Liefde is een bijzonder fenomeen. Gisteren nam ik voor de tweede keer in drie jaar tijd afscheid van mijn tweelingziel, mijn grote zielsliefde. In liefde, vertrouwen en berusting en in de wetenschap dat het leven beter weet wat ik nodig heb dan ik. Het was opnieuw een bijzondere gewaarwording.
Want een liefde die voornamelijk de verbinding heeft vanuit het zielsniveau, zorgt er iedere keer weer voor dat het Hart het weet, en dat het hart de stemmetjes van de mind, oftwel ons ego, overstemt. De liefde wint. Altijd. Ook gisteren op de dag van het afscheid.
Grenzen in onvoorwaardelijkheid
De afgelopen zomer kwam ik mijn grenzen tegen in onze relatie. Grenzen in de onvoorwaardelijkheid van onze liefde. Het verlangen van het menselijke bestaan en het verlangen om de liefde voluit te kunnen leven. Dat kon niet, want mijn geliefde is getrouwd en zijn vrouw kan het niet accepteren dat hij de liefde ook met een ander deelt, ook al wilde ze dat ze het zou kunnen. Hij kon niet langer haar pijn aanzien en verdragen. En dus koos hij opnieuw voor haar.
Ruimte om te groeien
Een aantal weken eerder had ik al aangegeven dat dit voor mij niet ging werken. Er was te weinig ruimte voor mij en onze liefde om te kunnen groeien. Ik voelde me als een uitgehongerd plantje dat niet genoeg water en licht kreeg. De liefde tussen ons was te groot voor de plek die het kreeg in mijn bestaan. En dat zorgde voor een daling in mijn geluksgevoel en in vermindering van mijn levensenergie.
Natuurlijk heb ik alles geprobeerd om het wel te laten lukken. Maar ik ontdekte dat er grenzen zijn in de dingen die ik kan en wil. En dat trouw zijn aan mijn verlangen en aan mijn waarheid, minstens zo belangrijk was dan het steeds maar weer proberen in de wetenschap dat het eigenlijk toch niet zou gaan lukken.
Spiegels
De spiegel kreeg ik van andere mensen om mij heen. Mensen die gingen staan voor hun verlangen en de liefde. Mensen die me lieten zien hoe liefde eruit ziet als je uitdraagt wat je wilt en hoe duidelijk alles dan wordt. Ik kwam uit bij de kern van mijn verlangen en ontdekte dat deze geen bestaansrecht heeft. Hoe potentieel en groots de liefde ook is. Ik kon er niet langer omheen. De illusie doorbroken.
Erkenning van grenzen
De erkenning aan mezelf dat ik het niet meer hoef te proberen, tegen beter weten in, gaf me veel rust. Ik was blij dat mijn geliefde op precies hetzelfde moment dezelfde conclusie had getrokken. Na het uitspreken van alles wat tussen ons in stond, viel alles weg. Het afscheid was helend en liefdevol. Ik mocht de energie van de diepste essentie van machteloosheid loslaten in een liefdevol samenzijn. Dat was zo fijn!
Afscheid en vertrouwen
Bij het afscheid lazen het vertrouwen in de toekomst in elkaars ogen. We wisten: het is niet klaar en toch is dit nu wat er is. Het leven weet het beter en we gaan het zien. Ik hoef het niet te weten en geef me over. De herinneringen neem ik mee in mijn hart. Liefde blijft, ook al wordt hij niet geleefd. Ik eer mijn verlangen en onze grenzen, door ruimte te geven aan wat er nu in ons allebei ontwikkeld wil worden. Want als de ene deur dicht gaat, gaat er altijd een nieuwe deur open.
De stem van je ziel volgen
Alles wat ik geleerd heb door de stem van mijn ziel te volgen in deze ‘onmogelijke relatie’, zet ik in bij mijn huidige werkzaamheden. Zo zijn thema’s verwerkt in mijn trilogie Dubbelliefde 3.0. Door de ervaring van deze relatie en mijn ‘gaven’ die zich in de loop van de tijd toonden, kan ik mijn klanten begeleiden bij het transformeren van de diepste pijn of trauma-energie. Dat doe ik middels een Relatie-Intensive voor de mensen die er aan toe zijn, want het is niet voor iedereen weggelegd. Ik ben mijn zielsliefde en zijn vrouw dan ook diep dankbaar voor alle ervaringen.
Liefde wint. Altijd.
Voel jij dat je toe bent aan een nieuwe stap in je relatieleven maar lukt het je niet om tot een besluit te komen? Misschien is een Relatie-Intensive iets voor jou. Maak nu online een afspraak voor een verhelderingsgesprek om te ontdekken of een Relatie-Intensive jou kan helpen.
Hoi Miriam,
Gek dat ik je reactie vandaag pas zag…
Maar toeval bestaat niet.
Ik denk dat afstand er soms voor zorgt dat de ander de veiligheid van de relatie voelt, en daardoor misschien ook open gaat. Of misschien is dat hoop. Ik zie het soms gebeuren om me heen, dat monogame partners die voorheen helemaal in de weerstand zaten, na diverse perioden van afscheid en weer opnieuw toenadering, toch zachter worden en zich langzaam wat openen. Het zijn hele processen en het is iedere keer weer de uitnodiging om in de zachtheid te blijven. Zelf ben ik de afgelopen periode door behoorlijk wat emoties gegaan, en gelukkig ben ik nu weer in de zachtheid beland. Waarbij ik voel dat het zo goed is om uit contact te zijn, omdat ik zo beter in mijn eigen hoge energiefrequentie kan blijven en daardoor ook meer van betekenis kan zijn voor mijn klanten en de wereld om me heen. En dat is rijkdom.
Lieve Leonie, jou bericht raakt mij diep, ik ben zelf verwikkeld in eenzelfde relatie/verlangen, waarbij er sprake is van een diepe zielsrelatie die 4 jaar kon bestaan en geleefd worden totdat ik ontdekte dat de vrouw niet compleet wist wat het was en ik min of meer forceerde dat dat duidelijk werd omdat ik het niet eerlijk vond. daarna is alles veranderd, zij wil het niet, en onze relatie werd beperkt van elkaar fysiek kunnen liefhebben tot het niet meer kunnen spreken en niet meer kunnen zijn. Ik deel de pijn van het ‘beperkt’ worden en het is intens in de mate waarop je van het leven kunt genieten. Het brengt je bij de vraag wanneer laat je uit liefde voor jezelf los terwijl je toch liefde niet wegdrukt. Wij werken nog samen en het is heel moeilijk hoe je eerlijk kunt blijven naar jezelf: liefde voelen, loslaten en tegelijk weten wat je verlangen en waarheid is. Ik moet loslaten terwijl we dagelijks contact hebben voor werk. Is een hele opgave om bij jezelf te blijven en weten wat echt waar is. Dank je voor het delen, het inspireert me en tegelijk creeert het de wens in me, dat we beter naar partners zouden kunnen uitdragen dat de liefde niet gevaarlijk is, dat er geen afpakken is,wat kunnen we doen om de angst tegemoet te treden, kan dat alleen maar door afstand? hoe kan dat echt worden en doordringen?
Miriam