet ik natuurlijk allemaal wel. Ik ben degene die grenzeloos is doorgegaan met geven en me aanpassen. Ik ben degene die niets durfde te eisen. Tot een half jaar geleden waarbij ik het contact volledig verbrak.

wel en geen contact

Een half jaar uit contact zijn gebeurde eerder. De eerste keer toen zijn vrouw hem het mes op de keel zette en hem dwong om te kiezen. Hij koos voor haar. De tweede keer was nadat we weer een tijdje ‘vriendschappelijk’ contact hadden waarbij ik al blij was met een gezamenlijke ontmoeting. Hoeveel meer dan niets was dat wel niet? Ik werd uitgenodigd op hun 25 jarig huwelijksfeest waar ook zijn familie was. Door de familie-energie op te pikken belandde ik een dag later in een zielsproces waarbij ik de gewelddadige conceptie zag waaruit hij was geboren. Ik schrok me wezenloos en nam afstand. Hij ook, al deed hij dat om een andere reden.

Zielsprocessen

Een half jaar later zochten we elkaar toch weer op, toen de ziel van zijn moeder op de deur van mijn keel klopte. Ze wilde via mij naar hem spreken. Ik was volledig in paniek, met trillende benen en een bevende stem en een heftigheid die maar niet wilde stoppen. Ik belde hem, hij hoorde mijn nood en hij kwam. De ziel van zijn moeder kroop in mij alsof ze een andere jas aan trok, en sprak via mij de woorden die hij nooit had willen horen, maar nu wel. Het was in het begin van een hernieuwd contact waarbij hij voor zijn verlangen naar mij ging staan. Maar de consequenties en de gevolgen voor zijn relatie kon hij nog niet dragen. En dus verbraken we het contact na een half jaar ploeteren opnieuw.

Emoties durven voelen

Inmiddels zijn we weer een half jaar verder. Het universum zorgde weer voor een toeval waarin het blijkbaar nodig was dat we elkaar weer zagen. Om vervolgens te mogen voelen wat er te voelen valt.

En dit is wat ik voel:

• kracht, dat ik me niet weer aanpas en een gesprek aan ga wat voor mij nergens toe leidt behalve het oprakelen van mijn pijn van de niet geleefde liefde
• kracht, dat ik toch even ik het hol van de leeuw kroop, ondanks dat ik wist dat hij daar was, maar mijn lieve vriend ook wilde feliciteren met zijn 65e verjaardag
• ongeduld naar hem: wanneer kom je nu eindelijk tot het besef dat het beter is om voor jezelf te kiezen?
• herkenning van de intensiteit van onze liefde: oh ja, zo heftig was het dus. Daarom ben ik nu weggelopen…
• zelfveroordeling, omdat ik vind dat ik hem echt moet loslaten, inclusief de hoop dat we ooit nog bij elkaar komen
• boosheid op mijn gidsen die door al die jaren heen mij zo vaak hebben laten zien dat het nog ‘ooit in dit leven’ gaat gebeuren. Oh ja? En wanneer dan? Is dit niet mezelf voor de gek houden?
• boosheid op mijn ziel die in een van de laatste zielsafspraken tijdens een helingsproces aangaf dat het nog wel drie jaar zou duren en dat ik drie jaar geen contact met hem wilde….

De grens over, naar innerlijke rust

Het is wat het is. Boosheid gaat altijd over grenzen die overschreden worden en een behoefte die er onder ligt. Die behoefte heb ik onderzocht en kenbaar gemaakt, maar zonder het gewenste resultaat. Ik sta buiten spel. Maar toch, als ik nu voel op wat mijn gidsen me laten weten, steeds weer opnieuw, dan kom ik weer in de innerlijke rust. Alle zielsprocessen van de afgelopen jaren met hem hebben ervoor gezorgd dat ik nu doe wat ik doe. Dat ik bij de begeleiding van mijn klanten, moeiteloos in de huid van overledenen of levenden kan stappen en met hun energie en ziel contact kan maken, zodat er helderheid en heling komt in een familiesysteem. Dat ik kan channelen en de woorden en steun van mijn gidsen kan ontvangen. Mijn innerlijke rust zit diep van binnen en is te vinden in de stilte.

Het schrijven van dit alles brengt me tot rust. Het helpt mij om woorden geven aan mijn gevoelens. Ik Weet, en daar mag ik op vertrouwen. En zo kom ik uiteindelijk weer bij de essentie van mijn Zijn.

Mijn zielsprocessen en een deel van het verwerkingsproces met betrekking tot het loslaten van deze grote zielsliefde, heb ik beschreven in een e-book: ‘Hemel en hel in vorige levens – een persoonlijk reisverslag over liefde, seks, macht en onmacht.’ Het e-book is te koop voor 8,99 te koop in alle online boekhandels en te bestellen in mijn webshop.