Afscheid van een onmogelijke liefde

Vandaag is een oude liefde van me gecremeerd, een onmogelijke liefde. Hij is gestorven aan kanker, dezelfde ziekte die ook mijn pad dit jaar kruiste. Toeval?

Onmogelijk verliefd

Begin twintig waren we toen we smoorverliefd raakten op elkaar. Het was begin jaren tachtig. Hij was getrouwd en ik had vier jaar verkering met mijn toenmalige vriend die in een andere stad woonde. Een verliefdheid tussen ons: het kon gewoonweg niet. We wilden allebei onze partners niet belazeren en ondertussen gierden de vlinders en de hormonen wekelijks door ons lijf met een heftigheid die ik nooit voor mogelijk had gehouden.

Een keer ging het mis. Na onze wekelijkse stapavond in de kroeg belandden we in een dancing en hij bracht me na afloop naar huis. Zijn vrouw was al eerder met anderen van hun vriendengroep naar huis gegaan. In de auto voor mijn deur bleek de aantrekkingskracht en de liefde te groot. We zoenden en streelden elkaar tot we buiten adem waren. Eindelijk konden we al die onderdrukte gevoelens aan elkaar laten zien. Ik herinner me vooral de enorme opluchting die ik voelde. Iets wat zo mooi en intens was, kon gewoonweg niet fout zijn. Van polyamorie had ik toen nog niet gehoord.

Schuldgevoelens

De schuldgevoelens tegenover mijn vriend kwamen later, evenals de gesprekken over het wel of niet vertellen tegen onze partners. Ik vond dat mijn vriend er recht op had om het te weten; mijn innerlijke belevingswereld ging mijn vriend toch ook aan? Hij dacht er anders over, hij wilde zijn vrouw niet kwetsen en hield zijn mond, met als gevolg een geheim tussen hen.

Natuurlijk kon iedereen aan de buitenkant zien dat wij elkaar meer dan leuk vonden, ook al deden we erg ons best om te doen alsof het niet zo was. Voor de buitenwereld waren we gewone vrienden.

De verliefdheid die er niet mocht zijn, duurde jaren. Ik ging samenwonen met mijn vriend. Hij scheidde jaren later van zijn vrouw en kreeg een nieuwe vriendin. Ik zocht hem op in zijn nieuwe huis in een andere stad. Het was vreemd om hem met een vrouw te zien die naar mijn gevoel totaal niet bij hem paste. We verloren het contact en ik hoorde via via dat de liefde niet lang geduurd had. Een losmakertje?

Nieuwe liefde

Weer jaren later gingen mijn vriend en ik ook uit elkaar en ik ontmoette hem opnieuw. Hij woonde weer in Den Bosch en nodigde me uit hem en zijn nieuwe vriendin op te zoeken in hun pas gekochte woning in de binnenstad.

Het was een van de laatste keren dat ik hem zou zien. Zijn vrouw was vriendelijk maar maakte me onderhuids heel erg duidelijk dat ze geen prijs stelde op een hernieuwd contact tussen haar man en een oude verboden liefde, mij dus. Het werd niet met zoveel woorden uitgesproken maar ik wist gewoon dat onze vriendschap zich niet verder zou ontplooien. Niet zo lang hij een relatie met haar had. Het was alsof het niet zo mocht zijn.

Hij trouwde met haar, ik bezocht hen nog kort op de bruiloft, ze kregen kinderen. Ook in mijn leven kwam een nieuwe liefde. En nog een. Zo raakte deze verboden liefde ver naar de achtergrond. De jaren verstreken. Soms hoorde ik via een vriendin hoe het met hem ging en was ik weer heel even op de hoogte van zijn bestaan.

Ontmoeting in mijn dromen

Tot het afgelopen jaar. Plotseling begon ik weer over hem te dromen. Veelvuldig. Iedere keer ontmoetten we elkaar in mijn dromen. Altijd waren er veel andere mensen om ons heen en altijd was hij blij en verrast om me weer te zien en te spreken. De liefde tussen ons was in mijn dromen voelbaar en leek nooit weg te zijn geweest. De ontmoetingen waren steeds van korte duur, altijd waren er mensen om ons heen en altijd kon hij maar even met me spreken, op weg naar anderen.

