De dag begint emotioneel voor mij. Gisterenavond las ik voor het slapen gaan dit bericht over het plotselinge overlijden van Deborah Anapol. Vannacht lag ik er wakker van. Deborah is mijn Amerikaanse sister en een van mijn grote inspiratiebronnen. Zij deed al jaren waar ik naar verlang: boeken schrijven en trainingen geven op diverse plekken in de wereld om mensen weer in hun hart te laten landen en de verstoorde verhouding tussen mannelijk en vrouwelijk (in zichzelf en met de partner) te herstellen via haar tantra en Pelvic-Heart-Integration methode. De methode zelf ken ik niet, maar ik herken wel precies de thema’s waar ik zelf met mensen aan werk en waar ik in mezelf aan gewerkt heb.
Een aantal jaren geleden hebben we geskyped omdat ze ook graag zo’n training in NL wilde geven, maar destijds was mijn leven zo vol dat ik niet de ruimte had om haar hierin te ondersteunen om dit mogelijk te maken. Een training in Nederland is er dan ook nooit gekomen. De laatste jaren van haar leven zette Deborah zich vooral in om haar werk door te geven aan anderen en collega’s op te leiden in de door haar ontwikkelde methodieken.
Een orgastische dood
De manier waarop Deborah het leven verliet is indrukwekkend te noemen. De avond voorafgaande aan haar sterven bekeek ze samen met haar Engelse vrienden een film over de orgastische dood. Ze zou er een workshop geven. Vervolgens ging ze naar bed om, via een orgastische dood, het leven te verlaten. Althans zo voelt het voor mij. Het klopt. Om geboren te worden in de lichtwereld en om zo anderen van dienst te kunnen zijn.
“If you live your life orgasmicly, your death will also be orgasmic” – Deborah Anapol
Dat is wat haar Engelse vrienden schreven over haar de avond voorafgaande aan haar overlijden:
Before she went to bed, Taj wanted to show us a short film about ecstatic death. We watched this together in front of the wood fire, and afterwards she spoke a little more about death, and the possibility of letting go into it. “If you live your life orgasmicly, your death will also be orgasmic,” is what she said. She went off to bed later with a warm hug. In the morning, we found that she must have died shortly after she went to bed. In the light of the extraordinary quality of this last day, the joy she took in it, and the things she spoke of as the day ended, I cannot but feel that Taj at some level knew and embraced the point she had arrived at, even so wonderfully in love with life as she was. That this death was truly a conscious one.
Geboren in de lichtwereld
Haar dood raakt me diep. Ik weet: het is de geboorte in de lichtwereld. En geloof me dat zij een engel van heel helder licht is.
Allerlei emoties passeren vandaag de revue. Want natuurlijk zeggen mijn emoties alles over mij en mijn verlangen om het leven voluit te leven. Deborah is slechts de spiegel. Deborah inspireert me met haar overlijden om dit te doen. Iedere keer opnieuw als ik geraakt ben, word ik uitgenodigd mijn hart wagenwijd open te zetten en het leven te omarmen en te gaan voor mijn droom.
Emoties doorvoelen
Gisteren schreef ik een artikel over verslaafd zijn aan emoties. Vandaag heb ik mij overgegeven aan het doorvoelen van alle emoties die langs kwamen met haar plotselinge overlijden. Iedere emotie omvat een cadeau in de vorm van een onderliggend verlangen. Ik mocht ze allemaal uitpakken. De weg naar de innerlijke stilte geeft mij altijd alle antwoorden waar ik naar zoek. De innerlijke rust is teruggekomen, samen met een vastbeslotenheid om haar werk op mijn eigen manier voort te zetten in de wereld. Samen met zovele anderen. Want we kunnen het niet alleen.
Lieve Deborah, je boeken hebben de weg naar de wereld gevonden. Jouw werk zet zich voort. Dank je wel voor alles wat je gegeven hebt en nog gaat geven. Ik wens je een mooie lichtreis toe.
Hier lees je meer over het werk van Deborah Anapol.
Bekijk hier een videoboodschap van Deborah die ze aan mij doorgaf twee dagen later, na haar overlijden.
Geef een reactie