De afgelopen weken gaat alles anders dan ik dacht, of dan ik verwacht of gehoopt had. Want een boek uitgeven dat al tien jaar ligt te wachten op het juiste moment, is voor mij zelf een feest waard, maar blijkbaar zijn er niet zoveel mensen die de behoefte voelen dit feest met mij te vieren. Desalniettemin is het gaaf om te merken dat ondanks alle tegenslag, ik steeds weer in mijzelf blijf geloven, vertrouwen heb en alleen maar kan denken: en toch moet het boek de wereld in. Het is wat mijn hart wil en sinds 2011 en mijn genezingsproces van borstkanker, is het mijn hart dat ik leidend laat zijn.
Afgelopen weekend was ik in het appartement van mijn moeder dat ontruimd moet worden omdat ze voorgoed naar een ander verzorgingstehuis gaat. Daar vond ik ook de bewaarde berg uitgeprinte mails die ik tijdens mijn wereldreis in 2001-2002 verstuurd had. Zelf was ik die mails al lang weer kwijt. Tussen de mails zaten ook twee persoonlijke antwoorden van mijn vader, die dit met zijn twee vingers tikte op de computer van mijn zus.
Trots en vertrouwen
Het is zo bijzonder om achteraf opnieuw te lezen dat mijn vader trots op mij was, omdat ik mijn gedachten zo goed kon verwoorden – en dat hij dacht dat ik veel op mijn reis zo leren en ervan overtuigd was dat ik mijn weg zou vinden – in tegenstelling tot mijn moeder die maar hoopte dat ik met mijn toenmalige partner terug zou reizen toen die me met kerst kwam bezoeken. Ik weet zeker dat ik destijds in een internetcafé een traantje wegpinkte om zijn woorden, maar nu pas kan ik de energie van vertrouwen voelen die hij destijds met zijn woorden meestuurde. En dat is zo bijzonder dat ik er nu weer om moet huilen.
Ook vond ik tussen de berg papieren een lied met eigen tekst dat was gemaakt ter ere van mijn veertigste verjaardag. Het laatste couplet eindigde ermee dat hij zich afvroeg wanneer ik nu eens mijn eigen biografie ging schrijven?
Oh my God.
Als hij wist dat ‘De Liefdesconferentie’ een beginnetje hiervan is, dan denk ik dat hij zich daarboven omdraait en denkt: ja maar zo had ik dat niet bedoeld! Of eh… ik zal het hem eens vragen als ik hem weer eens spreek.
Afgekeurde Facebook advertentie
Facebook is het klaarblijkelijk met hem eens, want mijn promotie advertentie is afgekeurd, want deze mogen geen teksten bevatten die het presteren van seksuele prestaties bevorderen. Ahum.
Nou, ik ken natuurlijk de inhoud van het boekje, en dat gaat nou net juist om het tegenovergestelde. De liefdesconferentie is echt niet hetzelfde als dat blauwe Vi**ra pilletje waardoor mannen het uren kunnen volhouden. Het gaat er juist om hoe je het najagen van prestaties in seksualiteit kunt loslaten en de verbinding in de ontmoeting kunt ervaren, ja, ook met die seksuele energie. Maar ja. Als ik de uitleg van Facebook lees, zucht ik en denk ik: nou dan niet.
Afterlife
Ik heb geen zin om er tegen te vechten of om dingen te forceren. Dat is niet mijn taak, voel ik. Ik mag en wil me richten op de dingen waar ik blij van word. Ik zit sinds afgelopen zomer in mijn afterlife, een soort tweede leven in mijn leven, zeg maar. Dat beweerden mijn gidsen op de derde dag van een zomerse biodanzaweek, dat mijn afterlife drie dagen eerder was begonnen. ‘Hoezo dan?’, vroeg ik verwonderd, want ik snapte het woord afterlife niet. ‘Nou’, legden ze me heel geduldig uit, ‘Als je destijds in 2011 voor chemo- en hormoontherapie had gekozen, was je drie dagen geleden gestorven.’
Bwam.