Een paar maanden geleden hoorde ik dat ook hij kanker had, maar een veel slechtere prognose had dan ik. Een vriendin van me had nog contact met hem via haar werk en zij hield me op de hoogte van het verloop van zijn ziekte.

Steun zoeken via droom

Op een nacht droomde ik opnieuw over hem. Het leek alsof hij contact zocht, maar opnieuw was het van korte duur. Deze keer zocht hij steun bij me, zonder woorden hielden we elkaar vast, de nabijheid was voldoende.
De droom leek zo werkelijk en de emoties waren zo voelbaar, dat ik bij het wakker worden helemaal emotioneel was. Hoe zou het met hem zijn? We hadden allebei kanker en zijn kansen waren klein. Werd het niet tijd om elkaar nog te spreken voor die tijd, om te zeggen wat er nog gezegd moest worden?

Gesteund door de lieve woorden van tweeps op twitter met wie ik mijn droom had gedeeld, stuurde mijn vriendin een mail en vroeg om zijn mailadres. Het bleek dat zij hem de vorige avond had gesproken en ja, ze hadden het ook over mij gehad en een eventueel bezoek. Na zijn volgende operatie, als het beter ging, was ik van harte welkom. Was het toeval dat ik juist die nacht over hem droomde?

Liefdesbrief

In tranen schreef ik hem een brief, geschreven vanuit het diepst van mijn hart, zonder ingehouden gene. Als er een ding is wat kanker me geleerd had was het om niet langer te leven vanuit angst. Ik schreef hem dat mijn liefde voor hem nog steeds in mijn hart zat, dat liefde vanuit het hart zoveel verder reikt, en dat het goed was zoals het was verlopen in ons leven. Kregen we niet allemaal onze eigen levenslessen?

Ik schreef hem ook over een moment van pijn, waarbij ik mezelf en mijn polyamoreuze identiteit had ontkend, omdat ik zo graag door hem geaccepteerd wilde worden. Die oude pijn kwam die dag in alle heftigheid weer naar boven en het was fijn dat het er voor mijn gevoel nu gewoon mocht zijn.

Jaloezie

Een dag later ontving ik zijn antwoord. Of beter gezegd: het antwoord van zijn vrouw. Ze was verbaasd en op zijn zachts gezegd verrast door mijn mail en vond mijn actie niet passend of gewenst. Ze wenste me veel beterschap toe.

Natuurlijk. Zijn vrouw! Ik was haar bestaan niet vergeten, maar had geen seconde stil gestaan dat er nog mensen zijn die een gezamenlijke mailadres hebben. Au! Natuurlijk vond zij het niet fijn om zo’n mail te lezen. Dat begreep ik nog wel, me haar jaloezie en houding van destijds herinnerend.

Tot een bezoek is het nooit gekomen. De operatie verliep niet zoals gehoopt en hij werd steeds zieker.

Leven na de dood

Ik heb tot op de dag van vandaag geen idee of hij mijn woorden gelezen heeft. Het maakt eigenlijk ook niet uit. Voor mij was het schrijven al helend. Sinds het overlijden van mijn broer weet ik dat er ook na de dood contact mogelijk is, op zielsniveau.

Vandaag hebben zijn naasten, familie en vrienden gezamenlijk afscheid genomen van zijn fysieke bestaan. Ik was er niet bij. In ons leven heeft het niet zo mogen zijn dat onze liefde geleefd kon worden. Ik neem op mijn eigen wijze afscheid, alleen en in stilte. Dit is wat bij ons past.

Oneindige liefde

Liefde uit het hart reikt zoveel verder dan fysieke nabijheid. En wie weet, nemen we straks nog persoonlijk afscheid in mijn dromen. Ik stuur mijn wens naar het universum, daar waar oordelen en zonde niet bestaan. Want daar is alleen maar liefde en compassie.
Oneindige liefde.