Juist ja. Buiten dat die gidsen van me, me soms erg laten lachen, lieten ze me toen wel even schrikken. En nog steeds ben ik verwonderd als ik er aan terugdenk. Waar gaat mijn leven in dit zogeheten afterlife naar toe? Ik schrijf een novelle vanuit mijn hart, maar ik vraag me af: kan het ook al ontvangen worden door de wereld, zelfs al wacht je tien jaar op het voor jouw gevoel juiste moment?
Innerlijke leiding
Na alle ervaringen van de afgelopen jaren, ben ik vooral bezig met het volgen van mijn innerlijke leiding, neem ik geïnspireerde acties en vind ik mezelf hierdoor soms te chaotisch geworden. Dus probeer ik nu wat structuur aan te brengen door op vaste momenten dingen te plannen, zoals twee keer per week de dag starten met zwemmen. In ieder geval op maandagen. Het mannelijke en het vrouwelijke in mij in verbinding.
Als ik zo mijn reisherinneringen terug lees, zijn het vooral grote avonturen waarbij de emoties hoogtij vierden die ik met mijn verstand probeerde te kanaliseren. En ik steeds maar roepen: ik weet zeker dat het goed komt. Dat bewees zich overigens wel iedere keer.
Met een flinke dosis humor kreeg het thuisfront al mijn verhalen te lezen en ik snap nu achteraf beter waarom mijn moeder soms haar hart vasthield en maar hoopte dat ik thuis zou komen. Soldaten met mitrailleurs die jouw taxi aanhouden, een avondklok, een apenbeet en ontstoken vinger, de signalen van mijn zieke lichaam negerend en flauwvallen in een restaurant, op een jungle tocht bijna door de bamboe brug zakken, toezien hoe verslaafde mannen de hele dag opium roken, in een bordeel belanden en het zelf niet door hebben… Sja, wist ik veel. Op deze foto in Antigua, Guatemala zie je mij als tweede van links met andere reisgenoten.
Spannend
Nu doe ik andere spannende dingen zoals schrijven over zaken waarover anderen niet of nauwelijks schrijven. Sja. Of ‘De liefdesconferentie’ hoge ogen gaat scoren, we gaan het ontdekken. Tot nu toe zijn er vooral aardse tegenslagen, ook al voel ik diep van binnen vooral vertrouwen. Sommige kunstenaars worden pas beroemd na hun dood. Gelukkig zit ik nu al in mijn afterlife. Dat dan weer wel. 😇 In het vertrouwen dat het universum weet wat ik nodig heb, ga ik na diep ademhalen weer door met de volgende geïnspireerde acties.
Zoals de meelezers een berichtje te sturen hoe ze mee willen genieten van de lancering: een opgestuurd boek, of erbij zijn en samen het glas heffen. Vrijdag 1 maart ga ik in ieder geval genieten, heb ik me zo voorgenomen, ondanks alle tegenvallers zoals slechts een paar aanmeldingen voor mijn feest, of bestellingen van De Liefdesconferentie in de voorverkoop. Want een ding is in al die jaren hetzelfde gebleven: het komt goed. Ik weet het zeker.
Workshop bewust contact, oprechte verbinding en liefdevol aanraken
Voor de workshop ‘bewust contact, oprechte verbinding en liefdevol aanraken’ zijn er nu drie deelnemers. We gaan afstemmen op de deelnemers en maken er een mooie dag van, waarbij iedereen zijn of haar eigen intentie mag neerzetten. Wil je er bij zijn, voel je welkom en meld je aan via deze pagina.
Mijn Auschwitz reisgenoot is een van de deelnemers, en als wij in verbinding zijn, zijn we automatisch afgestemd en komt er meer door van onze innerlijke leiding, dan wanneer ik alleen ben. Het is echt samenwerken in het kwadraat. Het gevolg is dat we hierdoor allebei nog meer in vertrouwen zijn, en helemaal zen zijn. Ook op het gebied van onze liefdesrelaties waarbij het ego nog wel eens strijdt met het hart. Wil je ook dat gevoel van overgave, magie en vertrouwen ervaren, zorg dan dat je er bij bent en meld je nu aan nu het nog kan.
Geef een reactie